In hun laatste brief aan de Raad van Toezicht voor de Advocatuur, verstuurd op 7 oktober, doen de drie advocaten een laatste poging om te voorkomen dat ze met de billen bloot moeten. 'Die billen waarvandaan het nu dun de broek in loopt', zou mijn goede vader gezegd hebben.
Pathetiek
De poging van de drie om het recht te ontlopen, is niet gespeend van enige pathetiek. Daardoor kost het mij moeite om mijn gezicht in plooi te houden. Ook dit epistel staat er weer vol van. De mooiste wil ik u niet onthouden.
De vele wrakingsverzoeken zouden de rechter (mr. Scholte) niet in de koude kleren moeten zijn gaan zitten. Peterson concludeert: 'Het spreekt voor zich dat dit geheel de persoon van mr. Scholte moet hebben geraakt, waardoor ook als vaststaand mag worden aangenomen dat daarmee mr. Scholte een persoonlijk belang heeft in of bij de beoordeling van de klachten tegen ons () hierdoor is er dus ook op zijn minst sprake van een ontoelaatbare subjectieve dan wel objectieve (schijn van) partijdigheid.'
Iedereen wraken
'De billen zijn bijna leeg, de schoenen gevuld', zou mijn goede vader roepen. En dus waarschuwen de drie advocaten dat zij iedere advocaat op het eiland, die aanwezig was bij de vergadering in het Avila-hotel en straks zitting neemt in de Wrakingkamer, gaan wraken op voorhand.
En ook de klagers, die het wagen hun pijlen op hen te richten, worden aangepakt. 'Zij zouden geen van allen iets van doen hebben met de rechter tegen wie wij zware kritiek hebben geuit (mr. Mijnssen) of de corrupte directeur van de Centrale Bank van Curaçao en Sint Maarten (Tromp)', aldus Peterson.
Nog even los van het feit dat de jurisprudentie daarover duidelijk is (iedereen mag klagen bij de Raad - rvt 27/1/95), gaat het in deze zaak niet over Tromp of over Mijnssen, maar over het gedrag van de drie advocaten in en buiten de rechtszaal. Of waren we dat vergeten?
Misschien wel. Deze laatste brief van de drie musketiers is een goed geheugensteuntje en herinnert ons aan de slechte verliezers die de drie musketiers blijken te zijn. En dat is eigenlijk niet zo vreemd. Er is ook wat te verliezen!
Lamleggen
Nadat Helmin Wiels (PS) de verkiezingen won, voerden de drie binnen Korsou Fuerte i Outonomo (KFO) een loopgraven oorlog met de politieke voorman van Pueblo Soberano; die zou de onafhankelijkheid de nek hebben omgedraaid. Een onafhankelijkheid die eindelijk de pottenkijkende en toezichtbemoeiendhoudende Nederlanders - met hun consensusrijkswetten - voor goed zou verjagen.
Kenneth Dambruck van het Meldpunt Ongebruikelijke Transacties, MOT werd lamgelegd en de toezichthoudende Centrale Bank had stoorzender Emsley Tromp aan het roer, die via MOT aangifte had gedaan van grote witwaspraktijken van hun cliënten via de Windward Islands Bank (WIB), een dochteronderneming van de Curaçaose MCB.
In deze wirwar van zaken spelen verschillende bekende Curaçaoënaars een grote of kleine rol. Ik zal ze hier maar niet noemen. Eén ding hebben ze met elkaar gemeen: ze worden (nu nog) allemaal vertegenwoordigd door onze drie musketiers.
Praten
De brief eindigt met de opmerking dat klagers - volgens de drie - wensen dat de op een na zwaarste sanctie in het professionele leven van een advocaat wordt opgelegd: een tijdelijke schorsing van het ambt.
'Dan hebben niet alleen deze drie musketiers iets te verliezen', zou mijn goede vader hebben gezegd. Jammer dat hij niet meer leeft, ik zou nog wel even met hem door willen praten.
-------------------
Download hier het verweer van de drie musketiers