bron: Eindhovens Dagblad
Shai Lourens zit onder het beeld van Frits Philips op de Markt in Eindhoven. "Ik heb de politie altijd gehaat. Door een paar strepen op hun pak denken ze wat meer te zijn dan wij. Er was nooit respect voor ons.
"Ze houdt van goud. Ze is ermee behangen. Ook haar tanden blinken van het goud. Haar lichaam staat vol tatoeages. Ze vertelt dat ze al sinds haar vijftiende handelde in harddrugs. Achteloos laat de geboren Antilliaanse, 22 jaar, erop volgen dat Leon Aarts van de politie haar 'gered' heeft. Sinds ze contact met hem heeft, omdat hij haar wel met 'respect' benaderde, een jaar geleden, is ze gaan nadenken over haar daden. Ze heeft haar leven gebeterd, zegt ze. Shai moest wel.
Ze begon met dealen om haar moeder te helpen. Die werd door haar stiefvader regelmatig mishandeld. Aan geld was thuis vaak een gebrek. Ruim drie jaar geleden werd ze moeder van Shaimiron. Twee keer zat ze voor enige tijd in de gevangenis. Aarts bood haar hulp aan. "Ik had veel boetes die ik niet had betaald. Leon bood me een regeling aan." Daar was wel een tegenprestatie aan verbonden. Als Shai door zou gaan met haar criminele gedrag zou Aarts genadeloos optreden: de kinderbescherming zou haar zoontje weghalen, zelf zou ze voor langere tijd achter slot en grendel verdwijnen. Ze zegt nu te werken als schoonmaakster. "Natuurlijk is het moeilijk om eruit te stappen. Als ik wil heb ik op zo'n dag zo duizend euro verdiend, toch een vette scooter. Maar ik wil niet meer dat verslaafden naar me toe komen als ik met mijn kinderwagen over straat loop."Aarts heeft haar vertrouwen gewonnen.
De buurtbrigadier is net als zijn collega Noud van der Sanden gespecialiseerd in verslavingszorg en Antillianen. Die zorgen ook in Eindhoven sinds jaar en dag voor veel overlast door rond te hangen, te gebruiken en in drugs te handelen. Aarts verdiepte zich in hun culturele achtergronden, in hun leefwijze op de Antillen, leerde Papiamento verstaan, zocht contact en leerde ze goed kennen. De informatie is nuttig voor de politie, zegt hij. Aarts kent nu alle bijnamen, kent de hiërarchie in de groepen, inclusief bijnamen en het grote belang van familiebanden. "Ik weet nu bij wijze van spreken hoeveel gouden tanden ze in hun mond hebben. Dat kan gemakkelijk zijn bij opsporing als er een signalement is. Maar primair gaat het ons om voorkómen", vertelt Aarts. "Als ze je alleen zien als er stront aan de knikker is, krijg je geen contact en weet je dus niks."
Afdelingschef Tako-Jan Gosen van Eindhoven Centrum gelooft in deze aanpak. Hij zette het beleid in om zijn agenten kennis te laten maken met de andere culturen, waar ze op straat bijna automatisch mee te maken krijgen. Een groep van vijftig binnenstadsagenten legde een werkbezoek af aan Rotterdam, waar veel ervaring is opgedaan met het indammen van het drugsprobleem met Antillianen. Poolse en Roemeense vrouwen vertelden agenten uitgebreid over de denk- en leefwijze van hun landgenoten. En onlangs werd in het Van Abbemuseum achter gesloten deuren een discussie gevoerd tussen agenten en jongeren van Marokkaanse afkomst. Gosen: "Mensen uit andere landen reageren vaak anders. Hun achtergrond is meestal afwijkend van het Nederlandse huis-boompje-beestje-model.
"Dat kan Darren Heijliger (34) bevestigen. Al voordat hij vanuit Curaçao naar Eindhoven kwam, op zijn vijftiende, was hij opgegroeid in een criminele omgeving. In de 'gevangenisbuurt' rond de Koraalspecht leerde hij de wetten van de straat van jongsaf aan kennen, vertelt hij aan een tafeltje op de Markt.
