Beluister deze column (4'53")
Vandaag wordt onze hunkering naar een positief historisch moment eindelijk beloond: President Obama is geinaugureerd.
We konden bijna niet wachten, en als wij al moeite hebben met geduld bewaren, dan is het in Amerika uiteraard nog een graadje erger. Heel tekenend: men kon het niet laten om alvast een stukje van al die euforie en vaderlandsliefde, gerserveerd voor Obama, bot te vieren op een gezagvoerder die succesvol een passagiersvliegtuig op de rivier de Hudson wist te laten landen. Uiteraard een huzarenstukje, maar de uitbarsting van trots en vreugde was een beetje over the top. Ach ja geef die mensen eens ongelijk: je wordt al jaren behandeld als het domste jongetje van de klas, je krijgt de schuld van de kredietcrisis, wie zou dan niet bij het minste of geringste volledig los gaan? En zo werd een doodgewone gezagvoerder van US Airways plots de reserve Obama van Amerika. Allemaal de schuld van de echte Obama, had-ie maar op 13 januari getroond moeten worden, in plaats van vandaag.
Vandaag heb ik ook de Obama sticker van mijn auto gehaald. Niet omdat mijn bewondering voor die man nu plots verdwenen is, wel omdat hij het vanaf nu waar moeten gaan maken. Of anders gezegd: hij heeft mijn steun nu niet meer nodig, de tijd van dromen en mooie toespraken is nu voorbij, aan de slag. Eerlijk gezegd heb ik na al dat aangenaam gezweef wel behoefte aan wat nuchterheid en daadkracht. Wat dat betreft lijken die presidentsverkiezingen in Amerika wel heel erg op de feestdagen: na al die heerlijkheden in december verlang je op een dag ineens heel erg naar een gewone gehaktbal. En Obama moet volgens mij in staat zijn om een perfecte gehaktbal in elkaar te zetten.
De grote vraag voor mij is of al die Amerikanen het geduld kunnen bewaren om Obama zijn werk te laten doen. Die gedachte kwam laatst bij me op toen ik weer eens vast stond met mijn auto midden in een meute Amerikaanse toeristen. Noodgedwongen nam ik het profiel van de Amerikaanse toerist weer eens in me op. Je weet wel: dikbebuikt, onnozel gekleed, holle blik in de ogen en eeuwig vergezeld van dat kakelige Engels. De Amerikaan op Curacao leest een flyer over het eiland, lardeert alles wat hij ziet met geijkte superlatieven en verdwijnt na een dag vollefig leeg weer naar het volgende eiland. En een groot deel van die toeristen heeft dus in november nota bene de eerste zwarte Amerikaan tot president verkozen, een Harvard genie die met ingewikkelde plannen de overheid weer tot een krachtdadige vriend van de burger wil maken. Een man ook, die in debatten soms duidelijk moeite moest doen om het overschot aan kennis en intellect te maskeren om voor ‘de gewone man’ door te kunnen gaan. Hebben die domme Amerikanen met hun volle verstand voor zo’n slimme progressieve man gekozen? Of was het vooral Bush die men met alle geweld weg wilde hebben? Dat laatste is nu gelukt, nu wordt het spannend om te zien of de Amerikaan benieuwd blijft naar wat Obama te bieden heeft.
Ik help het hem hopen, hij gaat het namelijk niet makkelijk krijgen. Laat hij vooral bij Hillary Clinton te rade gaan, die halverwrege de jaren negentig volledig op de klippen liep toen ze het waagde om het volledig criminele stelsel van ziektekostenverzekeringen aan te willen pakken. Ik raad iedereen Michael Moore’s nieuwste film Sicko aan (TDS nog bedankt voor die gratis kanalen) om te zien hoe in en in versteend het conservatieve Amerika is geworden. Een bang land met oude ideeeen, een American Dream als bumpersticker, een eiland zonder aanlegsteiger. Aan Obama de taak om van dat Amerika weer een creatief Amerika met lef te maken. Ga er maar aan staan.
Tenslotte ook nog een paar woorden over George Bush de tweede. Hoe erg de aversie ook is tegen die man: het gaat me toch wel een beetje aan het hart, hoe die man via de zijdeur van het politieke toneel af wordt geduwd. Hoe voelt dat, om als slechtste president ooit, zonder enig respect vaarwel te zeggen? Hoe zou het zijn om je politieke nalatenschap uitgebeeld te zien worden in erge en minder erge blunders? Kortom: acht jaar werken tegen de stroom in, buffelen met een bord voor je kop, teren op 11 september verdriet, weggehoond te zien als een karikatuur van alles wat fout en dom is aan Amerika? Wat ben ik blij dat die man geen greintje intellect of zelfkritiek bezit en dat hij uit Texas komt: een normaal iemand was er helemaal aan onderdoor gegaan. Niet Dubya, want die zit morgen gewoon in een Hawai shirt aan het zwembad, ook al beweert hij zelf van niet. Maar ook die voorspelling van hem zal wat mij betreft niet uitkomen, gelukkig maar.
Mooi land dat Amerika. Het lijkt wel Curacao.
