Arthur Donker is dood. Vandaag overleden na een kort ziekbed. Kanker had hij, net als veel andere mensen op dit eiland, in deze wereld. Hij liet ons nogal wat verhalen achter. Stilistisch niet altijd even verzorgd, maar wel met vlijmscherp gevoel voor actualiteit. Eén keer schrijf hij over ziekte. Dat verhaal wil ik je niet onthouden*.
Om te beginnen, je moet nooit tijdens de feestdagen ziek worden. Haal het niet in je hoofd! Iedereen is op vakantie, zit bij een één of ander eindejaarsfeest of rijgt een varken aan het spit.
De pijn komt vanuit mijn rug en straalt richting mijn dode voet, maar die voelt gelukkig niets. Tsja, wat doe je dan na het opstaan? Je neemt wat pijnstillers, hoopt dat het voorbijgaat en piekert je suf wat er is gebeurd. Misschien lag ik verkeerd? Heb ik vannacht kunstjes uitgehaald in bed? Om tenslotte op veiligheid te gaan en te denken dat het wel goed komt.
Ik heb in mijn leven, denk ik, elf botten gebroken. Bij verschillende ongelukjes. Je kunt wel stellen dat mijn skelet niet bepaald in virgin condition is; het laat nogal te wensen over.
Ik ga voor de zoveelste keer naar de huisarts. Die stuurt mij steevast naar het ziekenhuis. Foto's van mijn ruggengraat zijn nodig, want daar begint de pijn, en sowieso zit alles daar al scheef. Ik krijg ook een verwijsbrief mee voor de neuroloog.
Vol goede moed, lig ik daar als fotomodel. op de kille röntgentafel. Ze hebben me al zo vaak gefotografeerd, ben al zo vaak bekogeld met röntgenstralen dat ik eigenlijk hoor te gloeien in die donkere kamer. Ik hou mijn ogen dicht.
De foto gaat naar een van die neurologen, maar afspraken maken blijkt ingewikkeld. De beste man of vrouw is op vakantie tot 12 januari.
Wat te doen als je crepeert van de pijn en pijnstillers niet helpen?
Gelukkig heb ik overal vrienden. Zowel in de bovenwereld als in de onderwereld. Ik kan aan dingen komen waar een normaal mens alleen maar van kan dromen. Zeker als het gaat om paardenmiddelen tegen de pijn.
Ondertussen gaat mijn zoektocht door naar andere artsen die mij eventueel wel kunnen helpen. Maar dat lijkt ijdele hoop: de een na de ander is met vakantie, met pensioen, opgehouden met werken of net gaan vissen. Wie ik ook benader, niemand is beschikbaar.
Van lieverlee zet ik mijn medisch dossier op Facebook en vraag mijn vrienden om hulp. En guess what? Negentig procent zegt dat ik naar Colombia moet gaan, vergezeld van een goedbedoelde waarschuwing om de Gezondheidszorg op Curaçao absoluut niet te vertrouwen. SVB is puinhoop, je weet toch?
Maar, geluk bij ongeluk: SVB betaalt wel alle kosten voor behandeling in Colombia.
Wat? Hoor ik dat goed? Wacht even, hier klopt iets niet!
Waarom hebben we een tekort aan specialisten? Je raadt het niet.... maar een van de factoren is dat Curaçao geen Zuid-Amerikaanse diploma’s erkent en volgens de Nederlandse maatstaven te werk gaat.
Ironisch toch? We sturen onze patiënten wel naar Colombia. Daar worden ze door artsen behandeld, wier diploma wij niet erkennen, en de redeb waarom ze niet goed genoeg zijn om dezelfde operatie op Curaçao uit te voeren.....snapt u het nog?
Dankzij mijn Facebookvrienden zoals dr. Winkel, dr. Jeannouel van Leeuwen, dr. Pardo, fysiotherapeut Ronald Dunker, leef ik vandaag, 7 januari voor het eerst zonder pijn ben. Ze helpen mij belangeloos.
Ik heb weliswaar nog steeds een dood gevoel in mijn linkervoet maar voorlopig geen pijn meer en hoef ook niet naar Colombia om me door niet-erkende doktoren te laten opereren.
Onze Gezondheidszorg rammelt aan alle kanten. Vingers wijzen alle kanten op. Patiënten moet maar afwachten. Maandenlang op een afspraak omdat er over de hele linie een groot tekort is aan gespecialiseerde mensen, die meer weten dan de mickey-mouse-ministers die in onze regering zitten.
Nu ik na vijftien dagen geen pijn meer heb, kan ik weer blijven lachen op deze klip. Gelukkig maar, want wat zou ik hier anders moeten doen....
Arthur Donker
Arthur is 73 jaar geworden.
