 |
| Sharina Henriquez op het Journalsitiek Festival in Deventer, september 2025 |
WILLEMSTAD - De arbeidszaak van de Arubaanse journaliste Sharina Henriquez tegen haar werkgever Journex, van oud-journalist Jean Mentens, producent voor Caribisch Netwerk, heeft geleid tot een principiële uitspraak van het Gemeenschappelijk Hof. Die vernietigde het ontslag op staande voet dat Henriquez in 2024 had gekregen, omdat zij volgens de rechters terecht ziek was of dat in redelijkheid mocht menen te zijn.
De werkgever had na de burn-out van Sharina geen re-integratie geboden, geen bedrijfsarts ingeschakeld en geen structurele begeleiding geleverd, waarmee de zorgplicht ernstig was geschonden.
Journex moet het achterstallige loon én wettelijke verhogingen alsnog betalen. De uitspraak legt niet alleen een juridisch tekort bloot in dit individuele conflict, maar raakt aan bredere structurele problemen binnen de Arubaanse en Curaçaose mediasector — problemen die al eerder werden gesignaleerd in internationale onderzoeken.
Wakeup-call
De uitspraak van het Gemeenschappelijk Hof in de zaak van journaliste Sharina Henriquez is geen arbeidsrechtelijk detail, maar een wake-upcall voor het hele journalistieke landschap van Aruba en Curaçao.
Wat hier juridisch wordt vastgesteld, raakt aan een fundamenteler probleem: de manier waarop journalistiek op de eilanden is georganiseerd maakt individuele verslaggevers kwetsbaar, vervangbaar en soms letterlijk ziek.
Het Hof oordeelt dat Henriquez terecht ziek was, dat haar werkgever zijn zorgplicht verzuimde en dat een ontslag op staande voet daarom niet rechtsgeldig was. Dat is een belangrijke correctie.
Maar het zou naïef zijn om te doen alsof dit incident op zichzelf staat. Al in 2016 stelde UNESCO vast dat Curaçao geen stevige journalistieke infrastructuur heeft: geen bronbescherming, geen mediaraad, geen structurele beroepsopleiding en nauwelijks professionele ondersteuning binnen redacties.
Op een eiland waar sociaal weefsel en journalistieke praktijken nauw verweven zijn, leidt die institutionele leegte tot een voorspelbare uitkomst: hoge werkdruk, weinig back-up en journalisten die op zichzelf zijn aangewezen.
Topsport
Journalistiek is – zeker in de Cariben – vaak een individuele topsport. Correspondenten werken alleen, produceren video, audio en tekst, reizen veel, zitten in politieke dossiers en draaien lange dagen zonder de buffer van een grote redactie.
De zaak-Henriquez laat zien wat er gebeurt wanneer structurele druk wordt gekoppeld aan een werkgever die zijn verantwoordelijkheid niet neemt. Dan is een zieke journalist geen werknemer die bescherming nodig heeft, maar een probleem dat moet worden opgelost.
Het Hof trekt nu een duidelijke grens: ziekte is geen insubordinatie, maar een realiteit waarmee iedere werkgever professioneel moet omgaan. Dat dit in 2025 nog uitgesproken moet worden, zegt veel over de geringe waardering voor journalistiek als vak en beroep.
De sector leunt op de flexibiliteit en inzet van vaak onderbetaalde individuele verslaggevers, maar zonder de bijbehorende zorgplicht en professionele infrastructuur. Dat is geen toeval, maar een systeemfout.
Structureel onbeschermd
De bredere vraag is daarom niet wat er met één journalist is misgegaan, maar wat er mis is met de manier waarop journalistiek op Aruba en Curaçao is ingericht. Hoe kan een sector kritisch, onafhankelijk en democratisch functioneren als de mensen die het werk doen structureel onbeschermd zijn?
Hoe vrij ben je als je ziek wordt en niemand je opvangt? En hoe krachtig is een vrije pers wanneer die leunt op individuele overwerkers in plaats van institutionele waarborgen?
Journalisten zijn geen helden, al worden ze vaak gedwongen zich zo te gedragen. Ze hebben recht op bescherming, begeleiding en een professionele sector die functioneert zoals iedere publieke pijler hoort te functioneren: met normen, toezicht, transparantie en respect voor het menselijk kapitaal waarop het allemaal gebouwd is.
De uitspraak van het Hof is een overwinning voor Henriquez, maar vooral een kans voor de journalistiek. Het wordt tijd dat werkgevers, mediaorganisaties en beleidsmakers die kans grijpen. Want een vrije pers kan niet bestaan op zwakke benen – en zeker niet wanneer die benen ziek zijn.
- Download hier de uitspraak
- Unesco - mediarapport