bron: Paradise FM
September 2007 was voor mij de eerste keer dat ik voor langere tijd naar dit eiland kwam en mij werd verzekerd dat het ontberen van een auto op Curacao een ondoenlijke zaak is. Er werd dus al snel een jieppie aangeschaft. Het ding had nogal de gewoonte mij op de meest onhandige momenten in de steek te laten en als ik dit even in uren mag vertalen, heb ik in die periode zeker een dag lopen vloeken. Maar goed, ik was en ben verkeersdeelneemster op Curacao en dat behoeft natuurlijk wat bijstelling.
Aanpassen aan de snelheid kostte me nogal moeite. In Nederland scheurde ik toch al snel 120 km. per uur over de snel- en polderwegen, als er tenminste geen file stond. Het was normaal en iedereen had haast. Hoe anders en relaxt is dat hier. Zelden kom je boven de 60/70 km. per uur uit en als dat al gebeurt, rijd je vast richting Wespunt.
Als je In Nederland vergeet richting aan te geven krijg je al snel de middelvinger te zien. Vaak is het een overspannen, aan een burnout lijdende zakenman, of een pedante, omhooggevallen snotneus die zijn arrogantie niet meer onder controle heeft. Hoe anders gaat dat hier. De enige keer dat ik iemand irriteerde, was de keer dat ik van baan veranderde om hem de gelegenheid te geven te passeren. Stomme actie van mij natuurlijk. Slechts de wijsvinger op het voorhoofd viel me ten deel en dat vond ik nog een meevaller.
Bij het links voorsorteren moet je toch ook even opletten, heb ik gemerkt. Als je linksaf moet kan het gebeuren dat de rechterbuurman op het laatste moment ook besluit naar links te willen en met gillende banden rakelings langs je bumper scheurt.
En toen ik eenmaal iemand met een bumper op zijn dak zag rijden, sturend met één hand en met de andere dat ding zag vasthouden, wist ik dat op dit eiland alles mogelijk is. In de lage landen had je hier binnen de kortste keren een bekeuring voor gekregen.
Binnenkort vertrek ik even naar Nederland en zal ook daar weer achter het stuur plaatsnemen. Ik vermoed nu al vele middelvingers omdat ik – inmiddels gewend aan het ritme van dit eiland - te langzaam rijd. Ik ben al voorbereid op ergernis van mijn medeweggebruikers omdat ik iemand, vaker dan in Nederland gebruikelijk is, voorrang geef. Het beleefd ritsen hebben ze op Curaçao uitgevonden, geloof mij maar.
En terwijl ik zo over het verschil in weggebruik nadenk, vraag ik me af hoe het toch komt dat men in Nederland op de weg zo agressief is. Misschien teveel auto’s in dat landje van postzegelformaat? Moet Nederland echt een asfaltland worden om iedereen een beetje de ruimte te geven? Als ik van mijn werk naar huis reed, 22 km. verderop, deed ik daar soms anderhalf uur over. En als het regent is rijdend Nederland totaal van de leg.
Jaren geleden wilde ik Amsterdam Zuidoost – vroeger de Bijlmermeer geheten – nog wel eens gebruiken als sluiproute. Ik moest me daar altijd op voorbereiden en dat leg ik even uit. In dat stadsgedeelte werden nogal wat Surinamers en Antillianen, in het kader van de nonintegratie, gedumpt. Ik heb er zo snel even geen andere benaming voor. Zodra ik rechtsaf deze wijk inreed, werd het een potsierlijke slalom met veel gerem. Ik werd gehinderd in mijn haast door mensen die slechts de verkeersregels uit eigen land volgden en die wijkt, zoals we inmiddels weten, nogal af van de Nederlandse.
Ik ben zo blij dat ik inmiddels hier woon en van dat gestress af ben. Want ook ik kan nu met een gerust hart midden op de weg stoppen en achteruit rijden omdat ik een vriendin zie lopen. Zonder ook maar één middelvinger van een automobilist te zien.
--------------------------------------------------------------------------------------------
Marja Berk
In 1952 geboren en getogen in Amsterdam. Een rebel. Conformeren aan de regels was een probleem en in dat kader weigerde zij stelselmatig om op dansles te gaan. Recht door zee, zegt waar het op staat en gaat geen uitdaging uit de weg. Gaat uit van het principe: voor hen die willen is niets onmogelijk.
Op 55-jarige leeftijd geëmigreerd naar Curaçao om haar droom te verwezenlijken: een plek onder de zon, liefde en vrijheid van denken en handelen. Kortom: de betutteling in Nederland zat. Is van plan 95 te worden, streeft ernaar bij ‘haar passende doelen’ te verwezenlijken en heeft daar uiteraard al een deel van achter de rug. Is in 1989 naar Californië vertrokken voor een sabbatical. Absoluut selfmade en selfsupporting en gaat een goede discussie niet uit de weg. Nonna van 2 kleinjongetjes en de beste vriendin van haar dochter. Spiritueel ingesteld maar geen zweefteef. De passie om te schrijven op haar porch in een zonnig land begint vaste vorm aan te nemen. Wie zei dat het leven begint bij 40?
