door Jeroen Jansen
Luister naar de column (4'52")
De invloed van Nederland op de Antillen: het blijft wonderlijke nieuwsberichten opleveren. Vooral op Curacao is dat toch wel een vreemd fenomeen. Immers, het hele eiland schreeuwt uit dat het niets of minder met Nederland te maken wil hebben, maar ondertussen haalt elke vinger die Nederland richting ons eiland uitsteekt met gemak de krant. Hoe erg de oppositie ons ook wil doen geloven dat we afstand moeten nemen van Nederland, in werkelijkheid zijn we er nog helemaal niet uit. We zeggen dat we het zelf kunnen maar we vinden het stiekum toch wel heel belangrijk wat Nederland daar van vindt. Een haat-liefde relatie heet dat volgens mij, en wij zitten er midden in. Soms word je er vrolijk van, andere keren weer in en in triest.
Waar ik in ieder geval vrolijk van word is de wonderlijke transformatie die de BES eilanden inmiddels ondergaan. Daar worden in heel korte tijd plots drie Nederlandse gemeenten uit de grond gestampt. En de lokale bevolking staat erbij en kijkt ernaar. Je leest van alles over massa’s ambtenaren die overkomen uit Den Haag, regionale servicecentra die de grond uit schieten en pakken wetten die plots van toepassing zijn op die eilanden. Arbowetgeving, onderwijsinpecties, homo-huwelijken: ze moeten er plotseling van alles vinden over dingen die in Nederland belangrijk geacht worden. En de lokale mensen op die eilanden maar klapperen met de oren, ik vraag me af of ze dit ooit voorzien hadden.
Maar er zitten natuurlijk ook hele leuke dingen vast aan die Hollandse invasie. Zo werd er gisteren de introductie van een heuse politie fietspatrouille op Bonaire bekend gemaakt. Een Nederlandse politiewoordvoerder (kan bijna niet anders) kon zijn enthousiasme bijna niet verbergen. Hoe ideaal zou dat wel niet zijn, fietsende Bonairiaanse agenten, je bent dan immers veel wendbaarder en sneller te plaatsen, vooral op de playa’s. Zo’n man noemt dat natuurlijk doelbewust niet stranden maar playa’s om te benadrukken dat we nog steeds op de Antillen zijn, heel slim. Niet dat die mensen die hele tijd op de fiets gaan zitten, nee hoor. De politiewoordvoerder vertelde met bijna overslaande stem “we gaan ook momenten meemaken dat de agent naast zijn fiets loopt”. Toen ik dat hoorde was mijn dag geslaagd. Dus eerst slaan ze die agenten uit hun Toyota’s met airco op de fiets en dan moeten die ego’s met wapenstok er ook nog naast gaan lopen. Daar worden die mensen vast heel blij van. Leve de invloed van Nederland zullen we maar zeggen!
Op Curacao is er helaas veel minder te lachen als het gaat om onze relatie met Nederland. Het laatste grijntje zelfspot heeft immers allang ons eiland verlaten, wij gaan bloedserieus en argwanend met onze grote broer om. Onze eilandsraad is het theater geworden van een steekspel tussen coalitie en oppositie, waarbij geen enkel wapen geschuwd wordt om elkaar te lijf te gaan. Terwijl de uitslag van elk gevecht op voorhand al bekend is: 11-10 voor de coalitie. Het lijkt wel een voetbalwedstrijd met Duitsland. Toch zijn er soms kleine succesjes te boeken voor de opppositie. Zo wisten ze dus laatst Armin Konket als voorzitter van de referendumcommissie overtuigend op partijtigheid te betrappen dus die moest opstappen, al dan niet vrijwillig. Iedereen vond dat prachtig en een groots gebaar van Konket, en het maakte krachten bij de oppositie los die zelfs ik nog niet kende.
Dus daags na die oorwassing voor de coalitie gooide de hele oppositie overmoedig de knuppel in het hoenderhok en stelden ze het stemrecht van Europese Nederlanders bij het komende referendum ter discussie. De altijd zo bleke en gezichtsloze coalitie wist eensgezind tot een boe te komen en de oppositie trok weer eens fijn van leer tegen alles wat met makamba’s te maken heeft. Alhoewel: iedereen doet dat dan toch weer op z’n eigen manier. Helmin Wiels heeft iets tegen alle Europese Nederlanders, Nelson Pierre iets tegen de mensen die hier korter dan drie jaar zijn en Norbert George wil alleen maar onderzoeken of stagiairs wel het recht moeten hebben om mee te doen aan een referendum. En allemaal hadden ze het over een en dezelfde motie! Oh en dan hebben we natuurlijk ook nog de keffende PLKP van Errol Cova die al tijden niet meer in de Eilandsraad zit maar graag een electoraal graantje meepikt en dus nooit te beroerd is om even af te geven op makamba’s. Jammer trouwens van die partij, tijdens de laatste verkiezingen kregen zij van mij juist de publieksprijs omdat ze een informatie-avond puur voor makamba’s organiseerden. Toen deden we er kennelijk nog toe, nu niet meer.
Eind van het verhaal is natuurlijk weer dat de stemming van die motie uitliep op 11-10 of zoiets voor de coalitie, de oppositie z’n tanden weer liet zien en Nederland op afstand zich een breuk lacht om al dat gekonkel bij ons op Curacao. Misschien moeten wij ook eens wat meer om onszelf gaan lachen.....