Zijn vader zag hij voor het eerst toen die in de kist lag, vermoord door zijn beste vriend. Sindsdien waakt hij ervoor iemand ooit nog een vriend te noemen. "Ik was toen zes." Alleen zijn dochtertje Sherihanne vertrouwt hij nog. Op zijn zestiende raakte hij op het slechte pad, in Eindhoven. Voor een overval zat hij vijf jaar vast. Hij dealde ook. Hij zegt dat nu niet meer te doen. Zijn gespierde lichaam verraadt dat hij dagelijks veel sport. Met zijn tatoeages lijkt hij op 2Pac, de in 1996 vermoorde gangstarapper. Darren ziet het als een compliment.
,,De politie was altijd de vijand. Daar praatte je niet mee. Ze vielen ons aan en daarom vielen wij hen aan. Attack en attack." Het werkte averechts, zegt Darren. Leon Aarts was volgens hem de eerste persoon in zijn leven die oprecht interesse toonde in zijn achtergronden. Als Aarts Darren nu tegenkomt, ergens in de stad, informeert die even naar zijn moeder, die in de gevangenis zit.
Het respect dat Aarts in het wereldje van Antillianen op straat heeft afgedwongen, probeert hij te gebruiken. "Als er een arrestatie verricht moet worden, stuiten mijn collega's soms nog op verzet. Bij mij stappen ze zo in.
"De contacten hielpen de politie ook om de hoge concentratie van dealers rond het station terug te dringen. Met zachte hand werd daarbij voorkomen dat ze zich massaal verplaatsten naar het Lichtplein achter de Witte Dame. "Het worden heus geen heiligen, hoor. Dealers zijn er nog steeds, maar het is minder zichtbaar geworden. Het probleem speelt zich nu meer achter de schermen af.
"Darren is nu zijn rijbewijs aan het halen. Hij zou graag professioneel rapper worden. "Het is simpel: als mensen mij normaal behandelen doe ik ook normaal." Shai: "Ik ben een straatmeisje, maar geen zware crimineel. Dealen gaf ook gewoon een kick. Maar nu ben ik te bang. Ik heb wat te verliezen." Aarts: ,,Dit heeft niks te maken met een softe aanpak. Dit werkt beter dan ze constant wegknuppelen."
Shai Lourens zit onder het beeld van Frits Philips op de Markt in Eindhoven. "Ik heb de politie altijd gehaat. Door een paar strepen op hun pak denken ze wat meer te zijn dan wij. Er was nooit respect voor ons.
"Ze houdt van goud. Ze is ermee behangen. Ook haar tanden blinken van het goud. Haar lichaam staat vol tatoeages. Ze vertelt dat ze al sinds haar vijftiende handelde in harddrugs. Achteloos laat de geboren Antilliaanse, 22 jaar, erop volgen dat Leon Aarts van de politie haar 'gered' heeft. Sinds ze contact met hem heeft, omdat hij haar wel met 'respect' benaderde, een jaar geleden, is ze gaan nadenken over haar daden. Ze heeft haar leven gebeterd, zegt ze. Shai moest wel.
Ze begon met dealen om haar moeder te helpen. Die werd door haar stiefvader regelmatig mishandeld. Aan geld was thuis vaak een gebrek. Ruim drie jaar geleden werd ze moeder van Shaimiron. Twee keer zat ze voor enige tijd in de gevangenis. Aarts bood haar hulp aan. "Ik had veel boetes die ik niet had betaald. Leon bood me een regeling aan." Daar was wel een tegenprestatie aan verbonden. Als Shai door zou gaan met haar criminele gedrag zou Aarts genadeloos optreden: de kinderbescherming zou haar zoontje weghalen, zelf zou ze voor langere tijd achter slot en grendel verdwijnen. Ze zegt nu te werken als schoonmaakster. "Natuurlijk is het moeilijk om eruit te stappen. Als ik wil heb ik op zo'n dag zo duizend euro verdiend, toch een vette scooter. Maar ik wil niet meer dat verslaafden naar me toe komen als ik met mijn kinderwagen over straat loop."Aarts heeft haar vertrouwen gewonnen.
