Alvorens je dit in gezonden stuk verder leest, adviseert George Lichtveld eerst dit filmpje te bekijken
met als titel ‘The real reason
Venezuela’s Maduro survives:
Dirty money’
Onlangs stond in de krant geschreven over de plannen van
de EU om op korte termijn een
politieke missie te ondernemen
naar Caracas ter bespreking van
een vreedzame oplossing voor
de bestaande politieke crisis
waarin het land zich bevindt.
In Oslo hebben recentelijk blijkbaar geheime vredesbesprekingen plaatsgevonden tussen vertegenwoordigers van het Maduro-regime en vertegenwoordigers van Guaidó. Schijnbaar nobele initiatieven die echter geen enkele zin hebben en die de crisis en de gevolgen daarvan voor heel Latijns-Amerika en de Caribbean alleen maar zullen verergeren.
George Lichtveld legt uit:
Zoals ik reeds vaker naar voren heb gebracht wordt de Venezolaanse crisis altijd vanuit de politieke invalshoek benaderd en wordt het probleem gekenmerkt als enkel maar een overheid die zich schuldig maakt aan de uitvoering van een mislukt socialistisch beleid. De crisis wordt nog steeds niet belicht noch benaderd vanuit de optiek van een criminele bende. Een bende, die een hele natiestaat aan haar voeten heeft liggen en zich dan ook vrijelijk en oppermachtig kan bedienen van alle logistieke -, infrastructurele - en bestuurlijke voorzieningen die het land te bieden heeft.
Dit met als enig doel hun eigen zakken te vullen.
Die werkelijkheid wordt genegeerd waardoor er een impasse is ontstaan voor het oplossen van de crisis en er ook geen halt kan worden toegeroepen aan het reeds ver in gang gezette proces van de verdere vercriminalisering van het Amerikaanse continent.
De ernst van de situatie kan maar niet voldoende onder woorden worden gebracht. Rapporteurs die deze ontwikkeling in de gaten houden spreken nu al van een Bolivarian Joint Criminal Enterprise waarbij zij doelen op de groep van natiestaten, criminele organisaties, militaire groeperingen (waaronder guerillagroepen) en ander actoren die, al dan niet in coördinatie met elkaar, bezig zijn Latijnsamerika tot hun vrije werkterrein te maken.
In dat geheel vormt Venezuela met zijn narcodictatuur, thans de spil. Ik nodig iedereen uit om ook het verslag te lezen (onderdeel van bovenstaand filmpje) met als titel: ‘Maduro’s last stand; Venezuela’s survival through theBolivian Joint Criminal Enterprise’.
De richting waarin Venezuela zich thans begeeft laat zich aftekenen als een binnenkort niet meer af te wenden vercriminalisering van Latijnsamerika. De Venezolaanse regerings- en legertop is thans druk bezig met het alsnog vergaren van hun fortuin dat zij in aanmerkelijke mate verloren hebben door de beslaglegging op hun bankrekeningen en onroerende goederen in het buitenland.
Die narcotop weet en beseft dat hun positie steeds meer onder druk komt te staan en poogt zoveel mogelijk tijd te winnen om nog het maximale binnen te halen. Door het onnozele initiatief van de EU om alsnog in overleg te gaan werkt de EU hieraan mee. De narcotop zal dit initiatief waarschijnlijk omarmen omdat het tijd voor hen wint, die jongens zullen het prachtig vinden om een daverend toneelspel bulkend van goede bedoelingen op te voeren, groteske verklaringen te ondertekenen en klinkende persconferenties te houden waaruit hun goedaardigheid blijkt.
Ook Oslo moet gezien worden als pure tijdwinning. Een narcostaat heeft altijd het grote voordeel dat zij hun criminele oogmerken kunnen verhullen met politieke windowdressing, een techniek die Maduro zich zo langzamerhand behoorlijk eigen heeft weten te maken.
Niet duidelijk is waarom de EU zich zo naïef opstelt, of is dat alleen maar schijn en wordt er achter de schermen gewerkt aan een groter opgezet plan? We weten het niet. Wat mij betreft heeft het, om voormelde redenen, geen enkele zin om alsnog met Maduro en zijn kliek in gesprek te treden.
Alles loopt vast, ook de strategieën van Guaidó die vreedzame pogingen heeft ondernomen middels het willen verstrekken van humanitaire hulp en nu ook weer in Oslo probeert zonder bloedvergieten een omwenteling teweeg te brengen. Dat vastlopen heeft alles te maken met de non-politieke en non-ideologische geaardheid van de crisis die dus vanuit die specifieke invalshoeken niet opgelost kan worden.
Ook militair optreden is politiek van aard en zal een heel nare nasleep veroorzaken. Maar veel langer uitstel om in te grijpen is ook geen optie, elke dag langer uitstel speelt de drugskartels en sindicatos in de kaart. Ik mag pleiten voor een justitiële aanpak, dat soort acties die worden uitgevoerd om verkeerde regeringsleiders, terroristenleiders, bloeddorstige topmilitairen en moordzuchtige krijgsheren voor het Internationaal Gerechtshof te krijgen.
Hoe dan ook, er is haast bij geboden, overleg met de Cartel de los Soles en die poppenkast in Oslo heeft in ieder geval geen enkele zin.
