bron: Wereldjournalisten
Voor het eerst in de geschiedenis zou een Arubaanse en Antilliaanse homo-boot meevaren tijdens de Amsterdamse botenparade Gaypride. Maar steeds meer deelnemers haken af. De deelname staat op losse schroeven. Het taboe is nog steeds te groot, zegt activiste Charlene Oduber.
De boot zat met vijftig passagiers aanvankelijk goed vol, maar de laatste dagen haken steeds meer deelnemers af. Met nog minder dan twee weken te gaan vreest Oduber dat de Antilliaans-Arubaanse boot op 2 augustus helemaal niet meevaart. "Elke dag haken meer mensen af.
Homoseksualiteit is voor Arubanen en Antillianen nog steeds een heel groot taboe. Dat bewijst dit ook weer eens. Gaypride wordt ook op de eilanden uitgezonden. Er leeft heel veel angst dat familie op de eilanden er zo achter komt –en dat dat problemen oplevert. Mensen kruipen weer in de kast. Maar we mogen dat niet laten gebeuren. Het zou echt een ramp zijn voor de emancipatie van Antilliaanse en Arubaanse homoseksuelen."
Aruba
De emancipatie van homoseksuelen: Charlene Oduber weet er alles van. Ze voerde een lange strijd om haar Nederlandse homohuwelijk ook op Aruba erkend te krijgen. "Door mijn strijd is nu vastgesteld dat personen van gelijk geslacht ook daar ingeschreven kunnen worden als echtpaar. Dat heb ik bereikt, maar nog steeds is onduidelijk of ook al onze rechten erkend worden –of we echt gelijke rechten hebben."
Oduber moest veel opgeven voor haar strijd, zegt ze. "Ontzettend veel. Ik heb m’n hele roots achter me moeten laten. Als homoseksueel naar buiten treden betekent dat je familie op Aruba of de Antillen gezichtsverlies lijdt. Maar familiebanden blijven. Dat maakt het zo ontzettend moeilijk."
Oduber ligt na haar lange strijd om haar huwelijk erkend te krijgen in scheiding met haar echtgenote. "Bizar, maar ik vond het mijn plicht om gelijke rechten te krijgen. Ik ben nu een alleenstaande moeder. Ik doe dit ook voor mijn kind: ik wil laten zien dat het belangrijk is te vechten voor gelijke rechten."
Wij zijn anders
Juist daarom hoopt Oduber dat de Antilliaans/Arubaanse boot op 2 augustus toch vol zit. "Homoseksualiteit komt overal voor. Het werkt emancipatorisch als we dat ook zelf laten zien. Het komt niet over als we Nederlanders voor ons laten spreken. Wij zijn anders. Homoseksualiteit is niet iets typisch Nederlands. Als we doen alsof dat zo is, werkt dat de emancipatie van Antilliaanse en Arubaanse homoseksuelen alleen maar tegen. Wij houden er niet van om in een hokje te gaan zitten, en te praten. We moeten onze strijd op onze eigen manier voeren – op feesten en bijeenkomsten. Niet om te laten zien dat we bestaan, maar om duidelijk te maken dat we staan voor onze rechten. We moeten laten zien dat we saamhorig en verbonden zijn met elkaar. Dat is empowerment."
Ondertussen telt Oduber de dagen af, hopend op een toch nog volle boot. "Maar het dreigt echt mis te gaan. Het is ook moeilijk om sponsoren uit de eigen gemeenschap te krijgen. Ook voor hen is het taboe te groot. Ze willen niet met homoseksualiteit geassocieerd worden. Maar zo blijft het taboe altijd in stand. Zo bereiken we helemaal niets."
Voor het eerst in de geschiedenis zou een Arubaanse en Antilliaanse homo-boot meevaren tijdens de Amsterdamse botenparade Gaypride. Maar steeds meer deelnemers haken af. De deelname staat op losse schroeven. Het taboe is nog steeds te groot, zegt activiste Charlene Oduber.
De boot zat met vijftig passagiers aanvankelijk goed vol, maar de laatste dagen haken steeds meer deelnemers af. Met nog minder dan twee weken te gaan vreest Oduber dat de Antilliaans-Arubaanse boot op 2 augustus helemaal niet meevaart. "Elke dag haken meer mensen af.
Homoseksualiteit is voor Arubanen en Antillianen nog steeds een heel groot taboe. Dat bewijst dit ook weer eens. Gaypride wordt ook op de eilanden uitgezonden. Er leeft heel veel angst dat familie op de eilanden er zo achter komt –en dat dat problemen oplevert. Mensen kruipen weer in de kast. Maar we mogen dat niet laten gebeuren. Het zou echt een ramp zijn voor de emancipatie van Antilliaanse en Arubaanse homoseksuelen."
Aruba
De emancipatie van homoseksuelen: Charlene Oduber weet er alles van. Ze voerde een lange strijd om haar Nederlandse homohuwelijk ook op Aruba erkend te krijgen. "Door mijn strijd is nu vastgesteld dat personen van gelijk geslacht ook daar ingeschreven kunnen worden als echtpaar. Dat heb ik bereikt, maar nog steeds is onduidelijk of ook al onze rechten erkend worden –of we echt gelijke rechten hebben."
Oduber moest veel opgeven voor haar strijd, zegt ze. "Ontzettend veel. Ik heb m’n hele roots achter me moeten laten. Als homoseksueel naar buiten treden betekent dat je familie op Aruba of de Antillen gezichtsverlies lijdt. Maar familiebanden blijven. Dat maakt het zo ontzettend moeilijk."
Oduber ligt na haar lange strijd om haar huwelijk erkend te krijgen in scheiding met haar echtgenote. "Bizar, maar ik vond het mijn plicht om gelijke rechten te krijgen. Ik ben nu een alleenstaande moeder. Ik doe dit ook voor mijn kind: ik wil laten zien dat het belangrijk is te vechten voor gelijke rechten."
Wij zijn anders
Juist daarom hoopt Oduber dat de Antilliaans/Arubaanse boot op 2 augustus toch vol zit. "Homoseksualiteit komt overal voor. Het werkt emancipatorisch als we dat ook zelf laten zien. Het komt niet over als we Nederlanders voor ons laten spreken. Wij zijn anders. Homoseksualiteit is niet iets typisch Nederlands. Als we doen alsof dat zo is, werkt dat de emancipatie van Antilliaanse en Arubaanse homoseksuelen alleen maar tegen. Wij houden er niet van om in een hokje te gaan zitten, en te praten. We moeten onze strijd op onze eigen manier voeren – op feesten en bijeenkomsten. Niet om te laten zien dat we bestaan, maar om duidelijk te maken dat we staan voor onze rechten. We moeten laten zien dat we saamhorig en verbonden zijn met elkaar. Dat is empowerment."
Ondertussen telt Oduber de dagen af, hopend op een toch nog volle boot. "Maar het dreigt echt mis te gaan. Het is ook moeilijk om sponsoren uit de eigen gemeenschap te krijgen. Ook voor hen is het taboe te groot. Ze willen niet met homoseksualiteit geassocieerd worden. Maar zo blijft het taboe altijd in stand. Zo bereiken we helemaal niets."