- Hoi Dick. Veel drones deze dagen. Drukker dan Hato. En gisteren veel vuurwerk net buiten de gevangenis. Zware knallen. Binnen de buitenmuur dan, maar niet in het blok. Afgeschoten van buiten denk ik. Maar heel veel drones, die vliegen af en aan met onder andere telefoons, drugs en wapens. Dag en nacht worden pakjes gedropt op de luchtplaats net buiten het zicht van de camera’s. Overdag worden deze snel opgeraapt en ’s nachts worden deze via ingenieuze manieren binnen gehengeld. De bewakers zien het niet, of willen het niet zien. En als ze het wel zien dan is er toch te weinig personeel om er iets aan te doen. Het is duidelijk dat de minister, de directeur, maar ook de bewakers niet in de gaten hebben, hoeveel drones er dagelijks spullen afleveren. Als ik zie hoeveel er dagelijks uit de lucht valt, dan weet je dat er veel binnenkomt. Ook gezien de prijs van de telefoons, die meer dan gehalveerd is.
- 'Schieten ze die drones niet uit de lucht', vraag ik.
- Nee joh, schietposten zijn nooit bemand. Bewakers willen er niet in, omdat de trap betonrot heeft en daardoor gevaarlijk is. Ik moet gaan nu, de beste wensen.
Dit was gisteren, zijn ouders gaven mij het door, 31 december 2019.
Als ik dit schrijf is het al 2020. Alsof de tijd vliegt.
Persrondleiding
In mei van vorig jaar nodigt de directie van de Sentro di Detenshon i Korekshon Korsou de Curaçaose pers uit om een bezoek te brengen aan deze SDKK-gevangenis. Tijdens de rondleiding, in een vleugel waar de bibliotheek is gehuisvest, zie ik Arthur Hogesteeger. Hij ziet mij ook. Uit ons oogcontact leidt ik af dat hij met mij wil praten, maar een bewaker komt voor mij staan en zegt dat ik door moet lopen. Contact met gevangenen is niet toegestaan.
Niet veel later heb ik wel contact met hem, maar dan via sociale media. Ook dat is niet toegestaan, maar geen bewaker die daar tussen kan komen. althans niet tijdens het contact.
- Hoi Dick. Ik wil je bellen. Gisteren heb ik een boek uitgebracht. "Hotel" Koraal Specht. Met 120 verhalen over leven in SDKK en een paar tekeningen van een medegevangene, Zahir Dalnoot. Dat wilde ik je net zeggen. Ik probeer je nummer zo nog een keer.
Het is het begin van onze getrapte communicatie. Die overal over gaat, behalve de reden waarom hij in SDKK een gevangenisstraf uitzit van 24 jaar voor de moord op zijn vrouw Cristina Berry. Ook zijn boek gaat daar nauwelijks op in. Een teleurstelling, want het bewijs was overweldigend en zowel het Gerecht in Eerste Aanleg en het Hof in Hoger Beroep komen tot de conclusie dat Arthur schuldig is. De Hoge Raad oordeelt dat het Hof in zijn vonnis geen fouten heeft gemaakt. Maar Arthur zegt via zijn moeder:
- Ik hoop echt dat mijn onschuld bewezen zal worden. Knoops gaat aan de slag met het rechtssysteem op Curaçao. Omdat het beroep in Nederland niet klopt. De vier uur die Knoops (in hoger beroep) gepraat heeft is door de rechter met één zin in het vonnis verworpen. Daarom ben ik in cassatie gegaan. Om uitleg te krijgen. De heer Koppen (rechtsgeleerde in Nederland) heeft namelijk een rapport gemaakt over verhoren, getuigen en tunnelvisie. Overigens is mijn toegang tot de computer nu afgesloten met wachtwoord voor intern onderzoek.
Mr. Geert-Jan Knoops
Ik vind het een gemiste kans dat Arthur in zijn boek nauwelijks inhoudelijk ingaat op zijn zaak. Er is in deze wereld en zeker op Curaçao niet veel begrip voor mensen die de fout zijn in gegaan, schuldig of onschuldig. Door er niet over te schrijven, verzwijg je een belangrijk deel.
De mogelijke onschuld van Arthur wordt gedragen door mr. Geert-Jan Knoops, de bekende strafpleiter, die ook het Innocence Project runt, om onschuldig veroordeelde gevangenen uiteindelijk vrij te krijgen. Knoops verdedigde Arthur en denkt dat hij onschuldig is. Hij schreef een nawoord in Arthur's boek:
Arthur H. () heeft steeds volgehouden onschuldig te zijn. Ons rechtssysteem is feilbaar en het is een gegeven dat mensen soms ten onrechte worden veroordeeld. Maar hoe toon je dit aan? In het hoger beroep stond mijn kantoor Arthur H. bij. In onze verdediging toonden wij aan dat er geen wettig en overtuigend bewijs was om hem te veroordelen. Alle zogenaamde sporen die volgens justitie richting Arthur wezen, werden weerlegd met een gedetailleerd rapport van een forensisch DNA- en bloedsporendeskundige (). Het hof volgde echter de theorie van de aanklagers en de Hoge Raad liet dit oordeel in stand. Voor Arthur was dit een onbegrijpelijk oordeel. Hij zou zijn gevangenisstraf op Curaçao moet uitzitten en niet in Nederland. () Dit maakte de gevangenisstraf nog zwaarder. In het boek dat voor uw ligt, leest u waarom ().Het boek
Dolfijn FM
Iedere morgen luister ik van zeven uur tot we open gaan, naar de radio, voornamelijk voor het nieuws en het bespreken van de kranten. Waarschijnlijk luister ik als enige hierbinnen naar de Nederlandstalige zender Dolfijn FM.