=================================================================
De column van Jeroen Jansen wordt gepubliceerd in een samenwerking tussen ParadiseFM en
Radio Nederland Wereldomroep
Luister naar de column (4'52")
De invloed van Nederland op de Antillen: het blijft wonderlijke nieuwsberichten opleveren. Vooral op Curacao is dat toch wel een vreemd fenomeen. Immers, het hele eiland schreeuwt uit dat het niets of minder met Nederland te maken wil hebben, maar ondertussen haalt elke vinger die Nederland richting ons eiland uitsteekt met gemak de krant. Hoe erg de oppositie ons ook wil doen geloven dat we afstand moeten nemen van Nederland, in werkelijkheid zijn we er nog helemaal niet uit. We zeggen dat we het zelf kunnen maar we vinden het stiekum toch wel heel belangrijk wat Nederland daar van vindt. Een haat-liefde relatie heet dat volgens mij, en wij zitten er midden in. Soms word je er vrolijk van, andere keren weer in en in triest.
Waar ik in ieder geval vrolijk van word is de wonderlijke transformatie die de BES eilanden inmiddels ondergaan. Daar worden in heel korte tijd plots drie Nederlandse gemeenten uit de grond gestampt. En de lokale bevolking staat erbij en kijkt ernaar. Je leest van alles over massa’s ambtenaren die overkomen uit Den Haag, regionale servicecentra die de grond uit schieten en pakken wetten die plots van toepassing zijn op die eilanden. Arbowetgeving, onderwijsinpecties, homo-huwelijken: ze moeten er plotseling van alles vinden over dingen die in Nederland belangrijk geacht worden. En de lokale mensen op die eilanden maar klapperen met de oren, ik vraag me af of ze dit ooit voorzien hadden.
Maar er zitten natuurlijk ook hele leuke dingen vast aan die Hollandse invasie. Zo werd er gisteren de introductie van een heuse politie fietspatrouille op Bonaire bekend gemaakt. Een Nederlandse politiewoordvoerder (kan bijna niet anders) kon zijn enthousiasme bijna niet verbergen. Hoe ideaal zou dat wel niet zijn, fietsende Bonairiaanse agenten, je bent dan immers veel wendbaarder en sneller te plaatsen, vooral op de playa’s. Zo’n man noemt dat natuurlijk doelbewust niet stranden maar playa’s om te benadrukken dat we nog steeds op de Antillen zijn, heel slim. Niet dat die mensen die hele tijd op de fiets gaan zitten, nee hoor. De politiewoordvoerder vertelde met bijna overslaande stem “we gaan ook momenten meemaken dat de agent naast zijn fiets loopt”. Toen ik dat hoorde was mijn dag geslaagd. Dus eerst slaan ze die agenten uit hun Toyota’s met airco op de fiets en dan moeten die ego’s met wapenstok er ook nog naast gaan lopen. Daar worden die mensen vast heel blij van. Leve de invloed van Nederland zullen we maar zeggen!
Op Curacao is er helaas veel minder te lachen als het gaat om onze relatie met Nederland. Het laatste grijntje zelfspot heeft immers allang ons eiland verlaten, wij gaan bloedserieus en argwanend met onze grote broer om. Onze eilandsraad is het theater geworden van een steekspel tussen coalitie en oppositie, waarbij geen enkel wapen geschuwd wordt om elkaar te lijf te gaan. Terwijl de uitslag van elk gevecht op voorhand al bekend is: 11-10 voor de coalitie. Het lijkt wel een voetbalwedstrijd met Duitsland. Toch zijn er soms kleine succesjes te boeken voor de opppositie. Zo wisten ze dus laatst Armin Konket als voorzitter van de referendumcommissie overtuigend op partijtigheid te betrappen dus die moest opstappen, al dan niet vrijwillig. Iedereen vond dat prachtig en een groots gebaar van Konket, en het maakte krachten bij de oppositie los die zelfs ik nog niet kende.
Dus daags na die oorwassing voor de coalitie gooide de hele oppositie overmoedig de knuppel in het hoenderhok en stelden ze het stemrecht van Europese Nederlanders bij het komende referendum ter discussie. De altijd zo bleke en gezichtsloze coalitie wist eensgezind tot een boe te komen en de oppositie trok weer eens fijn van leer tegen alles wat met makamba’s te maken heeft. Alhoewel: iedereen doet dat dan toch weer op z’n eigen manier. Helmin Wiels heeft iets tegen alle Europese Nederlanders, Nelson Pierre iets tegen de mensen die hier korter dan drie jaar zijn en Norbert George wil alleen maar onderzoeken of stagiairs wel het recht moeten hebben om mee te doen aan een referendum. En allemaal hadden ze het over een en dezelfde motie! Oh en dan hebben we natuurlijk ook nog de keffende PLKP van Errol Cova die al tijden niet meer in de Eilandsraad zit maar graag een electoraal graantje meepikt en dus nooit te beroerd is om even af te geven op makamba’s. Jammer trouwens van die partij, tijdens de laatste verkiezingen kregen zij van mij juist de publieksprijs omdat ze een informatie-avond puur voor makamba’s organiseerden. Toen deden we er kennelijk nog toe, nu niet meer.
Eind van het verhaal is natuurlijk weer dat de stemming van die motie uitliep op 11-10 of zoiets voor de coalitie, de oppositie z’n tanden weer liet zien en Nederland op afstand zich een breuk lacht om al dat gekonkel bij ons op Curacao. Misschien moeten wij ook eens wat meer om onszelf gaan lachen.....
=================================================================
De column van Jeroen Jansen wordt gepubliceerd in een samenwerking tussen ParadiseFM en
Radio Nederland Wereldomroep