-0-0-
Dit is een bewerkte versie van het verhaal dat Arthur schreef op 10 januari 2016.
Blijven lachen....
Als je op Curaçao een specialist nodig hebt, ben je echt aan de goden overgeleverd. Je kan net zo goed van de Julianabrug afspringen om van je lijden verlost te worden. Ik loop al sinds 26 december met een dood gevoel in mijn linkervoet.Om te beginnen, je moet nooit tijdens de feestdagen ziek worden. Haal het niet in je hoofd! Iedereen is op vakantie, zit bij een één of ander eindejaarsfeest of rijgt een varken aan het spit.
De pijn komt vanuit mijn rug en straalt richting mijn dode voet, maar die voelt gelukkig niets. Tsja, wat doe je dan na het opstaan? Je neemt wat pijnstillers, hoopt dat het voorbijgaat en piekert je suf wat er is gebeurd. Misschien lag ik verkeerd? Heb ik vannacht kunstjes uitgehaald in bed? Om tenslotte op veiligheid te gaan en te denken dat het wel goed komt.
Ik heb in mijn leven, denk ik, elf botten gebroken. Bij verschillende ongelukjes. Je kunt wel stellen dat mijn skelet niet bepaald in virgin condition is; het laat nogal te wensen over.
Ik ga voor de zoveelste keer naar de huisarts. Die stuurt mij steevast naar het ziekenhuis. Foto's van mijn ruggengraat zijn nodig, want daar begint de pijn, en sowieso zit alles daar al scheef. Ik krijg ook een verwijsbrief mee voor de neuroloog.
Vol goede moed, lig ik daar als fotomodel. op de kille röntgentafel. Ze hebben me al zo vaak gefotografeerd, ben al zo vaak bekogeld met röntgenstralen dat ik eigenlijk hoor te gloeien in die donkere kamer. Ik hou mijn ogen dicht.
De foto gaat naar een van die neurologen, maar afspraken maken blijkt ingewikkeld. De beste man of vrouw is op vakantie tot 12 januari.
Wat te doen als je crepeert van de pijn en pijnstillers niet helpen?
Gelukkig heb ik overal vrienden. Zowel in de bovenwereld als in de onderwereld. Ik kan aan dingen komen waar een normaal mens alleen maar van kan dromen. Zeker als het gaat om paardenmiddelen tegen de pijn.
Ondertussen gaat mijn zoektocht door naar andere artsen die mij eventueel wel kunnen helpen. Maar dat lijkt ijdele hoop: de een na de ander is met vakantie, met pensioen, opgehouden met werken of net gaan vissen. Wie ik ook benader, niemand is beschikbaar.
Van lieverlee zet ik mijn medisch dossier op Facebook en vraag mijn vrienden om hulp. En guess what? Negentig procent zegt dat ik naar Colombia moet gaan, vergezeld van een goedbedoelde waarschuwing om de Gezondheidszorg op Curaçao absoluut niet te vertrouwen. SVB is puinhoop, je weet toch?
Maar, geluk bij ongeluk: SVB betaalt wel alle kosten voor behandeling in Colombia.
Wat? Hoor ik dat goed? Wacht even, hier klopt iets niet!
Waarom hebben we een tekort aan specialisten? Je raadt het niet.... maar een van de factoren is dat Curaçao geen Zuid-Amerikaanse diploma’s erkent en volgens de Nederlandse maatstaven te werk gaat.
Ironisch toch? We sturen onze patiënten wel naar Colombia. Daar worden ze door artsen behandeld, wier diploma wij niet erkennen, en de redeb waarom ze niet goed genoeg zijn om dezelfde operatie op Curaçao uit te voeren.....snapt u het nog?
Dankzij mijn Facebookvrienden zoals dr. Winkel, dr. Jeannouel van Leeuwen, dr. Pardo, fysiotherapeut Ronald Dunker, leef ik vandaag, 7 januari voor het eerst zonder pijn ben. Ze helpen mij belangeloos.
Ik heb weliswaar nog steeds een dood gevoel in mijn linkervoet maar voorlopig geen pijn meer en hoef ook niet naar Colombia om me door niet-erkende doktoren te laten opereren.
Onze Gezondheidszorg rammelt aan alle kanten. Vingers wijzen alle kanten op. Patiënten moet maar afwachten. Maandenlang op een afspraak omdat er over de hele linie een groot tekort is aan gespecialiseerde mensen, die meer weten dan de mickey-mouse-ministers die in onze regering zitten.
Nu ik na vijftien dagen geen pijn meer heb, kan ik weer blijven lachen op deze klip. Gelukkig maar, want wat zou ik hier anders moeten doen....
Arthur Donker
Arthur is 73 jaar geworden.
-0-0-
Dit is een bewerkte versie van het verhaal dat Arthur schreef op 10 januari 2016.