Gisteren ontving ex-premier Maria Liberia-Peters het eerste exemplaar van het boek "De Antillen en ik" samengesteld door John Leerdam, Tweede Kamerlid voor de PvdA.
Leerdam wil met het boek, dat persoonlijke verhalen bevat van succesvolle Antillianen, laten zien dat Antillianen een succesgroep is in de Nederlandse samenleving. Leerdam stelde bij de overhandiging van het eerste exemplaar: "Ik pik het niet meer, wij pikken het niet meer. Un otro gai ta kanta. Vanaf vandaag gaat een andere haan kraaien. Ze zullen van ons gaan horen. Wij zijn zichtbaar en niet meer weg te denken".
Toespraak Maria Liberia-Peters:
In een tijd waar er best wel aan beide kanten ruimte bestaat voor meer kennis, wetenschap, begrip en respect voor elkander binnen het koninkrijk, verschijnt ‘De Antillen en ik’. Een samenbundeling van ervaring, kennis, waarden, emoties, dromen, gevoelens van verbondenheid, gevoelens van betrokkenheid. De meeste auteurs zijn op Curaçao geboren. Anderen elders, zoals Cuba, Aruba, Sint Maarten, Nederland, Suriname en Venezuela. Zeer typerend overigens voor de bevolkingssamenstelling op de Antillen. Opvallend genoeg hebben, ongeacht hun fysieke geboorteplaats ook bij deze personen, de jaren doorgebracht op Curaçao een belangrijke rol gespeeld in hun werk en in hun leven. Ik mag dan ook aannemen dat zij zich ook ‘Yu di Kòrsou’ voelen, zonder tekort te doen aan hun geboorteland c.q. eiland. De persoonlijke verhalen over de band van deze succesvolle Antilianen met hun geboorteland of het eiland waar zij belangrijke jaren van hun leven hebben doorgebracht kunt u in ‘De Antillen en ik’ lezen. Doe dit dan vooral met een ‘open mind’, vrij van vooroordelen en met verlangen elkaar als mens beter te leren kennen en misschien waar nodig meer positief te bejegenen. Wanneer wij op vakantie gaan en de wereld rondreizen, gaat het zeker om natuurschoon, bezienswaardigheden, musea, parken etc., maar ik mag toch wel aannemen dat het ook in het bijzonder gaat om de verschillende cultuurwaarden waar die mens van dat land toch centraal in staat. De staatkundige verhoudingen staan voor de zoveelste maal in de geschiedenis ter discussie. De Antillen en dan in het bijzonder Curaçao staan weer midden in het geo-politiek getrek van krachten en machten in de wereld. Niets nieuws! Het probleem is echter dat iedere keer weer opnieuw het wiel uitgevonden moet worden, al naar gelang de actoren en de spelers elkaar afwisselen! Uit de geschiedenis put je wetenschap waardoor je beter kunt relativeren en zo je adrenaline onder controle kunt houden. Ik trek een parallel tussen nu, onze tijd en de tijd van Abraham Chumaceiro (1841-1902) ruim 150 jaar geleden. Ik citeer uit het boek over leven en werken van Abraham Chumaceiro, een Nederlander van joodse afkomst die in 1856 op 14-jarige leeftijd samen met zijn ouders naar Curaçao is verhuisd. Later heeft Abraham Chumaceiro op Curaçao jarenlang gewerkt als journalist en praktizijn (advocaat). Ik citeer: ,,In de verhouding Venezuela-Curaçao-Nederiand was Curaçao twistappel om de volgende redenen.” En luister nu goed: - Het eiland kostte het moeder land geld; (Let wel dit was koloniale tijd dus kende Curaçao geen inheemse bestuurders!) - Venezolaanse politieke vluchtelingen van de ene als van de andere partij vonden onder dak op Curaçao en smeedden daar plannen voor een contra revolutie in Venezuela. - Vanaf het eiland zou er illegale wapenhandel zijn naar Ve nezuela”. Einde citaat. Om van de problemen af te komen, stelde het Tweede Kamerlid Van der Hoeven voor om Curaçao maar aan Venezuela te schenken! Dit klonk als muziek in de oren van de Venezolaanse President Guzman Blanco die, naar Chumaceiro had verklaard, Curaçao wilde kopen en de zetel van de regering verplaatsen van Caracas naar Curaçao. De verwijten en beschuldigingen door Venezolaanse staatslieden geuit, vonden helaas maar al te dikwijls weerklank bij de Nederlandse Volksvertegenwoordigers, die dan niet nalieten onze kolonie als een lastpost uit te krijten, waarvan men zich maar zo spoedig mogelijk van moest ontdoen. De weg van de minste weerstand. Toen Guzman Blanco bij een volgende revolutie in1879 wederom president werd, kwam de Curaçao-koop opnieuw ter tafel. Hij is toen zelfs naar Europa gereisd om