Zelfbeschikkingsrecht in Nederland is vooral locker-roomtalk

Grab ’m by the pussy….kent u die uitdrukking? Grab ‘m by the pussy... De vraag is uiteraard retorisch. U volgt het nieuws, net als ik. U weet dus wat er speelt in het land dat de wereld de komende vier jaar weer moet gaan leiden en een lichtend voorbeeld zal zijn voor beschaving en democratie. Grab ‘m by the pussy....

Mocht u verontwaardigd zijn over Donald Trump en zijn lockerroomuitspraken, ga vooral uw gang, ik was het ook. Maar Vergeet niet dat de uitspraak an sich een weergave is van een veel dieper probleem, een probleem dat gaat over macht. Grab ‘m by the pussy kan geen onschuldige lockerroomtalk zijn van onschuldig seksisme. Grab ’m by the pussy is een uitspraak van een man en een denkwijze die ontstaat door hoogmoed en macht.

Pluche
En we hoeven er niet voor naar Amerika. In het PWC rapport over integriteit op Sint Maarten, van twee jaar terug, verzuchtte een anonieme minister in het kabinet van Sarah Wescot-Williams, dat zijn eerste werkdag op het ministerie een horror-ervaring was, toen hij besefte dat er vier jaar lang geen nee meer tegen hem zou worden gezegd. De minister krijgt de absolute macht in zijn toko. Ambtenaren buigen zonder ooit te barsten en zijn wil is wet. Een beetje wat Trump moet hebben gevoeld in zijn toren, waar ook al niemand hem ooit tegensprak. Grab ‘m by the pussy

Het is wat een doorsnee minister op ons eiland ook ervaart: de stoelendans om het pluche gaat niet om de problemen in het onderwijs of de tekorten in de gezondheidszorg, nee. Die gaat uiteindelijk om the pussy. In ieder politicus zit een beetje Trump.

Locker-roomtalk
Diezelfde gedachte had ik gisterochtend, toen ik het Antilliaans Dagblad opensloeg en de kop mij toeschreeuwde: VVD en SP willen naar de VN. Beide partijen vinden dat Curaçao, Aruba en Sint-Maarten onafhankelijk moeten worden. En dat Plasterk dat maar aan moet kaarten in New York. Grab ‘m by the pussy. Niet het voornemen stuit mij zozeer tegen de borst, maar de woorden die gebruikt worden om het voornemen recht te praten. Locker-room talk.

VVD-er André Bosman betoogde dat het de plicht van Nederland zou zijn om Curaçao, Aruba en Sint-Maarten, maar ook Bonaire, Sint Eustatius en Saba naar de uitgang van het Koninkrijk te leiden. In zijn eigen woorden: “Het VN-Handvest legt ons de actieve plicht op zelfbestuur te ontwikkelen door de landen naar volledige onafhankelijkheid te begeleiden.” En nu komt het: “Dat is niet wegduwen, maar samen toewerken naar de definitieve vervulling van het zelfbeschikkingsrecht.Grab ‘m by the pussy. Dit gaat net als bij de slachtoffers van Donald over zelfbeschikkingsrecht.

Creatie
Er is nogal wat aan te merken op het gedrag van Bosman en Van Raak. Ze zijn juridisch niet onderlegd en ook historisch zijn ze weinig  onderlegd. Bosman heeft tot twee keer toe de kous op de kop gekregen van de Raad van State voor zijn Bosman-wet. Hij wist dat het inperken van vestigingsmogelijkheden van Koninkrijksburgers niet kon en toch ging hij er mee door. Grab ‘m by the pussy. 

Hij weet dat de eilanden nooit om kolonisatie hebben gevraagd, dat de slaven nooit om een overtocht hebben gesmeekt en dat de situatie waarin zij zitten geheel op het conto van Nederland is toe te schrijven. Inclusief de staat waarin de eilanden zijn achtergelaten toen er een semi-autonomie in 1954 geregeld werd en in 2010 opnieuw, maar versplinterd, werd herijkt. Curaçao is een creatie van Nederland. ‘Grab m by the pussy.’

Hoogmoed
Het is van eenzelfde gevoel van macht waardoor je als politicus tegen beter weten in de ander probeert te naaien en het dan hebt over samen toewerken aan een definitieve vervulling van het zelfbeschikkingsrecht

De locker-roomtalk van Bosman en Van Raak is net als Grab ’m by the pussy een weergave van een denkwijze die ontstaat door macht en door hoogmoed. 

Gelukkig komt die laatste altijd voor de val.

-0-0-0-

Deze tekst is eerder in gesproken vorm voorgelezen als column in het programma 'wat een Week' bij Paradise FM, op 15 oktober jl.