Je herkent dat wel, slechte bediening: "op spullen die na aankoop kapot gaan, geven wij geen garantie, meneer"

Het was gister weer zo'n dag. Je herkent dat wel, zou dominee Gremdaat zeggen: je wordt weer eens als stront behandeld in een winkel, terwijl ze daar eigenlijk heel blij moeten zijn met jou als klant. Omzetten lopen als gevolg van Corona scherp terug en elk dubbeltje is daarom meegenomen. Zou je denken. Maar kennelijk is de loyaliteit van veel winkelpersoneel direct gekoppeld aan het loon dat ze krijgen en dat loon wordt dan uiteindelijk ook wat ze verdienen.

Je bent als inwoner van Curacao altijd op je hoede voor ondernemers die tevreden zijn met je eerste bezoek aan hun winkel en je zo behandelen dat je echt geen tweede bezoek meer overweegt. Een telefoonwinkel op de Rooseveltweg had het ooit gepresteerd om te melden dat mijn oplader die ik de week daarvoor had gekocht, niet onder de garantie valt met de legendarische uitspraak: 'we geven geen garantie op op spullen die na aankoop kapot gaan.'

Flow/UTS 

Het begon gisteren bij Flow in hun vestiging aan de Gosieweg. Tegenwoordig moet je een afspraak maken om daar überhaupt nog binnen te mogen komen. Tenzij je de beveiliger kent, ondervond ik bij de ingang. Maar ik gun het geluk van de vrouw voor mij, die kennelijk een gezamenlijke neef deelde met de bewaker en daarom niet met een foldertje werd weggestuurd om voor morgen een afspraak te maken via de website van Flow. Overigens dat foldertje is van levensbelang, want zonder vind je de betreffende webpagina nooit. Klantonvriendelijkheid begint kennelijk al op internet.

Ik werd wel aardig geholpen, hoor. Arsheline deed haar best. Zoals mij wel vaker gebeurt, word je tijdens je beurt volledig in het duister gelaten over de fase waarin je hulpvraag zit. Het zou zo aardig zijn als je als bedienend personeel bij het weglopen naar achteren gewoon je klant even inlicht. Wat gaat er gebeuren? Nu bleef ik ruim tien minuten in twijfel. Had ik mee moeten lopen? Is er iets onduidelijk? Ik zal het nooit weten, want uitleggen aan een klant wat het proces is, blijft een grote vraag. Herken je dat?

Maar wat ik meemaak bij Flow, valt in het niet bij wat een 83-jarige vrouw meemaakte. Ze liep met een stok en had zichtbaar moeite om te begrijpen wat Flow had bedacht op haar probleem. Haar prepaid was verlopen, omdat ze in Nederland was geweest en vanwege de Covid niet meteen terug kon naar Curaçao. Althans zo begreep ik het. De medewerkster van Flow had geen enkele boodschap aan de hulpeloosheid van de oude vrouw, die ten lange leste haar beide armen in de lucht gooide en mij wanhopig aankeek. De Flow-mevrouw was niet van plan om haar een oplossing aan te bieden, zoveel werd wel duidelijk.

Wat een verschil met Parts4you op de Rooseveltweg! Daar krijg je een smile en belangstelling terug voor je ietwat onduidelijke vraag naar een auto-onderdeel, waarvan je het Papiamentse woord even niet weet. Altijd aardige jongens daar. Wat voelt dat goed en wat rij ik graag een eindje om voor een onderdeel dat Napa toch niet verkoopt, omdat dealers van nieuwe auto's dat niet willen. Herken je dat?

Esperamos

Door naar de supermarkt van Esperamos, de grote, in Juan Domingo aan de Jan Noorduynweg. Ik ken Ricardo, de eigenaar. Echt een vriendelijke man die de goedheid zelve is. Dat kan van zijn personeel niet altijd gezegd worden. In ieder geval gisteren niet. Ik ga heel soms naar zijn winkel, omdat ik er ver vandaan woon, maar als fervent Nespresso-drinker winkel ik selectief vanwege de prijzen. Bij Albert Heijn en Vreugdenhil zijn de cups onbetaalbaar, bij Mangusa altijd op, dus één keer per maand naar Ricardo, die zijn koffielogistiek wel op orde heeft.

