 |
| Joop Zoetemelk doet nog steeds graag mee met de race |
De race over het tropische eiland in de Caribische Zee is een traditie geworden, een unieke traditie. Waar ter wereld kun je als gewone man of vrouw tussen Bernard Hinault, Joop Zoetemelk, Jan Jansen, Niki Terpstra, de gebroeders Schleck, Michael Boogerd en andere grootheden van heden en verleden starten in een wielercriterium?
Ik bewaar goede herinneringen aan de jaarlijkse eerste zaterdag in november.
Gaten in de weg
Het is 2010. Aan de vooravond van de negende editie van de Amstel Curaçao Race spreek ik Leo van Vliet bij het Lions Dive hotel, waar start en finish is. De regen komt nog steeds met bakken uit de hemel . De tropische storm Tomás heeft net huisgehouden en de toch al krakkemikkige asfaltwegen van Curaçao zijn veranderd in een gatenkaas.
Het is 2010. Aan de vooravond van de negende editie van de Amstel Curaçao Race spreek ik Leo van Vliet bij het Lions Dive hotel, waar start en finish is. De regen komt nog steeds met bakken uit de hemel . De tropische storm Tomás heeft net huisgehouden en de toch al krakkemikkige asfaltwegen van Curaçao zijn veranderd in een gatenkaas.
Of de race nog doorgaat, vraag ik hem. Verbaasd over zo’n domme vraag, kijkt Leo mij aan en zegt: “Jij reed op weg hiernaar toe toch ook om de gaten heen!”
Voor de gemiddelde weggebruiker op ons eiland is ergens om heen rijden niet zo eenvoudig als de voormalige bondscoach ons wil doen geloven. Vier fietspaden op 444 vierkante kilometer. 80,000 auto’s op de weg en ruim 11000 aanrijdingen per jaar. Gaten ontwijken gaat dus nog wel, maar wat dan? Je tegenligger doet dat ook.
Maar Leo heeft gelijk. Wielrenners kennen geen tegenliggers en bovendien: ‘Coureurs zijn ook maar mensen”, verzekert hij mij. Met deze laatste opmerking slaat hij de plank echter mis. Hier op Curaçao weten iedereen namelijk sinds 2006 dat wielrenners helemaal geen mensen zijn.
UCI World Cup
Curaçao maakt zich dat jaar namelijk op voor de UCI World Cup Mountainbike Race. Voor het eerst in zijn geschiedenis. En de wereldtop maakt zich op voor Curaçao. Een uniek evenement, niet in de laatste plaats omdat het Leo gelukt is om drie Curaçaose jongens – onze top – aan de start te krijgen Jaime Perestrelo, Henry Dorego en Perry van de Wolde.
Curaçao maakt zich dat jaar namelijk op voor de UCI World Cup Mountainbike Race. Voor het eerst in zijn geschiedenis. En de wereldtop maakt zich op voor Curaçao. Een uniek evenement, niet in de laatste plaats omdat het Leo gelukt is om drie Curaçaose jongens – onze top – aan de start te krijgen Jaime Perestrelo, Henry Dorego en Perry van de Wolde.
Jongens die hier op het eiland alles winnen en de concurrentie ver achter zich laten. Jongens die het parkoers ook op hun duimpje kennen. Een aansprekende start en finish op het strand waar normaal gesproken half Nederland onder aanvoering van Gerard Joling ligt te zonnebakken.
Raymond Kerckhoffs en Leo van Vliet organiseerden 13 jaar lang de Amstel Curaçao Race
Bart Brentjens, ‘mountainbiketoerisme-ambassadeur’ voor Curaçao In Nederland heeft zijn collega’s al gewaarschuwd: “Ik denk dat veel mountainbikers zich verkijken op de temperatuur en het parkoers!” Tom Boonen, wereldkampioen In 2005, zei na de Amstel Curaçao Race dat jaar nog dat hij hier misschien wel meer moest afzien dan in Parijs Roubaix of de Ronde van Vlaanderen. Daar ligt een kans voor onze jongens!
Bescheidenheid
Echte kenners, zoals bondscoach Henny Bonifacio, wisten deze aspiratie vlak voor de start wel iets te temperen: “Er vallen punten te verdienen voor kwalificatie voor de Olympische Spelen In Peking. Iedereen zal heel gemotiveerd zijn. We moeten dan ook niet verwachten dat onze jongens in de top, of subtop meedraaien. Maar als ze zich daarachter nestelen, zou dat al fantastisch zijn.”
Echte kenners, zoals bondscoach Henny Bonifacio, wisten deze aspiratie vlak voor de start wel iets te temperen: “Er vallen punten te verdienen voor kwalificatie voor de Olympische Spelen In Peking. Iedereen zal heel gemotiveerd zijn. We moeten dan ook niet verwachten dat onze jongens in de top, of subtop meedraaien. Maar als ze zich daarachter nestelen, zou dat al fantastisch zijn.”
Wie de uitslagenlijst op internet terug zoekt, weet dat zelfs dat laatste niet is gelukt. Ergens in de duinen van Jan Thiel, waar een deel van het traject is uitgezet, wordt Curaçao met de neus op de feiten gedrukt. Daar wordt het eiland bescheidenheid geleerd.
Er liggen daar zandheuvels op het parkoers waar ‘nog nooit een Curaçaose renner omhoog is gefietst’. Heuvels waar je beleefd voor afstapt en je fiets voor op de rug neemt. Die dag zien de Curaçaose jongens Bart Brentjes, Olympisch kampioen Julian Absalon en Christoph Sauser de heuvels op fietsen, zonder dat zij ook maar denken aan een fiets op hun rug. Alsof er geen hindernissen bestaan.
Perestrelo, Dorego en Van de Wolde staren vanaf het begin van de race naar de achterwielen van de internationale profs en beseffen – samen met Curaçao dat deze mannen geen gewone stervelingen zijn.
Stervelingen
Curaçao neemt afscheid in 2014 van de Amstel Curaçao Race en fietst nu weer met gewone stervelingen over bergen en dalen en langs de gaten in de weg. Alsof ze dertien jaar niet bestonden.
Leo van Vliet, Renaat Schotte en Raymond Kerckhoffs over het afscheid op Curaçao (5'23")
Curaçao neemt afscheid in 2014 van de Amstel Curaçao Race en fietst nu weer met gewone stervelingen over bergen en dalen en langs de gaten in de weg. Alsof ze dertien jaar niet bestonden.
Leo van Vliet, Renaat Schotte en Raymond Kerckhoffs over het afscheid op Curaçao (5'23")
——–
Dit verhaal is een bewerkte versie, dat samen met vele andere verhalen ook te lezen is in het jubileumboek, samengesteld door Raymond Kerckhoffs: Tussen chillen en afzien, 10 jaar Amstel Curaçao Race.