De column van Dick Drayer wordt elke week op vrijdag en zaterdag uitgezonden op Radio Hoyer 2 om 17.15 (23.15 nederlandse tijd). 105.1 FM en audiostream.
U kunt de column ook hier beluisteren.
============================================================
Was u er ook bij zondag? Nederlandse Antillen-Haiti? De laatste horde naar de poolwedstrijden in het kader van het Wereldkampioenschap Voetbal in Zuid-Afrika in 2010.
Voetbal mag dan de meest onzinnige bijzaak van het leven zijn, het leert ons wel de levenslessen in een notedop: gezamenlijk op de tribune zag ik Coalitie en Alliansa Patriótiko, Makamba’s en Yu di Korsou, mannen en vrouwen feest vieren. Iedereen scheen te accepteren, dat als je alles hebt gegeven, je met opgeheven hoofd de arena kan verlaten. Leen Looyen verwoordde dat als geen ander.
De les die bondscoach Leen Looyen ons hier probeert te leren is subtiel, en intens geraffineerd: immers onze samenleving speelt op dit moment ook een wedstrijd die het uiterste van alle spelers vergt! Soms wordt dat slim gespeeld, soms hee gemeen, maar altijd op resultaat. En daar gaat het -niet alleen in voetbal - dus eigenlijk om! Dat het publiek het hier niet altijd mee eens is, bleek donderdagochtend, toen de straten van Punda volliepen met een handjevol mensen, die genoeg hadden van al die makamba’s op 'hun' dushi Korsou. De sfeer was uitermate gespannen en gewelddadig.
Het stond duidelijk vermeld op de meegenomen spanborden: "Korsou no ta di makamba, Korsou ta di nos" (Curacao is niet van Nederlanders, maar Curacao is van ons).
ONS, in deze context slaat dan terug op alle Yu Korsou en wellicht nog specifieker: alle afro-Curacaoënaars.
De kersverse voorzitter van de Partido MAN, Mayra Coffie haastte zich deze week meteen om te zeggen dat er weliswaar Nederlanders stond, maar dat je dat moest lezen als Nederland.
Nederlanders- Nederland. Nog net geen Rusland-Nederland. Het is een subtiel verschil, een typ- of een spellingsfout. Iets later in hetzelfde interview lijkt deze spelfout in de mond van mevrouw Coffie iets minder onschuldig en willekeurig dan zojuist door haar beleden.
Deze stellingname, die van wij en zij, hullie en zullie, ons en jullie werd direct opgemerkt door minister Omayra Leeflang, die daar fel afstand van nam.
En al die tijd bleef het opmerkelijk stil in het kamp van die groep, die zo luid en duidelijk werd aangesproken door de Aliansa Patriótiko en de Relschoppers van donderdag: de makamba’s!
Want waar waren al die makamba’s nou, in deze discussie? Geen enkel geluid uit die hoek? Nee, één dappere makamba, Jeroen Jansen, hield dapper weerstand en schreef een vlijmscherp en vlammend betoog, waarin de hand ook maar eens in eigen boezem moest worden gestoken!
Deze oproep om het gesprek aan te gaan zal de komende maanden vaker gehoord moeten worden, willen we uit deze schijnbare impasse komen. Om te beginnen in de Eilandsraad zelf, want daar is weglopen en niet-discussieren eerder regel dan uitzondering.
Dan is het toch jammer dat diegene die deze discussie zou kunnen trekken, gezaghebber Lisa Dindial daar zelf niet aan wil, omdat die discussie politiek geladen zou zijn.
En zo geven onze politici, net als de makamba’s op dit eiland zelf, het voorbeeld van hoe het NIET moet: in je schulp kruipen, je heil zoeken in je eigen sociale kring, weglopen als er gedebateerd of gestemd moet worden. Het levert eigenlijk alleen maar verliezers op!
En dat terwijl Leen Looyen, de kalende bondscoach uit Nijmegen ons zo mooi de weg had gewezen aan het begin van deze week, door met een sterk team in ieder geval alles te geven.
En die woorden van de bondscoach zijn een mooie opdracht voor de komende week: we vechten als leeuwen en zullen er alles aan doen om als team nog sterker te worden.