Mijn oog viel deze keer ook op zijn 0.0 bier van Heineken, omdat hij die voor 45 gulden per 24 flesjes in een doos verkoopt. Kom daar maar eens om bij de Appie of Vreugdenhil, waar je zestig gulden neer moet tellen. Ik plaatste het zware doosje op de rol-band bij de kassa en liep langs de juffrouw om aan het einde mijn boodschappen in te kunnen pakken. Twintig jongens met winkelshirt hangend tegen de muur had geen baat: geen van hen had zin om vijf gulden te verdienen. Want dat geef ik als fooi als je bepakt en bezakt meeloopt naar mijn achterbak.

De afrekening en betaling gingen vlot, maar het doosje Heineken bleef staan, alsof die nog een keer moest worden gescand. Toen ik aan de kassière vroeg of ze hem even door wilde schuiven, kreeg ik een verontwaardigde blik en een resoluut nee. Pak het zelf maar, was de non-verbale instructie. Ik ben niet de moeilijkste, dus ik loop weer terug naar het begin vcan de kassa-band, maar zie dat het anti-spuugscherm dat tegen corona wordt ingezet, mij verhindert om het doosje zelf te pakken. Ik maak de boos kijkende kassajuffrouw duidelijk dat ik er niet bij kan, waarop ze met een nog bozere blik en een verontwaardigde zucht de doos met een achteloos gebaar naar achteren schuift. Zo, die wil me nooit meer zien, denk ik en ik ben bang voor Ricardo dat haar wens uit gaat komen. Herken je dat?

Albert Heyn

Bij Albert Heijn, ook de grote, kreeg ik ook al eens zo'n behandeling. Maar toen ging het om teveel aangeslagen boodschappen na een kassièrewissel. Dat wilde de tweede kassa-juf niet geloven en dus moest mijn tas worden gecontroleerd. 'Inderdaad meneer, er is teveel aangeslagen'. Geen sorry. Toen ik ontdekte dat er nog meer boodschappen waren aangeslagen dan ik had gekocht, zei ik opnieuw dat het niet klopte. 'O, dan moeten we uw tas weer controleren', was haar reactie. 

Dat werd me te gortig, dus ik vroeg om de manager. Die wilde ze niet roepen, waarop ik besloot om mijn visitekaartje achter te laten en met boodschappen en al de winkel uit te lopen. 'Als je je geld wilt, laat je manager mij bellen op mijn mobiel', voegde ik toe. Nog voor ik de auto had bereikt, werd ik door drie bewakers tegen mijn auto aangedrukt als ware ik een heuse winkeldief en toen kwam de manager wel. Excuses om zoveel onbenul van het kassapersoneel volgden snel en ook het beveiligingsbedrijf belde mij 's avonds op om sorry te zeggen. Appie moet hier niet op de kleintjes letten, maar op zijn eigen kassapersoneel, want zo komt die wel heel makkelijk aan z'n bonus.

Autocity

Het liep al tegen merdia aan en dus ik haastte mij richting Autocity. De sleutel met alarmknopje van mijn auto is kapot en die wilde ik gaan omwisselen. Maar het verkeer bij Palu Blanku stond vast en dus kwam ik om precies 12.01 uur aan in Saliña. De winkel was open, althans dat dacht ik, want de deur zat niet op slot. Er stonden ook klanten binnen. Drie mannen achter de balie keken verveeld voor zich uit. 

Op de vraag of ik mijn sleutel hier kan laten vervangen werd door alle drie hard Nee geschud: we zijn dicht meneer, komt u maar om half twee terug. Vervelend als je in Sta. Catharina woont. Mijn vraag of ik toch niet even geholpen kon worden, werd ontkennend beantwoord. Mijn suggestie om die tien minuten van nu dan te plakken aan het einde van de pauze, of alle drie apart pauzeren, werd niet gewaardeerd.

Misschien mijn nieuwe auto - de oude gaat toch een keer vervangen moeten worden -  toch maar ergens anders kopen? Naar een autoverkoper die wel service geeft? Je herkent het vast!

Terugkomen

Op slechte spullen mag dan geen garantie worden gegeven, op slechte service geef ík geen garantie meer. Dan onderweg maar even stoppen bij Arco Iris. De winkel ziet er niet uit, maar de mensen zijn er zo aardig. Daar kom ik graag terug....