Afgelopen vrijdag legde ik de Telegraaf terzijde, keek naar buiten en constateerde dat de vermeende opstand die onze oud-premier zojuist had aangekondigd nog niet begonnen was. De mensen op straat liepen dik-bepakt-en-bezakt van winkeldeur tot winkeldeur, ogenschijnlijk zonder 30 mei 1969 in gedachten.
Nou is het op Curaçao vrij gebruikelijk om de publieke onvrede 'body' te geven door bovenstaande datum te noemen. Als je politieke analyse er echt toe moet doen, dan breng je het in verband met 30 mei.
Dat wisten de Telegraaf-journalisten natuurlijk niet. Die waren gekomen om een verhaal te zoeken bij hun eigen vooronderstelling. Een fout die ook in de Curaçaose media niet ongewoon is. En die vooronderstelling is dat Curaçao een bananenrepubliek is en dat er maar 'dit' hoeft te gebeuren of die heetgebakerde bewoners uit de West staan op de barricaden om alle Nederlanders van het eiland af te gooien. Desnoods verpakt in witte bodybags....
Voor dat verhaal moet je echter niet bij Emily zijn. Nee, deze boodschap is exclusief eigendom van de enige revolutionair die ons eiland rijk is, de op '30-mei-geboren' Soberano, Helmin Wiels. Alleen hij heeft die witte lijkzakken op voorraad en alleen hij kan die woorden bezigen, die de Telegraaf aan het zoeken was.
Emily had beter moeten weten. Maar ze is zo kien op wat media-aandacht, dat het onderscheidend vermogen er volledig bij in was geschoten. En dus had ze het allemaal niet zo gezegd.......
En ik ben geneigd haar te geloven. Ik ken Emily en ik ken de Telegraaf.
Blijft over de prangende vraag over de kans op opstand en revolutie. De voormalige premier heeft het dan weliswaar niet gezegd. Ze had het kúnnen zeggen. Wie de PAR-partijcoryfeeën volgt, weet dat er geen speech voorbij gaat of de erbarmelijke staat en het politieke failliet van ons land moet nu eindelijk eens stoppen. Wie niet beter weet en luistert naar deze retoriek, denkt dat het vandaag 29 mei is.
Maar dat klopt niet. Het is vandaag gewoon Kerst. Vandaag hoort iedereen de boodschap van de vrede. Ook op Curaçao.
Funda Müjde in gesprek met Antillencorrespondent Dick Drayer (6'13")
Nou is het op Curaçao vrij gebruikelijk om de publieke onvrede 'body' te geven door bovenstaande datum te noemen. Als je politieke analyse er echt toe moet doen, dan breng je het in verband met 30 mei.
Dat wisten de Telegraaf-journalisten natuurlijk niet. Die waren gekomen om een verhaal te zoeken bij hun eigen vooronderstelling. Een fout die ook in de Curaçaose media niet ongewoon is. En die vooronderstelling is dat Curaçao een bananenrepubliek is en dat er maar 'dit' hoeft te gebeuren of die heetgebakerde bewoners uit de West staan op de barricaden om alle Nederlanders van het eiland af te gooien. Desnoods verpakt in witte bodybags....
Voor dat verhaal moet je echter niet bij Emily zijn. Nee, deze boodschap is exclusief eigendom van de enige revolutionair die ons eiland rijk is, de op '30-mei-geboren' Soberano, Helmin Wiels. Alleen hij heeft die witte lijkzakken op voorraad en alleen hij kan die woorden bezigen, die de Telegraaf aan het zoeken was.
Emily had beter moeten weten. Maar ze is zo kien op wat media-aandacht, dat het onderscheidend vermogen er volledig bij in was geschoten. En dus had ze het allemaal niet zo gezegd.......
En ik ben geneigd haar te geloven. Ik ken Emily en ik ken de Telegraaf.
Blijft over de prangende vraag over de kans op opstand en revolutie. De voormalige premier heeft het dan weliswaar niet gezegd. Ze had het kúnnen zeggen. Wie de PAR-partijcoryfeeën volgt, weet dat er geen speech voorbij gaat of de erbarmelijke staat en het politieke failliet van ons land moet nu eindelijk eens stoppen. Wie niet beter weet en luistert naar deze retoriek, denkt dat het vandaag 29 mei is.
Maar dat klopt niet. Het is vandaag gewoon Kerst. Vandaag hoort iedereen de boodschap van de vrede. Ook op Curaçao.
Funda Müjde in gesprek met Antillencorrespondent Dick Drayer (6'13")