Deze week 'vierde' het Koninkrijk der Nederlanden de ondertekening van het statuut, nu 57 jaar geleden op 15 december 1954. 'Vieren' is wel een erg groot woord. Alleen de eilanden van Caribisch Nederland gaven de werkende klasse vrij. De overige eilanden hebben deze dag allang ingeruild voor een andere onbekende dag.
Want het Koninkrijk leeft nog een beetje aan deze kant van de oceaan, in Nederland weet de bevolking niet eens wat het Statuut is. Dat de voorouders der Nederlanden via slavernij en koloniaal imperialisme hun rijkdom hebben vergaard waarvan nu de vruchten worden geplukt is voor velen een historisch gegeven uit de geschiedenisboekjes van school. Geen realiteit van de 21e eeuw....
Kleur?
Nederland zal in lengte van dagen vastzitten aan haar gebieden overzee, tenzij de huidige inwoners van de eilanden daar genoeg van hebben. Eigenlijk erg merkwaardig, want waarom kan Nederland niet op dezelfde manier af van, pak 'm beet Friesland of Groningen? Komt dat door de geografische afstand of door taal en cultuur? Of is het simpelweg een kwestie van kleur?
We kunnen er lang over praten, feit is dat de sleutel tot de staatkundige positie van de afzonderlijke landen in het Koninkrijk in handen is van de eilanden overzee, en niet in handen van het moederland in Europa. Nederland kan van alles willen, het heeft er eigenlijk niets over te zeggen.
En op de keper beschouwd, heeft Nederland over niets wat te zeggen. Scheidend minister Piet Hein Donner heeft nog nooit zoveel troefkaarten in handen gehad om de Tweede Kamer tevreden te stellen, hij heeft de kaarten gewoon laten vallen en nu mag niemand ze ooit nog oprapen.
Eigen boontjes
Dat de Soberano's van Curaçao ooit op het idee zijn gekomen dat de bevolking onderdrukt wordt en dat die niets te vertellen hebben over hun eigen lot, is me dan ook een raadsel. Wie premier Schotte deze week bezig zag op de Koninkrijksconferentie (nog zo'n instituut waar men in Nederland niets van mee krijgt) kan niet anders dan erkennen dat Curaçao een zelfstandig land is, dat zijn eigen boontjes dopt.
En of iedereen daar op het eiland blij mee is? Wiels in ieder geval niet. De voorman van de Soberano's lijkt in Nederland telkenmale aan het kortste eind te trekken. Ondanks de door hem gebuikte en in Schotte's oor ingefluisterde verbale rethoriek, was hij toch de grote verliezer in Den Haag.
Interpretatie
Wie Wiels kent, weet dat hij niet van verliezen houdt. Er zal dus nog een aparte interpretatie van het Koninkrijkskakkoord op tafel moeten komen. Een eigen versie die in de ogen van Helmin Wiels genade vindt. Een versie die ook zijn achterban mag vieren.
Fouad Sidali in gesprek met Antillencorrespondent Dick Drayer (5'43")