September 2007 was voor mij de eerste keer dat ik voor langere tijd naar dit eiland kwam en mij werd verzekerd dat het ontberen van een auto op Curacao een ondoenlijke zaak is. Er werd dus al snel een jieppie aangeschaft. Het ding had nogal de gewoonte mij op de meest onhandige momenten in de steek te laten en als ik dit even in uren mag vertalen, heb ik in die periode zeker een dag lopen vloeken. Maar goed, ik was en ben verkeersdeelneemster op Curacao en dat behoeft natuurlijk wat bijstelling.
Aanpassen aan de snelheid kostte me nogal moeite. In Nederland scheurde ik toch al snel 120 km. per uur over de snel- en polderwegen, als er tenminste geen file stond. Het was normaal en iedereen had haast. Hoe anders en relaxt is dat hier. Zelden kom je boven de 60/70 km. per uur uit en als dat al gebeurt, rijd je vast richting Wespunt.
Als je In Nederland vergeet richting aan te geven krijg je al snel de middelvinger te zien. Vaak is het een overspannen, aan een burnout lijdende zakenman, of een pedante, omhooggevallen snotneus die zijn arrogantie niet meer onder controle heeft. Hoe anders gaat dat hier. De enige keer dat ik iemand irriteerde, was de keer dat ik van baan veranderde om hem de gelegenheid te geven te passeren. Stomme actie van mij natuurlijk. Slechts de wijsvinger op het voorhoofd viel me ten deel en dat vond ik nog een meevaller.
Bij het links voorsorteren moet je toch ook even opletten, heb ik gemerkt. Als je linksaf moet kan het gebeuren dat de rechterbuurman op het laatste moment ook besluit naar links te willen en met gillende banden rakelings langs je bumper scheurt.
En toen ik eenmaal iemand met een bumper op zijn dak zag rijden, sturend met één hand en met de andere dat ding zag vasthouden, wist ik dat op dit eiland alles mogelijk is. In de lage landen had je hier binnen de kortste keren een bekeuring voor gekregen.
Binnenkort vertrek ik even naar Nederland en zal ook daar weer achter het stuur plaatsnemen. Ik vermoed nu al vele middelvingers omdat ik – inmiddels gewend aan het ritme van dit eiland - te langzaam rijd. Ik ben al voorbereid op ergernis van mijn medeweggebruikers omdat ik iemand, vaker dan in Nederland gebruikelijk is, voorrang geef. Het beleefd ritsen hebben ze op Curaçao uitgevonden, geloof mij maar.
En terwijl ik zo over het verschil in weggebruik nadenk, vraag ik me af hoe het toch komt dat men in Nederland op de weg zo agressief is. Misschien teveel auto’s in dat landje van postzegelformaat? Moet Nederland echt een asfaltland worden om iedereen een beetje de ruimte te geven? Als ik van mijn werk naar huis reed, 22 km. verderop, deed ik daar soms anderhalf uur over. En als het regent is rijdend Nederland totaal van de leg.
Jaren geleden wilde ik Amsterdam Zuidoost – vroeger de Bijlmermeer geheten – nog wel eens gebruiken als sluiproute. Ik moest me daar altijd op voorbereiden en dat leg ik even uit. In dat stadsgedeelte werden nogal wat Surinamers en Antillianen, in het kader van de nonintegratie, gedumpt. Ik heb er zo snel even geen andere benaming voor. Zodra ik rechtsaf deze wijk inreed, werd het een potsierlijke slalom met veel gerem. Ik werd gehinderd in mijn haast door mensen die slechts de verkeersregels uit eigen land volgden en die wijkt, zoals we inmiddels weten, nogal af van de Nederlandse.
Ik ben zo blij dat ik inmiddels hier woon en van dat gestress af ben. Want ook ik kan nu met een gerust hart midden op de weg stoppen en achteruit rijden omdat ik een vriendin zie lopen. Zonder ook maar één middelvinger van een automobilist te zien.
--------------------------------------------------------------------------------------------
Marja Berk
In 1952 geboren en getogen in Amsterdam. Een rebel. Conformeren aan de regels was een probleem en in dat kader weigerde zij stelselmatig om op dansles te gaan. Recht door zee, zegt waar het op staat en gaat geen uitdaging uit de weg. Gaat uit van het principe: voor hen die willen is niets onmogelijk.
Op 55-jarige leeftijd geëmigreerd naar Curaçao om haar droom te verwezenlijken: een plek onder de zon, liefde en vrijheid van denken en handelen. Kortom: de betutteling in Nederland zat. Is van plan 95 te worden, streeft ernaar bij ‘haar passende doelen’ te verwezenlijken en heeft daar uiteraard al een deel van achter de rug. Is in 1989 naar Californië vertrokken voor een sabbatical. Absoluut selfmade en selfsupporting en gaat een goede discussie niet uit de weg. Nonna van 2 kleinjongetjes en de beste vriendin van haar dochter. Spiritueel ingesteld maar geen zweefteef. De passie om te schrijven op haar porch in een zonnig land begint vaste vorm aan te nemen. Wie zei dat het leven begint bij 40?