De presentator klinkt als een eeuwige student met grapjes, vaak net over de schreef. Over de gevangenis is hij altijd erg duidelijk. Water en brood en de sleutel weggooien. Kort en duidelijk dus.
De vrouwelijke verslaggever nuanceert dan wel het één en ander gelukkig.
En er worden vooral vooroordelen gebruikt zoals: ze zitten daar de hele dag te werken aan knijpers in elkaar zetten of het is daar een hotel, hoe durven ze te klagen. Ik hoop dat ze een keertje op bezoek komen om echt te beseffen hoe het hier werkelijk is.
Over mijn eigen zaak waren ze vooral verbijsterd over het bizarre verhaal. Hoe dit nu eigenlijk zo kon? Of dat komt doordat ik sommigen van de radio ooit ontmoet heb of in de klas heb gehad of komt als reactie van de vele luisteraars die ook verontwaardigd zijn, dat weet ik natuurlijk niet. Het geeft wel een beetje steun dat zij het ook allemaal erg raar vinden.
Wel jammer dat ik niet kon bellen voor het dagelijkse spelprogramma om een koelkast te winnen. Die zou namelijk heel mooi in mijn cel staan.
Bijnamen
Door de bewakers word je geroepen met je achternaam, alhoewel geroepen, zeg maar keihard toegeschreeuwd. Als je naar de dokter moet, werk of als er post voor je is. Zeg maar als ze je nodig hebben.
Ook nemen gedetineerden bijnamen van buiten mee, zoals ze al door de jaren heen door vrienden of familie genoemd worden. En natuurlijk ontstaan er ook ter plaatse diverse bijnamen: voetballer, advocaat of men verzint een naam naar aanleiding van iets grappigs wat er is gebeurd.
Dan zijn er natuurlijk ook nog de categorie indrukwekkende bijnamen die de gehele gevangenis dan ook kent. Er is een gedetineerde met de bijnaam Diablo, wat duivel betekent en hijzelf oké vind; zo “heet” hij nu eenmaal.
Vaak worden ook aangebrachte tattoos gebruikt om een bijnaam te geven. Makkelijk te herkennen. Maar wat te denken van: Psyco, Army, Outlaw, of Fabulous. Soms zegt deze bijnaam iets over de persoon, maar soms slaat het ook helemaal nergens op, maar wel worden ze door iedereen gebruikt en
worden de echte achternamen volledig vergeten. Voornamen worden zelden gebruikt, niet door de bewakers maar ook niet door de gedetineerden zelf. De bewakers noemen je bij je achternaam.
In mijn geval wordt ik vaak met “meneer” aangesproken door de bewakers, maar ook door het afdelingshoofd. Ook dat blijf ik toch echt heel vreemd vinden, want dat doet hij bij niemand
anders. En hij is toch echt een stuk ouder dan ik!
Een veel besproken thema onder gedetineerden is vluchten. Ik verbaas me erover hoeveel er uiteindelijk in mijn blok zitten die al een keer gevlucht zijn. Eentje was al zestien jaar buiten (ontsnapt) toen hij bij toeval werd aangehouden.
Een aantal bleef enkele dagen buiten, maar de meeste verhalen gaan toch over mislukte uitbraken. In drie jaar tijd heb ik er dan ook vier meegemaakt.
De eerste was in Foba, na dagenlang naakt in een observatie cel te zijn geweest mocht de gedetineerde douchen. Vervolgens spurtte hij met handdoek naar buiten en klom op de observatieruimte, over het prikkeldraad, het dak op. Enkele blokken verder werd hij opgewacht door de bewaking.
In het blok naast me werd, na controle, geconstateerd dat de tralies doorgezaagd waren, buiten de cel waren een vuurwapen, drugs en kleren verstopt.In de cel schuin onder mij was een gedetineerde dertig dagen lang bezig de\ tralies door te zagen. Iedereen in het blok hoorde het en wist dat. Uiteindelijk heeft iemand hem verraden en kwam de cel-controle en werd de cel gesloten en de gedetineerde overgeplaatst. Maar dat is ook het probleem. Veel mensen in een kleine ruimte; dan weet je ook wat een ander doet. En net als buiten praten mensen graag en te veel.
Zo werd ook iemand gepakt in het bezit van gereedschap met als gevolg dat een andere gedetineerde die blijkbaar dit gereedschap had besteld overgeplaatst werd naar een ander blok.
Mijn tralies zijn op diverse plaatsen gelast omdat er ooit van hieruit een succesvolle ontsnapping is geweest. Ontsnappen vanuit de gevangenis zal best mogelijk zijn denk ik, maar mensen praten gewoon te veel en je hebt altijd anderen nodig.
Ik ben ook verschillende keren benaderd door andere gedetineerden om samen te vluchten, maar ik ga gewoon door de voordeur naar huis!
----
Het boek van Arthur is te koop bij de Bruna.