Wekelijkse column van Jeroen Jansen uitgesproken voor de microfoon van Paradise FM
Ik weet niet hoe u zich voelt, maar ik zit met een enorme kater na dit lange weekend. Niet het type kater dat duidt op heel veel drank, eerder en kater door een bijna fatale cocktail van verwarring en woede. Want wat er de afgelopen dagen allemaal gebeurd is, ik moet er nog van bijkomen. En ik doel dan natuurlijk op het Koninkrijksconcert, de RTC, de rellen en de gele sterren. Volgens mij hadden we nu allemaal blij moeten zijn, maar bij mij is dat gevoel helemaal afwezig.
Wie mij kan vertellen wat de conclusie moet zijn na dit weekend, die mag me bellen. Wie de afgelopen verkiezingen in Amerika volgde, die heeft duidelijk gezien dat er een hele bewuste strategie gevolgd werd door McCain en Obama. In het begin van de campagne ging het nog over alles. Alle thema’s kwamen aan bod, men ging met elkaar in debat en de kiezer mocht het uitzoeken. Naarmate het einde vorderde vielen er thema’s weg en werd de situatie bewust heel zwart-wit gemaakt. Niet altijd even genuanceerd, maar de kiezer werd in een zetel richting het stemhokje gebracht: wilde je A dan koos je McCain, voor B moest je Obama hebben. Nuance overboord, je moet de burger zo duidelijk mogelijk maken wát hij of zij te kiezen heeft.
Nu terug naar Curaçao.
Want ook hier hebben we een einddoel, althans dat dachten we. De RTC zou het vrolijke slotakkoord zijn van de Staatkundige Veranderingen. Paar weken terug hadden we de onderhandelingen op Sint Maarten, het was allemaal koek en ei, er hoefde alleen nog maar wat in de Staatscourant gezet te worden en dan lag de weg vrij voor de toekomst. Natuurlijk hadden we nog een referendum en een RTC in het verschiet maar dat zouden toch meer formaliteiten zijn, het perspectief van een mooie toekomst met veel welvaart zou immers wenkend genoeg zijn. Maar wat er gebeurde was het omgekeerde. In Amerika nam de complexiteit van wat er te kiezen viel af, hier op Curaçao neemt die alleen maar toe. Want wie kan mij nog vertellen wie de ‘bad guys’ en de ‘good guys’ zijn in dit verhaal? Moet ik Nederland vertrouwen, die een paar weken geleden plots de hakken in het zand zette en alles ineens wil gaan doorrekenen? Moet ik de oppositie vertrouwen die enerzijds met een heel genuanceerd verhaal via Don Martina komt en dat nét zo hard door anderen weer afbreekt met racistische taal?
En waar moet ik eigenlijk wat van vinden? Hele volksstammen die plots lijken te weten wat de 'aanwijzingsbevoegdheid van de Nederlandse minster van Justitie voor een lokale Procureur Generaal' precies inhoudt. Ik krab me achter de oren als iemand me vraagt wat een PG doet. Die andere mensen weten dat allemaal? En helemaal niemand die me helpt. Men roept allemaal dat men het doet voor de ‘bienestar di pueblo’ maar het komt niet verder dan die loze kreet. De Persconferentie van de RTC was hetzelfde praatje maal zes. Geen inspiratie, geen bevlogenheid en ook zeker niet de wil om mij, de burger, uit te leggen wat ik hier van moet vinden.
De oppositie laat bij monde van Norbert George weten dat men geen oorlog wil. Eindelijk iemand die dat benoemt, ik neig naar hem, maar een half uur later worden de wapens net zo hard weer opgepakt. Met als triest hoogtepunt de jodenster als een schandelijke uiting van onvrede en een Helmin Wiels die volledig van het pad af is. En daarna de even schandelijke afwezigheid in afkeuring van bijna alle politieke partijen. Wat stellen die mensen dan eigenlijk voor, voor wie moet ik kiezen als zelfs het minste greintje fatsoen lijkt te ontbreken?
Nee, dit lange weekend is een weekend van verliezers. De burger is een verliezer want die wordt met een kluitje het bos in gestuurd maar als het referendum nadert worden we allemaal geacht goed geïnformeerd onze keuze te maken. De politiek is een verliezer want oppositie en coalitie strooien ons beiden zand in de ogen, komen niet met concrete plannen en tonen geen enkele wil om ons nou eens in begrijpelijke taal uit te leggen waar we naartoe gaan. En Nederland? Ook een verliezer, want die tonen zich selectief betrokken, die leunen fijn achterover, kijken het allemaal met een spottende blik aan en nemen daarna snel het vliegtuig richting BES en Den Haag. En wij mogen in dit bal van verliezers een keuze maken via een referendum nota bene, alsof een ja of nee plots alle verdeeldheid in onze samenleving kan afdekken.
