De straatagenten van Curaçao beginnen me langzamerhand de keel uit te hangen. En dan doel ik op die mannetjes die menen hun tekort aan gezag thuis te moeten compenseren met het lastig vallen van journalisten op straat en ons het werk te beletten.
Als je je ooit afvraagt waarom ik nooit bloederige foto's publiceer, denk dan niet dat ik een nobele ethiek nastreef. Een code hanteer, die mij stuurt in wat wel en wat niet kan/mag. De werkelijke reden dat je zulke foto's niet ziet van mij, is omdat de bovenstaande straatagentjes selectief journalisten - al dan niet betaald - doorlaten bij ongelukken, brandjes, overvallen en andere plaatsen van delict. Je begrijpt, ik word over het algemeen tegengehouden, want betaal niet.
Eerder meegemaakt
Ik had het al eens meegemaakt, toen een Vigilante-fotograaf met wie ik opliep naar een overval bij Freeport-Juwelers wel over het gele do-not-cross politielint mocht stappen en mij werd gemaand achter datzelfde lint te blijven op straffe van aanhouding.
Bij de verdrinking van een man aan de Handelskade werd ik zelfs achternagezeten door zo'n agentje die mijn camera in beslag wilde nemen. Gelukkig bood collega Yves Cooper mij asiel en bescherming in het atelier van Ashely Mauricia, anders was ik camera en film en wat niet nog meer kwijt geweest.
Het verhaal van KPC en gevangenispersoneel dat mij wilde verbieden opnames te maken op straat, buiten de SDKK-gevangenis is bekend - lees hier maar hier.
Gisteren bij de rechtszaak tegen Burney Fonseca (in de moordzaak Wiels) werd ik opnieuw lastig gevallen door het KPC-personeel. Dit maal van de rechtbank. Zij besloten eigenhandig dat ik dit keer niet met camera het Gerechtsgebouw naar binnen mocht. Sterker ik werd weer naar buiten gedirigeerd met het advies mijn camera in de auto (!) op te bergen om daarna opnieuw proberen binnen te komen.
Dat ik altijd en al jaren met camera naar binnen ga en dat iedere ander journalist met camera wel naar binnen mocht, was geen argument volgens de afgestudeerde agent. En dat het Hof deze regel ook niet kende, werd duidelijk toen een hulpeloze Nydia - perswoordvoerder van het Hof - mij zachtjes toefluisterde om maar mee te werken, want anders zou ik nog te laat op de zitting verschijnen.
Falta rèspèt
Vandaag werd het nog gekker. Ik kwam ter plaatste bij een ernstig ongeluk op de Caracasbaaiweg ter hoogte van de Kabuya-snek. De weg was afgezet, slachtoffers reeds afgevoerd en onderzoek door Forensys afgerond. De bergers waren bezig met de opruimwerkzaamheden. Vier agentjes zaten in hun pick-up te wachten tot de boel aan kant was en de weg weer vrijgegeven kon worden. Alle pers was al geweest; waarschijnlijk stonden hun foto's en filmpjes met bloederige uitstraling al lang online.
Nou word ik wel vaker terug getoeterd uit luiigheid, dus ik ben redelijk gewend om daar niet op te reageren en gewoon mijn werk te doen. Het geluid werd alleen oorverdovend lastig en mijn foto's al gemaakt, zodat ik besloot me om te draaien en te vragen: waarom zoveel lawaai op dit hete middaguur?
Wat toen volgde zal ik niet verder beschrijven. Maar 'falta rèspèt' en 'we waarschuwen u' werd meermalen herhaald. Het was duidelijk: ik had te luisteren en mocht geen foto's maken. Kijk voor de grap eens naar de video die mijn collega's even daarvoor hadden gemaakt en dat gelukkig ook mochten doen van diezelfde agenten. Zij wel.
Toen ik vroeg op welke gronden zij mij het werk nou wilde beletten, waren de rapen gaar en hoorde ik niet zo vriendelijke taal uit de wagen komen. Ik bood de agenten aan om mij maar te arresteren, want crimineler dan ik nu was, zou ik nooit meer worden.
Uiteraard werd ik niet gearresteerd, want A): er was natuurlijk geen enkele wettelijke grond voor zo'n maatregel, maar B): het idee om uit de airco te moeten stappen voor een aanhouding was voor de sterke arm natuurlijk nog kwellender.
Onze ontmoeting eindigde met hun opmerking dat ik niet zo achterlijk moest doen en respect moest hebben voor hun werk en míjn welgemeende constatering dat ik precies hetzelfde dacht, maar dan over hun.
Vriendjespolitiek
Ik lach er nu weer om, maar het wordt tijd dat de politie eens één lijn trekt in hun behandeling van de pers en niet alleen maar hun mediavriendjes door laten bij een plaats-delict. Het is een vorm van vriendjespolitiek/corruptie die ziek maakt en een schaduw werpt over het KPC en al die politiemensen die wél eerlijk hun werk doen en het gezag waardig uitvoeren.
Want die zijn er ook en ik kan ze gelukkig tellen. Al is het op de vingers van één hand.