zijn argumenten kracht bij te zetten. Een gelukkige omstandigheid was dat Chumaceiro in diezelfde periode voor medisch herstel in Nederland verbleef en zodoende de kans kreeg om door het uitgeven van pamfletten, zoals hij het stelde, “het Nederlands publiek met enige Curaçaose aangelegenheid bezig te houden”. Op de auteurs van de bijdragen in het boek ‘De Antillen en ik’ en op alle andere in Nederland wonende Antilianen rust de verantwoordelijkheid zich te spiegelen aan Abraham Chumaceiro, een in Nederland geboren ‘Yu di Kòrsou’. Zou de Antillen nu, 150 jaar na Chumaceiro, 150 jaar na Guzman Blanco, 150 jaar na Van der Hoeven wederom te koop aangeboden worden maar dan op de moderne marktplaats e-bay, let wel dat het nu gaat om de familie, ouders, grootouders, broers, zusters, madrina i padrino etc. van deze succesvolle Antilianen. Uit zijn artikel getiteld: ‘Is Curacao te koop?’ (1879) citeer ik: ,,Aangenomen dat al de grieven in het blauwe boek, in der tijd door de Regering Guzman Blanco tegen Curaçao uitgegeven, de zuivere waarheid bevatten, dat al de daarin vermelde personen zich aan de hun ten laste gelegde feiten hebben schuldig gemaakt, dan nog zijn het slechts 8 of 10 personen die verkeerd, - of wilt gij liever - hoogst laakbaar hebben gehandeld. Mogen nu 24.000 personen (het bevolkingtal van toen, MLP) worden gestraft, omdat een handvol gezondigd heeft?” In goed Papiamento zeggen wij dan ‘Bosnan tur ta ‘den!’
Ik wil eindigen met artikel 29 lid 1 van de Universele Rechten van de Mens, geproclameerd op 10 december 1948 door de Algemene Vergadering der Verenigde Naties: 1. Een ieder heeft plichten jegens de gemeenschap, zonder welke de vrije en volledige ontplooiing van zijn persoonlijkheid niet mogelijk is; Elk van u, auteurs en andere succesvolle Antilianen, kan bepalend zijn voor het evenwicht van het balans tussen de Antillen en Nederland en tussen Nederland en de Antillen, hetgeen zo belangrijk is voor een gezond leef- en ontwikkelingsmilieu in alle delen van het Koninkrijk. Neem geen afstand, maar laat van u horen. Net als Chumaceiro 150 jaar geleden deed. Let daarom ook waar u het accent plaatst bij het uitspreken van de titel van het boek: ‘De Antillen en ik’.
Leerdam wil met het boek, dat persoonlijke verhalen bevat van succesvolle Antillianen, laten zien dat Antillianen een succesgroep is in de Nederlandse samenleving. Leerdam stelde bij de overhandiging van het eerste exemplaar: "Ik pik het niet meer, wij pikken het niet meer. Un otro gai ta kanta. Vanaf vandaag gaat een andere haan kraaien. Ze zullen van ons gaan horen. Wij zijn zichtbaar en niet meer weg te denken".
Toespraak Maria Liberia-Peters:
In een tijd waar er best wel aan beide kanten ruimte bestaat voor meer kennis, wetenschap, begrip en respect voor elkander binnen het koninkrijk, verschijnt ‘De Antillen en ik’. Een samenbundeling van ervaring, kennis, waarden, emoties, dromen, gevoelens van verbondenheid, gevoelens van betrokkenheid. De meeste auteurs zijn op Curaçao geboren. Anderen elders, zoals Cuba, Aruba, Sint Maarten, Nederland, Suriname en Venezuela. Zeer typerend overigens voor de bevolkingssamenstelling op de Antillen. Opvallend genoeg hebben, ongeacht hun fysieke geboorteplaats ook bij deze personen, de jaren doorgebracht op Curaçao een belangrijke rol gespeeld in hun werk en in hun leven. Ik mag dan ook aannemen dat zij zich ook ‘Yu di Kòrsou’ voelen, zonder tekort te doen aan hun geboorteland c.q. eiland. De persoonlijke verhalen over de band van deze succesvolle Antilianen met hun geboorteland of het eiland waar zij belangrijke jaren van hun leven hebben doorgebracht kunt u in ‘De Antillen en ik’ lezen. Doe dit dan vooral met een ‘open mind’, vrij van vooroordelen en met verlangen elkaar als mens beter te leren kennen en misschien waar nodig meer positief te bejegenen. Wanneer wij op vakantie gaan en de wereld rondreizen, gaat het zeker om natuurschoon, bezienswaardigheden, musea, parken etc., maar ik mag toch wel aannemen dat het ook in het bijzonder gaat om de verschillende cultuurwaarden waar die mens van dat land toch centraal in staat. De staatkundige verhoudingen staan voor de zoveelste maal in de geschiedenis ter discussie. De Antillen en dan in het bijzonder Curaçao staan weer