Tot slot moet ook goed beseft worden dat de verwijdering van het Maduro-regime slechts het begin is van wat een lange uitputtende strijd zal worden tegen de criminele machten op ons continent want die zullen hun speeltuin heus niet zomaar prijsgeven.
George Lichtveld, Curaçao
In Oslo hebben recentelijk blijkbaar geheime vredesbesprekingen plaatsgevonden tussen vertegenwoordigers van het Maduro-regime en vertegenwoordigers van Guaidó. Schijnbaar nobele initiatieven die echter geen enkele zin hebben en die de crisis en de gevolgen daarvan voor heel Latijns-Amerika en de Caribbean alleen maar zullen verergeren.
George Lichtveld legt uit:
Zoals ik reeds vaker naar voren heb gebracht wordt de Venezolaanse crisis altijd vanuit de politieke invalshoek benaderd en wordt het probleem gekenmerkt als enkel maar een overheid die zich schuldig maakt aan de uitvoering van een mislukt socialistisch beleid. De crisis wordt nog steeds niet belicht noch benaderd vanuit de optiek van een criminele bende. Een bende, die een hele natiestaat aan haar voeten heeft liggen en zich dan ook vrijelijk en oppermachtig kan bedienen van alle logistieke -, infrastructurele - en bestuurlijke voorzieningen die het land te bieden heeft.
Dit met als enig doel hun eigen zakken te vullen.
Die werkelijkheid wordt genegeerd waardoor er een impasse is ontstaan voor het oplossen van de crisis en er ook geen halt kan worden toegeroepen aan het reeds ver in gang gezette proces van de verdere vercriminalisering van het Amerikaanse continent.
De ernst van de situatie kan maar niet voldoende onder woorden worden gebracht. Rapporteurs die deze ontwikkeling in de gaten houden spreken nu al van een Bolivarian Joint Criminal Enterprise waarbij zij doelen op de groep van natiestaten, criminele organisaties, militaire groeperingen (waaronder guerillagroepen) en ander actoren die, al dan niet in coördinatie met elkaar, bezig zijn Latijnsamerika tot hun vrije werkterrein te maken.
In dat geheel vormt Venezuela met zijn narcodictatuur, thans de spil. Ik nodig iedereen uit om ook het verslag te lezen (onderdeel van bovenstaand filmpje) met als titel: ‘Maduro’s last stand; Venezuela’s survival through theBolivian Joint Criminal Enterprise’.
De richting waarin Venezuela zich thans begeeft laat zich aftekenen als een binnenkort niet meer af te wenden vercriminalisering van Latijnsamerika. De Venezolaanse regerings- en legertop is thans druk bezig met het alsnog vergaren van hun fortuin dat zij in aanmerkelijke mate verloren hebben door de beslaglegging op hun bankrekeningen en onroerende goederen in het buitenland.
Die narcotop weet en beseft dat hun positie steeds meer onder druk komt te staan en poogt zoveel mogelijk tijd te winnen om nog het maximale binnen te halen. Door het onnozele initiatief van de EU om alsnog in overleg te gaan werkt de EU hieraan mee. De narcotop zal dit initiatief waarschijnlijk omarmen omdat het tijd voor hen wint, die jongens zullen het prachtig vinden om een daverend toneelspel bulkend van goede bedoelingen op te voeren, groteske verklaringen te ondertekenen en klinkende persconferenties te houden waaruit hun goedaardigheid blijkt.
Ook Oslo moet gezien worden als pure tijdwinning. Een narcostaat heeft altijd het grote voordeel dat zij hun criminele oogmerken kunnen verhullen met politieke windowdressing, een techniek die Maduro zich zo langzamerhand behoorlijk eigen heeft weten te maken.
Niet duidelijk is waarom de EU zich zo naïef opstelt, of is dat alleen maar schijn en wordt er achter de schermen gewerkt aan een groter opgezet plan? We weten het niet. Wat mij betreft heeft het, om voormelde redenen, geen enkele zin om alsnog met Maduro en zijn kliek in gesprek te treden.
Alles loopt vast, ook de strategieën van Guaidó die vreedzame pogingen heeft ondernomen middels het willen verstrekken van humanitaire hulp en nu ook weer in Oslo probeert zonder bloedvergieten een omwenteling teweeg te brengen. Dat vastlopen heeft alles te maken met de non-politieke en non-ideologische geaardheid van de crisis die dus vanuit die specifieke invalshoeken niet opgelost kan worden.
Ook militair optreden is politiek van aard en zal een heel nare nasleep veroorzaken. Maar veel langer uitstel om in te grijpen is ook geen optie, elke dag langer uitstel speelt de drugskartels en sindicatos in de kaart. Ik mag pleiten voor een justitiële aanpak, dat soort acties die worden uitgevoerd om verkeerde regeringsleiders, terroristenleiders, bloeddorstige topmilitairen en moordzuchtige krijgsheren voor het Internationaal Gerechtshof te krijgen.
Hoe dan ook, er is haast bij geboden, overleg met de Cartel de los Soles en die poppenkast in Oslo heeft in ieder geval geen enkele zin.
Tot slot moet ook goed beseft worden dat de verwijdering van het Maduro-regime slechts het begin is van wat een lange uitputtende strijd zal worden tegen de criminele machten op ons continent want die zullen hun speeltuin heus niet zomaar prijsgeven.
George Lichtveld, Curaçao
