Een week dus van veel bombarie, maar niets bijzonders.
Luister hier naar de column die uitgezonden is door ParadiseFM
(klik hier)
ISLA
Raúl Henriquez, de secretaris van de ministerraad wint een arbeidsrechtelijk geschil van zijn werkgever. Mr. Wilfred Flocker is opnieuw in opspraak; nu vanwege de Panama-papers en zijn lidmaatschap van de Raad van Advies. De Staten willen een verkeerscommissie. Net in de week dat de enige minister die dagelijks aan de weg timmert, een emmertje water nodig had. De net aangebrachte witte strepen waren in één dag zo vuil geworden dat haar stoere uitspraak over 2 jaar houdbaarheid in ieder geval niet houdbaar waren. Venezuela staat op instorten. Oud nieuws, dat weten we al jaren, alleen gebeurt het maar niet. Neemt u in geval van toch, ook een vluchteling in huis? Want dat kun je niet aan de overheid of het Rode Kruis hier overlaten, zoals u weet.
O, en dan zou ik het belangrijkste nog vergeten: de Isla-medewerkers. Boze Isla-misten, Nog voordat hun blokkade van de poorten van de raffinaderij aangekondigd werd, wisten de kranten het al te melden en stonden de rijen met hamsterende automobilisten weer voor de pompstations.
We tuinen er elke keer weer in: De Isla als een grote selffulfilling-prophesy; en ons gedrag. Als iedereen nou gewoon blijft rijden tot zijn tank bijna leeg is - of een kwart omdat je in dat sprookje gelooft - dan ontstaan er nooit rijen.
Een week dus als alle andere op het ritme van het perpetuum mobile.
Toch wil ik geen pleidooi houden om het nieuws niet meer te volgen. Om je ogen te sluiten voor wat er om je heen gebeurt. Het is nodig dat je die krant elke dag leest of naar de radio luistert. Simpelweg omdat die perpetuum mobile alleen gestopt kan worden als we dat samen met de hand doen. En de dingen die ik noemde moeten eens gestopt worden.
Met het ontslag van Raúl Henriquez liet de overheid, in casu PS-premier Ben Whiteman, opnieuw zien een slechte werkgever te zijn. Onbetrouwbaar ook. Donna Philbert en Bernice Calmes, twee voormalige SG’s kunnen er over meepraten. Maar de opzij-zetlijst is moeiteloos aan te vullen met een schier aantal hoog gekwalificeerde en capabele ambtenaren, die net als de voorbeelden die ik hierboven noemde, iets slimmer zijn dan hun baas.
Het gedrag van ministers, die als ware bomba’s uit het verleden ambtenaren geselen aan de slavenpaal, is dodelijk voor de ontwikkeling van Curaçao en moet gestopt. Ambtenaren zijn de continuïteit en de hersens van het bestuur. Althans diegene die niet door de minister zijn binnengehaald. De meesten zijn opgeleid om het werk te doen. Kennen hun vak. Kom daar maar eens om bij een minister. Een beroep waar je geen diploma voor nodig hebt. Je hoeft je school er niet eens voor af te maken.
Het was deze week natuurlijk vervelend, daarin de rij voor het pompstations. Je auto op die laatste druppels benzine. Maar wie de rijen aanschouwde moet beamen dat het wel een beetje symbool stond voor het fossiele oerconservatisme van de vakbonden en het Isla-personeel. Die denken dat dezelfde fossiele brandstof een petroleum mobilé is. Terwijl ze in hun commentaar kleur bekennen en zeggen dat die roestbak in het Schottegat niets waard is als je die loskoppelt van de overslag bij Bullenbaai.
De Isla is voorbij, ze zeggen het zelf. Maar niemand wil het accepteren. Sterker nog, laten we het winstgevende Bullenbaai maar gewoon meeslepen in de geraffineerde ellende van de Isla. Zo denken ze erover bij de vakbond op post 5 en 7, na het lezen van een vier jaar oude plan van aanpak..
Werner Wiels lacht zich rot in zijn vuistje. Hij vindt het prima om een paar miljoen van zijn multi-ongedisciplineerde groep op te maken aan actieplannen tegen Greentown of mooie snoepreisjes naar nog verder gelegen raffinaderijen op de wereld. Beter dan met de billen bloot en zijn opdracht teruggeven. "Sorry mensen, die roestbak wil niemand hebben. Aruba gaat straks lekker olieblenden en Curaçao mag het op gaan slaan."
Kaarten
De kaarten zijn geschud. Tijd dus om wakker te worden en een andere realiteit onder ogen te zien. Om het perpetuum mobile te stoppen. Een realiteit, waar de macht weer bij de kiezer komt, en politici hun electoraal mandaat gaan uitvoeren. Een realiteit op alternatieve energie en vriendschap. Mag ik jou dan één advies geven: stem nu eens niet op een politicus die kan zeggen: I've seen it, I've done it, and I've been there.... Want die politicus die dat zegt zal het perpetuum mobile niet stoppen of een ander ritme geven. In ieder geval kan-ie het zich niet meer herinneren. Kies in september voor een andere realiteit.