'Geluk is onbetaalbaar'

Elise heeft haar toekomst gevonden in Landhuis Habaai

Elise Eman (37) verliest in 2011 haar baan als dataspecialist bij een groot Curaçaos trustbedrijf. Bij de zoveelste reorganisatieronde moet het bedrijf weer inkrimpen en verdwijnen er noodgedwongen een tiental arbeidsplaatsen, waaronder die van Elise. 'Ik wist niet hoe snel ik moest tekenen, zo blij was ik. Het was een geweldige werkgever, begrijp me niet verkeerd; er werd erg goed voor het personeel gezorgd. Maar ik was op een punt in mijn leven gekomen, dat ik dacht: er moet meer zijn tussen hemel en aarde dan geld verdienen en slapen. Ik had alleen maar een zetje nodig om dat te ontdekken.'

Tekst en foto's Dick Drayer

Elise loopt met een grote glimlach door Gallery Alma Blou. Na een periode van bezinning heeft ze haar toekomst gevonden in landhuis Habaai. Daar is ze galerie-assistent. 'Hier ben ik weg van de dagelijkse sleur van presteren en competitie. Weg ook van een torenhoog salaris met bonussen en gratificaties. De arbeidsvoorwaarden waren bij mijn vorige baas zo goed, dat ik heel lang op een plek bleef, waar ik eigenlijk weg wilde.'

Grillig
De arbeidscarrière van Elise begint grillig. Na twee en een half jaar studeren in Nederland houdt Elise het voor gezien en stort ze zich bij terugkomst op Curaçao via uitzendbureaus in allerlei baantjes. In 2002 ontmoet Elise een vriendin die haar introduceert bij een Curaçaose bank. 'Ik ben goed in schrijven en handig met computers. Zij zochten iemand die binnenshuis documenten moest streamlinen, van een huisstijl voorzien. Fantastische baan. De bank opereert regionaal, dus ik hoopte dat ik door kon groeien en naar andere eilanden zou mogen. Maar daar had de bank geen oog voor.'

Het werk wordt routine en Elise begint zich te vervelen. Dan vraagt een vriendin die bij een trustfund werkt, of ze daar wil komen werken: een internationale financiële dienstverlener met kantoren over de hele wereld. 'Het was daar zo leuk, dat ik niet meer wegwilde, ook niet naar het buitenland', lacht Elise. 'Werken bij deze financiële instelling is enorm uitdagend. Je mag geen fouten maken, je moet accuraat werken. Ook biedt men veel cursussen aan, dus je kunt jezelf enorm ontwikkelen. Ik heb geen diploma’s, maar ik heb nu wel een indrukwekkende rij cursussen en getuigschriften op mijn curriculum vitae staan.

Dit bedrijf is: presteren, presteren en nog eens presteren. Het was mij op het lijf geschreven. Bovendien, het bedrijf doet zoveel extra voor hun personeel, dat ik altijd bezig was met het organiseren van happy hours en andere personeelsactiviteiten. Ik kon daar heel veel creativiteit in kwijt. Vaak zeiden mijn collega’s dat ik daar veel beter in was en veel vrolijker van werd, dan van het reguliere werk.'

Burnout
Haar collega's kregen gelijk. De prestatiedrang wordt prestatiedwang. Elise werkt bijna zes jaar bij de financiële reus, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, als ze een burnout krijgt. Ze wordt gedwongen pas op de plaats te maken. 'Het was werk-thuis-werk-thuis-werk; doodmoe was ik. Voor mijn omgeving was ik niet te genieten. Ik kon niet slapen en werd ziek. Toen begon ik wel na te denken over de toekomst, maar had niet het lef om een besluit te nemen. De grootste hindernis om iets anders te gaan doen, was ik uiteindelijk zelf.'

Als Elise gedwongen weg moet, dringt haar omgeving aan om bij andere financiële instellingen te solliciteren. 'Met mijn CV en getuigschrift kon ik inderdaad zo bij soortgelijke bedrijven aan de slag. Maar ik had niet voor niets een burnout. Na tien jaar was het tijd voor iets anders. Maar wat dat dan was, wist ik niet. Ik voelde me heel onzeker.'

Moeder
Elise gaat werken voor een cosmeticazaak, die op Aruba een tweede winkel wil openen. Ze vertrekt naar haar geboorte-eiland, maar de winkel komt er niet. Via haar vader krijgt ze een baan bij Xerox zodat ze in ieder geval inkomsten heeft. De echte verandering begint dan pas. Elise ontmoet op haar nieuwe werkplek haar man, ze trouwt en samen krijgen ze een kind. Ze wordt fulltime moeder, maar keert vrij snel terug naar Curaçao als blijkt dat het huwelijk geen stand houdt.

'Toen moest ik echt een besluit nemen: ik wilde niet voltijds werken en niet meer achter de computer. Ook wilde ik een werkplek, waar ik met m’n kindje kon komen. Dat maakt de spoeling wel heel erg dun op Curaçao. Zeker deeltijdbanen: er is vrijwel geen enkel bedrijf dat die mogelijkheid biedt. Ook alternatief werken is onbekend. Het bedrijfsleven wil niet investeren in haar toekomstige workforce door nu moeders te faciliteren in hun werk.'

Gelukkig
De zoektocht naar een deeltijdbaan drijft Elise begin augustus 2013 in de armen van Lusette Verboom, galeriehoudster van Alma Blou. Daar hebben ze iemand nodig voor drie dagen in de week, voor de administratie, de website en de externe communicatie. 'Dit is wat ik zocht! Ik leer kunstenaars kennen, mag helpen met exposities opzetten en werk in een omgeving waar rust heerst.'

‘Mijn carrièreswitch begon bij de fundamentele vraag: ben ik gelukkig? Het antwoord op die vraag was: nee, ik ben niet gelukkig. Daarna kwam een periode van grote onzekerheid. Die weerhield me ervan om halsoverkop beslissingen te nemen. Ik vond het eng, want ik wist dat dat moment wel zou komen. Nu zeg ik tegen mijn oud-collega’s: het komt allemaal goed. Geloof in je eigen kwaliteiten, dat bracht je bij je huidige werk en brengt je ook bij je volgende baan.’

Elise werkt inmiddels met plezier fulltime. 'En ik mag dan in salaris flink terug zijn gegaan, mijn kosten worden gedekt, ik heb een dak boven mijn hoofd en kan straks het schoolgeld voor mijn kind betalen. Geluk, geloof me, is onbetaalbaar.'

Dit artikel verscheen eerder in Coaching Magazine: