Voor het eerst trouwden zaterdag twee mensen van hetzelfde geslacht op Curaçao. Danika Marquez en Melinda Angel vertellen over de lange weg naar die feestelijke dag.
Trouw/Dick Drayer
“Danika had vandaag de mooiste outfit, die perfect bij haar paste. Ik dacht dat ik naast een celebrity liep en zij vond mijn jurk prachtig, wauw! Zij bleef maar herhalen: ‘Dushi, je bent mooi gebleven’.” De iets langere Melinda Angel straalt bij het herhalen van de woorden van Danika Marquez, zoals ze de hele huwelijksdag al straalt.
Lhbti-vrienden van Human Rights Caribbean en de stichting Igualdat en een heuse weddingplanner hebben de organisatie van de hele dag uit handen genomen van het Curaçaose bruidspaar. Alleen de selectie van de kleding lag in handen van het kersverse echtpaar en bleef geheim totdat beiden aan het begin van de dag uit twee verschillende auto’s stapten voor de trappen van Kranshi, de burgerlijke stand van Curaçao in het oude koloniaal ogende stadsdeel van Otrobanda in Willemstad.
Danika Marquez en Melinda Angel gaan de geschiedenis in als de eerste twee vrouwen die met elkaar in de echt verbonden worden op Curaçao.
Het huwelijk was exclusief voor hetero's
Hun strijd begon vier jaar terug, toen Janice Tjon Sien Kie van Human Rights Caribbean twee huwelijkskandidaten zocht om via de juridische weg de exclusiviteit van het huwelijk voor hetero’s af te schaffen.
In het Burgerlijk Wetboek van Curaçao staat een bepaling dat het huwelijk is voorbehouden aan een verbintenis tussen een man en een vrouw. Maar in de staatsregeling, de grondwet van het eiland, is een anti-discriminatiebepaling opgenomen en die stelt: ‘Allen die zich in Curaçao bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.’
Voor Tjon Sien Kie was het duidelijk: de exclusiviteitsbepaling van het huwelijk is in strijd met de grondwet. “Ikzelf had geen partner op dat moment, dus ik zocht een nieuw koppel, dat ik uiteindelijk vond op Facebook. Zij waren vaak bij feestjes, en al heel lang bij elkaar, dus ik dacht: ja heb je, nee kun je krijgen. Ze waren meteen enthousiast, hoewel ik natuurlijk geen garanties kon geven en wel een lange commitment eiste. De juridische strijd moet gevoerd worden tot het einde, maar ik wist niet waar dat einde zou liggen.”
Ook protesten bij de eerste huwelijksvoltrekking, al ging het om een enkeling.Beeld Dick Drayer
Marquez en Angel zeiden meteen ja. Angel: “We wilden al langere tijd trouwen en ik heb altijd tegen Danika gezegd: ik wil iets doen voor de gemeenschap, ik wil iets groots betekenen.” Die wens komt voort uit het werk dat beiden doen. “We zijn allebei inspecteur bij de politie en waren al bezig met het creëren van een veilige omgeving op de werkplek.”
‘Je weet dat er achter je rug om wordt gepraat’
De politie is volgens Marquez en Angel verder een prima organisatie. Gevoelige onderwerpen, zoals homoseksualiteit, worden uit de weg gegaan. Marquez kan zich slechts één incident bedenken herinneren. “Dat was toen een ochtendkrant een verhaal over ons had geschreven dat kant noch wal raakte. De kop in koeienletters: ‘Een politiedame stuurt haar man weg in ruil voor een andere politiedame’. Een collega duwde de krant met kop en al in mijn gezicht en zei: ben jij dat?”
Volgens Danika heeft die collega hen eigenlijk ontzettend geholpen met die actie. “We besloten niet te schuilen, maar openlijk het gesprek aan te gaan en ermee naar buiten te treden. “Je weet dat er achter je rug om wordt gepraat, maar sindsdien was het duidelijk en verstomde de kritiek.”
Marquez en Angel zijn allebei ooit begonnen met een heterorelatie, waar ze niet gelukkig van werden. Beiden hebben kinderen, nu al wat ouder, die getuigen zijn op het huwelijk van hun moeders.
Dat de strijd voor gelijke rechten nog een lange weg te gaan heeft, ook na dit eerste huwelijk van twee mensen van hetzelfde geslacht, is voor hen duidelijk. Daags voor de trouwerij wilden ze een aandenken voor de gasten regelen, maar dat ging mis. Hun oog was gevallen op kleine champagnekelkjes, waar ze hun namen op wilden graveren. De dame in de winkel had al snel door waar het voor was en zei: “No offense, maar ik kan niet iets doen waar ik niet achtersta.”
Dit artikel verscheen eerder in Dagblad Trouw