Vandaag wordt onze hunkering naar een positief historisch moment eindelijk beloond: President Obama is geinaugureerd.
We konden bijna niet wachten, en als wij al moeite hebben met geduld bewaren, dan is het in Amerika uiteraard nog een graadje erger. Heel tekenend: men kon het niet laten om alvast een stukje van al die euforie en vaderlandsliefde, gerserveerd voor Obama, bot te vieren op een gezagvoerder die succesvol een passagiersvliegtuig op de rivier de Hudson wist te laten landen. Uiteraard een huzarenstukje, maar de uitbarsting van trots en vreugde was een beetje over the top. Ach ja geef die mensen eens ongelijk: je wordt al jaren behandeld als het domste jongetje van de klas, je krijgt de schuld van de kredietcrisis, wie zou dan niet bij het minste of geringste volledig los gaan? En zo werd een doodgewone gezagvoerder van US Airways plots de reserve Obama van Amerika. Allemaal de schuld van de echte Obama, had-ie maar op 13 januari getroond moeten worden, in plaats van vandaag.
Vandaag heb ik ook de Obama sticker van mijn auto gehaald. Niet omdat mijn bewondering voor die man nu plots verdwenen is, wel omdat hij het vanaf nu waar moeten gaan maken. Of anders gezegd: hij heeft mijn steun nu niet meer nodig, de tijd van dromen en mooie toespraken is nu voorbij, aan de slag. Eerlijk gezegd heb ik na al dat aangenaam gezweef wel behoefte aan wat nuchterheid en daadkracht. Wat dat betreft lijken die presidentsverkiezingen in Amerika wel heel erg op de feestdagen: na al die heerlijkheden in december verlang je op een dag ineens heel erg naar een gewone gehaktbal. En Obama moet volgens mij in staat zijn om een perfecte gehaktbal in elkaar te zetten.
De grote vraag voor mij is of al die Amerikanen het geduld kunnen bewaren om Obama zijn werk te laten doen. Die gedachte kwam laatst bij me op toen ik weer eens vast stond met mijn auto midden in een meute Amerikaanse toeristen. Noodgedwongen nam ik het profiel van de Amerikaanse toerist weer eens in me op. Je weet wel: dikbebuikt, onnozel gekleed, holle blik in de ogen en eeuwig vergezeld van dat kakelige Engels. De Amerikaan op Curacao leest een flyer over het eiland, lardeert alles wat hij ziet met geijkte superlatieven en verdwijnt na een dag vollefig leeg weer naar het volgende eiland. En een groot deel van die toeristen heeft dus in november nota bene de eerste zwarte Amerikaan tot president verkozen, een Harvard genie die met ingewikkelde plannen de overheid weer tot een krachtdadige vriend van de burger wil maken. Een man ook, die in debatten soms duidelijk moeite moest doen om het overschot aan kennis en intellect te maskeren om voor ‘de gewone man’ door te kunnen gaan. Hebben die domme Amerikanen met hun volle verstand voor zo’n slimme progressieve man gekozen? Of was het vooral Bush die men met alle geweld weg wilde hebben? Dat laatste is nu gelukt, nu wordt het spannend om te zien of de Amerikaan benieuwd blijft naar wat Obama te bieden heeft.
Ik help het hem hopen, hij gaat het namelijk niet makkelijk krijgen. Laat hij vooral bij Hillary Clinton te rade gaan, die halverwrege de jaren negentig volledig op de klippen liep toen ze het waagde om het volledig criminele stelsel van ziektekostenverzekeringen aan te willen pakken. Ik raad iedereen Michael Moore’s nieuwste film Sicko aan (TDS nog bedankt voor die gratis kanalen) om te zien hoe in en in versteend het conservatieve Amerika is geworden. Een bang land met oude ideeeen, een American Dream als bumpersticker, een eiland zonder aanlegsteiger. Aan Obama de taak om van dat Amerika weer een creatief Amerika met lef te maken. Ga er maar aan staan.
Tenslotte ook nog een paar woorden over George Bush de tweede. Hoe erg de aversie ook is tegen die man: het gaat me toch wel een beetje aan het hart, hoe die man via de zijdeur van het politieke toneel af wordt geduwd. Hoe voelt dat, om als slechtste president ooit, zonder enig respect vaarwel te zeggen? Hoe zou het zijn om je politieke nalatenschap uitgebeeld te zien worden in erge en minder erge blunders? Kortom: acht jaar werken tegen de stroom in, buffelen met een bord voor je kop, teren op 11 september verdriet, weggehoond te zien als een karikatuur van alles wat fout en dom is aan Amerika? Wat ben ik blij dat die man geen greintje intellect of zelfkritiek bezit en dat hij uit Texas komt: een normaal iemand was er helemaal aan onderdoor gegaan. Niet Dubya, want die zit morgen gewoon in een Hawai shirt aan het zwembad, ook al beweert hij zelf van niet. Maar ook die voorspelling van hem zal wat mij betreft niet uitkomen, gelukkig maar.
Mooi land dat Amerika. Het lijkt wel Curacao.