midden in het geo-politiek getrek van krachten en machten in de wereld. Niets nieuws! Het probleem is echter dat iedere keer weer opnieuw het wiel uitgevonden moet worden, al naar gelang de actoren en de spelers elkaar afwisselen! Uit de geschiedenis put je wetenschap waardoor je beter kunt relativeren en zo je adrenaline onder controle kunt houden. Ik trek een parallel tussen nu, onze tijd en de tijd van Abraham Chumaceiro (1841-1902) ruim 150 jaar geleden. Ik citeer uit het boek over leven en werken van Abraham Chumaceiro, een Nederlander van joodse afkomst die in 1856 op 14-jarige leeftijd samen met zijn ouders naar Curaçao is verhuisd. Later heeft Abraham Chumaceiro op Curaçao jarenlang gewerkt als journalist en praktizijn (advocaat). Ik citeer: ,,In de verhouding Venezuela-Curaçao-Nederiand was Curaçao twistappel om de volgende redenen.” En luister nu goed: - Het eiland kostte het moeder land geld; (Let wel dit was koloniale tijd dus kende Curaçao geen inheemse bestuurders!) - Venezolaanse politieke vluchtelingen van de ene als van de andere partij vonden onder dak op Curaçao en smeedden daar plannen voor een contra revolutie in Venezuela. - Vanaf het eiland zou er illegale wapenhandel zijn naar Ve nezuela”. Einde citaat. Om van de problemen af te komen, stelde het Tweede Kamerlid Van der Hoeven voor om Curaçao maar aan Venezuela te schenken! Dit klonk als muziek in de oren van de Venezolaanse President Guzman Blanco die, naar Chumaceiro had verklaard, Curaçao wilde kopen en de zetel van de regering verplaatsen van Caracas naar Curaçao. De verwijten en beschuldigingen door Venezolaanse staatslieden geuit, vonden helaas maar al te dikwijls weerklank bij de Nederlandse Volksvertegenwoordigers, die dan niet nalieten onze kolonie als een lastpost uit te krijten, waarvan men zich maar zo spoedig mogelijk van moest ontdoen. De weg van de minste weerstand. Toen Guzman Blanco bij een volgende revolutie in1879 wederom president werd, kwam de Curaçao-koop opnieuw ter tafel. Hij is toen zelfs naar Europa gereisd om zijn argumenten kracht bij te zetten. Een gelukkige omstandigheid was dat Chumaceiro in diezelfde periode voor medisch herstel in Nederland verbleef en zodoende de kans kreeg om door het uitgeven van pamfletten, zoals hij het stelde, “het Nederlands publiek met enige Curaçaose aangelegenheid bezig te houden”. Op de auteurs van de bijdragen in het boek ‘De Antillen en ik’ en op alle andere in Nederland wonende Antilianen rust de verantwoordelijkheid zich te spiegelen aan Abraham Chumaceiro, een in Nederland geboren ‘Yu di Kòrsou’. Zou de Antillen nu, 150 jaar na Chumaceiro, 150 jaar na Guzman Blanco, 150 jaar na Van der Hoeven wederom te koop aangeboden worden maar dan op de moderne marktplaats e-bay, let wel dat het nu gaat om de familie, ouders, grootouders, broers, zusters, madrina i padrino etc. van deze succesvolle Antilianen. Uit zijn artikel getiteld: ‘Is Curacao te koop?’ (1879) citeer ik: ,,Aangenomen dat al de grieven in het blauwe boek, in der tijd door de Regering Guzman Blanco tegen Curaçao uitgegeven, de zuivere waarheid bevatten, dat al de daarin vermelde personen zich aan de hun ten laste gelegde feiten hebben schuldig gemaakt, dan nog zijn het slechts 8 of 10 personen die verkeerd, - of wilt gij liever - hoogst laakbaar hebben gehandeld. Mogen nu 24.000 personen (het bevolkingtal van toen, MLP) worden gestraft, omdat een handvol gezondigd heeft?” In goed Papiamento zeggen wij dan ‘Bosnan tur ta ‘den!’
Ik wil eindigen met artikel 29 lid 1 van de Universele Rechten van de Mens, geproclameerd op 10 december 1948 door de Algemene Vergadering der Verenigde Naties: 1. Een ieder heeft plichten jegens de gemeenschap, zonder welke de vrije en volledige ontplooiing van zijn persoonlijkheid niet mogelijk is; Elk van u, auteurs en andere succesvolle Antilianen, kan bepalend zijn voor het evenwicht van het balans tussen de Antillen en Nederland en tussen Nederland en de Antillen, hetgeen zo belangrijk is voor een gezond leef- en ontwikkelingsmilieu in alle delen van het Koninkrijk. Neem geen afstand, maar laat van u horen. Net als Chumaceiro 150 jaar geleden deed. Let daarom ook waar u het accent plaatst bij het uitspreken van de titel van het boek: ‘De Antillen en ik’.