De buurtbrigadier is net als zijn collega Noud van der Sanden gespecialiseerd in verslavingszorg en Antillianen. Die zorgen ook in Eindhoven sinds jaar en dag voor veel overlast door rond te hangen, te gebruiken en in drugs te handelen. Aarts verdiepte zich in hun culturele achtergronden, in hun leefwijze op de Antillen, leerde Papiamento verstaan, zocht contact en leerde ze goed kennen. De informatie is nuttig voor de politie, zegt hij. Aarts kent nu alle bijnamen, kent de hiërarchie in de groepen, inclusief bijnamen en het grote belang van familiebanden. "Ik weet nu bij wijze van spreken hoeveel gouden tanden ze in hun mond hebben. Dat kan gemakkelijk zijn bij opsporing als er een signalement is. Maar primair gaat het ons om voorkómen", vertelt Aarts. "Als ze je alleen zien als er stront aan de knikker is, krijg je geen contact en weet je dus niks."
Afdelingschef Tako-Jan Gosen van Eindhoven Centrum gelooft in deze aanpak. Hij zette het beleid in om zijn agenten kennis te laten maken met de andere culturen, waar ze op straat bijna automatisch mee te maken krijgen. Een groep van vijftig binnenstadsagenten legde een werkbezoek af aan Rotterdam, waar veel ervaring is opgedaan met het indammen van het drugsprobleem met Antillianen. Poolse en Roemeense vrouwen vertelden agenten uitgebreid over de denk- en leefwijze van hun landgenoten. En onlangs werd in het Van Abbemuseum achter gesloten deuren een discussie gevoerd tussen agenten en jongeren van Marokkaanse afkomst. Gosen: "Mensen uit andere landen reageren vaak anders. Hun achtergrond is meestal afwijkend van het Nederlandse huis-boompje-beestje-model.
"Dat kan Darren Heijliger (34) bevestigen. Al voordat hij vanuit Curaçao naar Eindhoven kwam, op zijn vijftiende, was hij opgegroeid in een criminele omgeving. In de 'gevangenisbuurt' rond de Koraalspecht leerde hij de wetten van de straat van jongsaf aan kennen, vertelt hij aan een tafeltje op de Markt.
Zijn vader zag hij voor het eerst toen die in de kist lag, vermoord door zijn beste vriend. Sindsdien waakt hij ervoor iemand ooit nog een vriend te noemen. "Ik was toen zes." Alleen zijn dochtertje Sherihanne vertrouwt hij nog. Op zijn zestiende raakte hij op het slechte pad, in Eindhoven. Voor een overval zat hij vijf jaar vast. Hij dealde ook. Hij zegt dat nu niet meer te doen. Zijn gespierde lichaam verraadt dat hij dagelijks veel sport. Met zijn tatoeages lijkt hij op 2Pac, de in 1996 vermoorde gangstarapper. Darren ziet het als een compliment.
,,De politie was altijd de vijand. Daar praatte je niet mee. Ze vielen ons aan en daarom vielen wij hen aan. Attack en attack." Het werkte averechts, zegt Darren. Leon Aarts was volgens hem de eerste persoon in zijn leven die oprecht interesse toonde in zijn achtergronden. Als Aarts Darren nu tegenkomt, ergens in de stad, informeert die even naar zijn moeder, die in de gevangenis zit.
Het respect dat Aarts in het wereldje van Antillianen op straat heeft afgedwongen, probeert hij te gebruiken. "Als er een arrestatie verricht moet worden, stuiten mijn collega's soms nog op verzet. Bij mij stappen ze zo in.
"De contacten hielpen de politie ook om de hoge concentratie van dealers rond het station terug te dringen. Met zachte hand werd daarbij voorkomen dat ze zich massaal verplaatsten naar het Lichtplein achter de Witte Dame. "Het worden heus geen heiligen, hoor. Dealers zijn er nog steeds, maar het is minder zichtbaar geworden. Het probleem speelt zich nu meer achter de schermen af.
"Darren is nu zijn rijbewijs aan het halen. Hij zou graag professioneel rapper worden. "Het is simpel: als mensen mij normaal behandelen doe ik ook normaal." Shai: "Ik ben een straatmeisje, maar geen zware crimineel. Dealen gaf ook gewoon een kick. Maar nu ben ik te bang. Ik heb wat te verliezen." Aarts: ,,Dit heeft niks te maken met een softe aanpak. Dit werkt beter dan ze constant wegknuppelen."