Het is een verhaal uit duizenden. Wie, zoals ik, nog weleens op een plaats delict komt, verwondert zich al gauw om de halfbakken maatregelen van de politie om het publiek weg te houden. Bij de moord op Wiels was het bijna genant hoe de eerste 20 minuten de sporen vakkundig gewist werden door het publiek, omdat de politie blijkbaar iets anders had te doen. Bij de moord op een Chinese tokohouder in Janwé, daags na de aanslag op Wiels, volgden twee rechercheurs het protocol door zich geheel in te pakken, zodat sporen veilig gesteld konden worden. Ware het niet dat een gewone agent van politie, dwz. zonder speciale kleding, de twee 'marsmannetjes' naar het plaats delict leidde.
Mijn grootste schok in dit verband was wel een dodelijk ongeluk op de weg van de Mijnbouwmaatschappij, op 23 januari 2009 (zie foto). Daar werd Carlos Calor doodgereden en reed een rechercheur achterop een brandweerwagen 'mee' om bandensporen te fotograferen. Blijkbaar had hij niet door dat hij daarmee zijn eigen bandensporen aan het vastleggen was.
De politie concludeert na 20 minuten onderzoek dat Carlos had zitten bellen en daarom schuldig was aan zijn eigen dood. De familie laat een specialist de zaak onderzoeken. Die komt met overtuigend bewijs dat het politieonderzoek rammelt, maar niemand bij het OM heeft zin om zich daarin te verdiepen. Ook een artikel 15 procedure geeft geen resultaat. Het OM heeft geen zin in vervolging en buigt zich niet eens over het bewijs van de specialist.
Lees even mee met het verslag van mijn collega's van de Amigoe over wat er gebeurde bij de zaak van Liliana Maria op 27 december 2012. De dag dat zij voor de ogen van haar man werd doodgereden in de Kaya Ma Pieternella, bij Boca.
Liliana werd in zeer kritieke toestand naar de polikliniek van het St. Elisabeth Hospitaal gebracht, waar zij twee uur later aan haar verwondingen bezweek. Het slachtoffer liep samen met haar man richting een bushalte op de genoemde weg om een bus naar haar werk te pakken, toen ze aangereden werd door Virginia die richting Boka Samí reed. De man stelde zelf tijdens de behandeling van de zaak dat hij door vermoeidheid naar rechts was afgeweken en dat pas merkte toen hij een klap hoorde. Toen had hij ook in de gaten dat hij in slaap was gevallen. Virginia reed echter door en pas toen hij thuiskwam zag hij de schade aan de auto. Hij stelde zijn ouders op de hoogte van wat hem was overkomen en keerde met zijn vader terug naar de plek van het ongeluk. Toen kwam hij erachter dat hij een vrouw had aangereden. Virginia trachtte uit te leggen dat hij het slachtoffer niet met opzet had doodgereden, maar de officier van justitie was van mening dat hij niet vermoeid achter het stuur had moeten gaan zitten.
Motivering
De politie gaat ervan uit dat Virginia naar rechts de rijbaan af is gereden en in de berm tegen de voetganger is gebotst. Dat staat in het proces-verbaal (PV) verkeersongeval bij de vaststelling van de toedracht van het ongeluk. In het PV legt de politie echter niet uit hoe zij tot de vaststelling van de plaats van de botsing, oftewel het conflictpunt, is gekomen. Op grond van de foto’s in de fotomap kan niet worden bewezen dat de verdachte de rijbaan is afgereden. Allereerst is in de fotomap niet opgemerkt dat ter plaatse ‘bandsporen afkomstig van het voertuig’ zijn aangetroffen, aldus de rechter, terwijl op de bijgevoegde foto echter geen bandsporen waar te nemen zijn. In het dossier ontbreekt tevens een vergelijking van de (kennelijke) bandsporen met de banden van de auto van de verdachte. Bovendien is in het PV ook gerelateerd dat het voertuig ‘zonder enige rem- of uitwijksporen op de rijbaan achter te laten’ naar rechts de rijbaan af is gereden. “Dit is tegenstrijdig aan de opmerkingen in de fotomap”, aldus de rechter. Het dossier bevat dus te weinig objectieve gegevens om de verklaring van de getuige Maria, de echtgenoot van het slachtoffer, inhoudende dat de auto naar rechts reed, te ondersteunen. Er is derhalve onvoldoende bewijs voor dat verwijt.
Het dossier bevat voorts onvoldoende bewijs voor de stelling dat Virginia te hard heeft gereden en tijdens het rijden in slaap is gevallen. “In de eerste plaats is geen onderzoek verricht naar de snelheid waarmee de auto heeft gereden. In de tweede plaats blijkt niet uit objectief onderzoek dat de auto slingerend zou hebben gereden. De verklaring van de getuige dat de auto slingerend reed, betreft een conclusie die de getuige heeft getrokken op basis van de door hem waargenomen lichtbundel voor de auto. Nu deze conclusie niet door objectieve onderzoeksresultaten wordt ondersteund, kan deze niet het bewijs leveren dat de auto slingerend heeft gereden”, aldus de rechter. Ten slotte blijkt uit het dossier niet dat Virginia vermoeid was en/of in slaap was gevallen. De rechter sluit hiermee niet uit dat het door Virginia genoemde alternatieve scenario, dat hij op de rijbaan reed, plotseling een klap hoorde en niet heeft gemerkt dat hij iemand had aangereden. Ook niet gezien de foto’s van de schade aan de auto. Dit, zeker nu het (technisch) onderzoek meerdere lacunes bevat, staat in het vonnis.
De dader mag vrij, want het technisch onderzoek bevat teveel lacunes. Niet voor het eerst helaas. Ik wens de man van Liliana heel veel sterkte deze dagen. Eerst raak je je vrouw kwijt en nu ook nog je rechtsgevoel. Heel herkenbaar.
|