Twee Venezolaanse staatsburgers met een politiek verhaal hebben asiel aangevraagd op Curaçao. Het land dat geen asielprocedure kent en tot voor kort iedereen meteen terugstuurde naar land van herkomst. Dat gebeurt nog steeds, maar wie amok maakt, heeft een kleine kans de dans voorlopig te ontspringen.
Dat heeft Amnesty International voor elkaar gekregen. Al trachtte de Curaçaose overheid het rapport dat in september verscheen zonder goede en steekhoudende argumenten direct na publicatie onder het tapijt te vegen.
Wie de benauwde sparteldansjes van Justitie nadien volgt, ziet dat de vreemdelingenketen behoorlijk zenuwachtig acteert en het wordt wederom duidelijk dat de werkelijkheid op de vreemdelingenvloer een hele andere is dan die minister van Justitie ons doet voorspiegelen.
 |
| Luis Criel | Hoofd Vreemdelingendienst |
Ik heb al eerder betoogd dat minister van Justitie, Quincy Girigorie nauwelijks zicht heeft op die werkvloer, waar een groepje autonoom opererende ambtenaren volledig zelf bepaalt wat er met vreemdelingen gebeurt. Het groepje opereert in vaste samenstelling en is altijd in zijn geheel aanwezig bij vreemdelingenrechtszaken. Een vreemdeling die wil voldoen aan zijn meldplicht kan dan ook niet bij de dienst terecht.
In specifieke geval van deze twee Venezolaanse staatsburgers, is het nogal pijnlijk voor onze minister. Girigorie heeft een beschikking getekend, waarin staat dat een van de twee, Mauricio O. mag worden vrijgelaten, zolang een zogenaamde artikel 3 procedure loopt. Maar Luis Curiel, de baas van de Vreemdelingendienst, is het niet eens met zijn minister en speelt verstoppertje. Papieren kunnen daarom niet worden getekend en Mauricio zit ondertussen weer twee dagen langer vast.
De reisgenoot van Mauricio, Lino Z. zit in het zelfde schuitje. Een wat ongelukkig woord in dit verband, maar vooruit. Ondanks het feit dat ook in deze zaak bisschop Luis Secco garant staat voor verblijf op Curaçao, zit Lino vast en blijft hij vastzitten, zolang die artikel 3 procedure loopt.
 |
| Minister van Justitie, Quincy Girigorie |
Met deze procedure is iets vreemds aan de hand. Volgens minister Quincy Girigorie bestaat die al sinds 5 juli 2017, maar niemand behalve zijn Vreemdelingendienst wist er van. Geloof me: iedere jurist op de UoC of in een van de advocatenkantoortjes in de binnenstad heeft er naar gezocht.
Totdat de advocaat van de minister in de rechtszaak van Lino - vorige week - , zegt dat-ie gewoon op de website van de overheid staat.
Daar is-ie dan in de gauwigheid geplaatst. In ieder geval nadat de twee Venezolanen een beroep deden op artikel 3 EVRM. De meeste juristen die ik de procedure laat zien, schieten in de lach om zoveel juridisch onbenul in 12 alinea's. Nog los van het feit dat een website niet de eigenlijke plek is om juridisch toetsbaar beleid te publiceren.
Wil je voldoen aan artikel 3 EVRM dan ware aansluiting zoeken bij het Vluchtelingenverdrag of bij procedures die bijvoorbeeld in Nederland gelden logischer geweest. Maar nee, Curaçao verzint zijn eigen procedure, waar de juridische honden dan weer geen brood van lusten.
Blunder
De meest opzichtige blunder staat in de tweede alinea:
Indien de vreemdeling NIET bij zijn/haar aankomst in Curaçao aan de medewerkers van de Grensbewaking, zijn/haar verzoek doet, kan hij/zij later, terwijl hij/zij reeds in Curaçao verblijft, NIET meer een verzoek doen voor bescherming.De minister moet nota bene door staatssecretaris Raymond Knops gecorrigeerd worden. In antwoord op Kamervragen onderwijst de bewindsman zijn collega uit Curaçao:
De toets op artikel 3 EVRM is een absolute verplichting. Dit betekent dat de autoriteiten van Curaçao altijd de toets op artikel 3 EVRM moeten verrichten als een migrant een verzoek om bescherming indient. In dit verband maakt het niet uit dat de migrant illegaal of legaal Curaçao is ingereisd of al enige tijd (illegaal) verblijft op Curaçao.
 |
| Vreemdelingenbarakken SDKK |
Ondertussen zitten onze Venezolaans gevluchte gasten in SDKK te verpieteren. Volgens de minister is de behandeling van hun zaak een kwestie van dagen, hooguit twee weken. Laten we het hopen. Maar ik verwacht dat het weleens lang kan duren. Een beslissing op basis van artikel 3 EVRM heeft namelijk een belangrijk neven-effect, waar de minister beducht voor is.
Het brengt hem namelijk in conflict met Venezuela. Dat land staat niet toe dat mensen om politieke redenen vluchten naar het buitenland. Zoals Lino en Mauricio dat hebben gedaan. Beiden lopen daarom gevaar als ze vrij op straat lopen. Venezolaanse geheimagenten komen namelijk gewoon met het vliegtuig naar Curaçao (toeristenvisum) en opereren hier naar eigen goeddunken onder aanvoering van Nicolas Maduro. Dat weet Girigorie en hij zit ermee in zijn maag.
Radar
Niet beslissen op basis van Artikel 3 EVRM en de Venezolanen in SDKK houden is veel veiliger. Enige probleem is: waarom zadel je gevluchte Venezolanen op met een gevangenschap tegen hun wil?
Als je ze in de gevangenis kan opsluiten, kun je ze toch ook onder de radar brengen?