Ik wens ons alvast heel veel succes toe.
Ik weet niet hoe u zich voelt, maar ik zit met een enorme kater na dit lange weekend. Niet het type kater dat duidt op heel veel drank, eerder en kater door een bijna fatale cocktail van verwarring en woede. Want wat er de afgelopen dagen allemaal gebeurd is, ik moet er nog van bijkomen. En ik doel dan natuurlijk op het Koninkrijksconcert, de RTC, de rellen en de gele sterren. Volgens mij hadden we nu allemaal blij moeten zijn, maar bij mij is dat gevoel helemaal afwezig.Wie mij kan vertellen wat de conclusie moet zijn na dit weekend, die mag me bellen. Wie de afgelopen verkiezingen in Amerika volgde, die heeft duidelijk gezien dat er een hele bewuste strategie gevolgd werd door McCain en Obama. In het begin van de campagne ging het nog over alles. Alle thema’s kwamen aan bod, men ging met elkaar in debat en de kiezer mocht het uitzoeken. Naarmate het einde vorderde vielen er thema’s weg en werd de situatie bewust heel zwart-wit gemaakt. Niet altijd even genuanceerd, maar de kiezer werd in een zetel richting het stemhokje gebracht: wilde je A dan koos je McCain, voor B moest je Obama hebben. Nuance overboord, je moet de burger zo duidelijk mogelijk maken wát hij of zij te kiezen heeft.
Nu terug naar Curaçao.
Want ook hier hebben we een einddoel, althans dat dachten we. De RTC zou het vrolijke slotakkoord zijn van de Staatkundige Veranderingen. Paar weken terug hadden we de onderhandelingen op Sint Maarten, het was allemaal koek en ei, er hoefde alleen nog maar wat in de Staatscourant gezet te worden en dan lag de weg vrij voor de toekomst. Natuurlijk hadden we nog een referendum en een RTC in het verschiet maar dat zouden toch meer formaliteiten zijn, het perspectief van een mooie toekomst met veel welvaart zou immers wenkend genoeg zijn. Maar wat er gebeurde was het omgekeerde. In Amerika nam de complexiteit van wat er te kiezen viel af, hier op Curaçao neemt die alleen maar toe. Want wie kan mij nog vertellen wie de ‘bad guys’ en de ‘good guys’ zijn in dit verhaal? Moet ik Nederland vertrouwen, die een paar weken geleden plots de hakken in het zand zette en alles ineens wil gaan doorrekenen? Moet ik de oppositie vertrouwen die enerzijds met een heel genuanceerd verhaal via Don Martina komt en dat nét zo hard door anderen weer afbreekt met racistische taal?
En waar moet ik eigenlijk wat van vinden? Hele volksstammen die plots lijken te weten wat de 'aanwijzingsbevoegdheid van de Nederlandse minster van Justitie voor een lokale Procureur Generaal' precies inhoudt. Ik krab me achter de oren als iemand me vraagt wat een PG doet. Die andere mensen weten dat allemaal? En helemaal niemand die me helpt. Men roept allemaal dat men het doet voor de ‘bienestar di pueblo’ maar het komt niet verder dan die loze kreet. De Persconferentie van de RTC was hetzelfde praatje maal zes. Geen inspiratie, geen bevlogenheid en ook zeker niet de wil om mij, de burger, uit te leggen wat ik hier van moet vinden.
De oppositie laat bij monde van Norbert George weten dat men geen oorlog wil. Eindelijk iemand die dat benoemt, ik neig naar hem, maar een half uur later worden de wapens net zo hard weer opgepakt. Met als triest hoogtepunt de jodenster als een schandelijke uiting van onvrede en een Helmin Wiels die volledig van het pad af is. En daarna de even schandelijke afwezigheid in afkeuring van bijna alle politieke partijen. Wat stellen die mensen dan eigenlijk voor, voor wie moet ik kiezen als zelfs het minste greintje fatsoen lijkt te ontbreken?
Nee, dit lange weekend is een weekend van verliezers. De burger is een verliezer want die wordt met een kluitje het bos in gestuurd maar als het referendum nadert worden we allemaal geacht goed geïnformeerd onze keuze te maken. De politiek is een verliezer want oppositie en coalitie strooien ons beiden zand in de ogen, komen niet met concrete plannen en tonen geen enkele wil om ons nou eens in begrijpelijke taal uit te leggen waar we naartoe gaan. En Nederland? Ook een verliezer, want die tonen zich selectief betrokken, die leunen fijn achterover, kijken het allemaal met een spottende blik aan en nemen daarna snel het vliegtuig richting BES en Den Haag. En wij mogen in dit bal van verliezers een keuze maken via een referendum nota bene, alsof een ja of nee plots alle verdeeldheid in onze samenleving kan afdekken.
Ik wens ons alvast heel veel succes toe.