Luister naar deze column (3'47")
Deze week start de actie om 1 miljoen flesjes en blikjes uit de ‘mondi’ te vissen. Een prachtig initiatief: iedereen die twintig flesjes en blikjes verzamelt krijgt daar 1 gulden voor terug. Het lijkt zowaar een beetje op een statiegeldregeling, en zo gaan we langzamerhand mee in de vaart der volkeren. Eerst die plastictas weg uit het straatbeeld, nu pakken we de rommel in de berm aan. En wat zo mooi is: het is grotendeels particulier initiatief, de overheid speelt een heel bescheiden rol. Wat mij betreft verdient zo’n initiatief als dit dus heel veel positieve aandacht. Ik herhaal maar weer eens de woorden van president Obama van gisteren: een probleem kan alleen opgelost worden als je eendrachtig je schouders eronder zet. En dan maakt het plots niet meer uit of je het over een kredietcrisis hebt of een verdwaalde colafles, het principe blijft hetzelfde.De lokale inzet voor een beter milieu op Curaçao begint langzamerhand echt een succesverhaal te worden. Dat uit zich weliswaar niet in massale protesten, maar dus wel in het kleinschalig initiatief met grootschalige gevolgen. De verbeteringen zijn duidelijk te zien. Ik kom nu tien jaar op Curaçao en er is aantoonbaar minder rommel te zien. Natuurlijk kan het altijd beter, maar 3 koelkasten op de weg naar Playa Kanoa in plaats van twintig vind ik verbetering. Daar zullen azijnplassers en complotdenkers anders over oordelen maar bij gebrek aan een alternatief blijf ik toch een warm gevoel houden bij ondernemers en burgers die samen de handen ineen slaan voor een beter milieu. De mondi hebben we straks gehad, en dan nog ‘even’ de Isla raffinaderij. Maar ook op dat gebied zie je een steeds mondiger en kundiger burgerbeweging opstaan. Goed nieuws dus.
Het zure van het hele verhaal is dat veel van die initiatiefnemers nauwelijks beloond worden voor hun inzet. Ze verdwijnen in de anonimiteit en omdat er toch ook brood op tafel moet nemen ze de wijk naar een huisje, een boompje en een beestje. Het wordt die mensen niet gemakkelijk gemaakt, terwijl zij juist degenen zijn die onze samenleving dragen. Ik vind ook om die reden die statiegeldregeling van daarnet alleen al om symbolische redenen een heel goed gebaar. Je doet iets goeds en je wordt beloond, mag het eens een keertje?
Laat dat principe ook eens los op andere terreinen, volgens mij is er heel veel winst te behalen. Ik heb best wel wat ideetjes. Neem nou die informatieronde die het BC doet om de mensen in te lichten over de staatkundige veranderingen. We gáán niet afwachten wie er naar zo’n afgelegen wijkcentrum komt: wie 20 mensen om zich heen verzameld die serieus willen praten over Pais Kòrsou en die krijgt de catering en gedeputeerde Jesus Leito er op kosten van het BC gratis bij. Nog eentje: wie twintig makamba’s zover krijgt om zich aan te sluiten bij lokale partijen krijgt een volledige verzorgde workshop debatteren van Nelson Pierre aangeboden. Daar moeten toch mensen voor te vinden zijn? Ik sta vooraan in dat geval. Of nog een dwarsstraat: wie twintig bewoners van Tera Korá zover krijgt om een formele klacht in te dien over de verkeersveiligheid van hun dorp, die krijgt van Veilig Verkeer Curaçao een gratis stoplicht aangeboden. Hoe meer mensen, hoe meer stoplichten, drempels en bruggen. Prachtig lijkt me dat.
Alle gekheid op het spreekwoordelijke stokje: er valt nog zoveel meer te mobiliseren in onze samenleving. De vraag is alleen hoe je dat zo aantrekkelijk mogelijk maakt. De Curaçaose bevolking is kennelijk niet erg van impulsief de barricades op, maar in klein verband gebeurt er van alles. Wie het ontgint die is spekkoper.
Laat het in dit geval ook eens de overheid zijn.