Denk deze week nog eens terug aan de woorden van Leen Looyen, onze bondscoach.
Bon Siman!
U kunt de column ook hier beluisteren.
============================================================
Was u er ook bij zondag? Nederlandse Antillen-Haiti? De laatste horde naar de poolwedstrijden in het kader van het Wereldkampioenschap Voetbal in Zuid-Afrika in 2010.
Voetbal mag dan de meest onzinnige bijzaak van het leven zijn, het leert ons wel de levenslessen in een notedop: gezamenlijk op de tribune zag ik Coalitie en Alliansa Patriótiko, Makamba’s en Yu di Korsou, mannen en vrouwen feest vieren. Iedereen scheen te accepteren, dat als je alles hebt gegeven, je met opgeheven hoofd de arena kan verlaten. Leen Looyen verwoordde dat als geen ander.
De les die bondscoach Leen Looyen ons hier probeert te leren is subtiel, en intens geraffineerd: immers onze samenleving speelt op dit moment ook een wedstrijd die het uiterste van alle spelers vergt! Soms wordt dat slim gespeeld, soms hee gemeen, maar altijd op resultaat. En daar gaat het -niet alleen in voetbal - dus eigenlijk om! Dat het publiek het hier niet altijd mee eens is, bleek donderdagochtend, toen de straten van Punda volliepen met een handjevol mensen, die genoeg hadden van al die makamba’s op 'hun' dushi Korsou. De sfeer was uitermate gespannen en gewelddadig.
Het stond duidelijk vermeld op de meegenomen spanborden: "Korsou no ta di makamba, Korsou ta di nos" (Curacao is niet van Nederlanders, maar Curacao is van ons).
ONS, in deze context slaat dan terug op alle Yu Korsou en wellicht nog specifieker: alle afro-Curacaoënaars.
De kersverse voorzitter van de Partido MAN, Mayra Coffie haastte zich deze week meteen om te zeggen dat er weliswaar Nederlanders stond, maar dat je dat moest lezen als Nederland.
Nederlanders- Nederland. Nog net geen Rusland-Nederland. Het is een subtiel verschil, een typ- of een spellingsfout. Iets later in hetzelfde interview lijkt deze spelfout in de mond van mevrouw Coffie iets minder onschuldig en willekeurig dan zojuist door haar beleden.
Deze stellingname, die van wij en zij, hullie en zullie, ons en jullie werd direct opgemerkt door minister Omayra Leeflang, die daar fel afstand van nam.
En al die tijd bleef het opmerkelijk stil in het kamp van die groep, die zo luid en duidelijk werd aangesproken door de Aliansa Patriótiko en de Relschoppers van donderdag: de makamba’s!
Want waar waren al die makamba’s nou, in deze discussie? Geen enkel geluid uit die hoek? Nee, één dappere makamba, Jeroen Jansen, hield dapper weerstand en schreef een vlijmscherp en vlammend betoog, waarin de hand ook maar eens in eigen boezem moest worden gestoken!
Deze oproep om het gesprek aan te gaan zal de komende maanden vaker gehoord moeten worden, willen we uit deze schijnbare impasse komen. Om te beginnen in de Eilandsraad zelf, want daar is weglopen en niet-discussieren eerder regel dan uitzondering.
Dan is het toch jammer dat diegene die deze discussie zou kunnen trekken, gezaghebber Lisa Dindial daar zelf niet aan wil, omdat die discussie politiek geladen zou zijn.
En zo geven onze politici, net als de makamba’s op dit eiland zelf, het voorbeeld van hoe het NIET moet: in je schulp kruipen, je heil zoeken in je eigen sociale kring, weglopen als er gedebateerd of gestemd moet worden. Het levert eigenlijk alleen maar verliezers op!
En dat terwijl Leen Looyen, de kalende bondscoach uit Nijmegen ons zo mooi de weg had gewezen aan het begin van deze week, door met een sterk team in ieder geval alles te geven.
En die woorden van de bondscoach zijn een mooie opdracht voor de komende week: we vechten als leeuwen en zullen er alles aan doen om als team nog sterker te worden.
Denk deze week nog eens terug aan de woorden van Leen Looyen, onze bondscoach.
Bon Siman!