bron: Paradise FM
Onlangs was de kleinzoon van de grote fransman Cousteau op ons prachtige eiland. Het was een kort bezoek. De “kleine” Cousteau is hard op weg om ook een groot man te worden. Net zo groot als zijn grootvader.
De grote Cousteau heeft zich, tot op zijn dood, niet alleen ingezet voor het leven boven water, maar vooral ook voor het leven onder water. Hij heeft de prachtigste onderwater films en foto’s gemaakt. Ik zit altijd aan de TV gekluisterd, wanneer, bij gebrek aan inspiratie van de televisiemakers, de zoveelste herhaling van een van zijn vele prachtige onderwaterfilms op de buis verschijnt.
De kleine Cousteau vertelde bij zijn bezoek aan Curacao, dat de onderwaternatuur op deze aarde ten onder dreigt te gaan aan plastic. Weggegooid plastic wel te verstaan. Uit satellietfoto’s is gebleken dat in het zuiden van de Stille Oceaan enorme velden plastic drijven. Velden zo groot als Frankrijk. Deze ontdekking wordt ook bevestigd door bemanningen van schepen op weg van de Amerika’s naar Azie en omgekeerd. Frankrijk is 13 maal Nederland. En Nederland is 92 keer zo groot als Curacao. Er drijven in de Grote Oceaan dus verschillende velden plasticafval, die per veld, bijna 1200 maal groter zijn dan ons eigen eiland. En de Stille Oceaan is niet de enige oceaan waar zoveel troep rond drijft. Ook de andere wereldoceanen hebben zo hun eigen drijvende kankergezwellen.
Het zijn geen velden waar je om de meter water toevallig een plastic flesje tegenkomt. Nee, het zijn compacte velden van metersdik ingedikte plastic rommel.
In Australie, op het Great Barrier Reef, is onlangs een dode zeekrokodil gevonden van 3 ½ meter lang. In zijn maag zat een inelkaar gedraaide bal van 25 plastic vuilniszakken. Verder had het beest een plastic wijnkoeler en rubberen drijver ingeslikt. De rommel had zich in zijn maag tot een dikke bol van onverteerbaar materiaal gevormd. Het beest kon daardoor niet meer normaal eten. Dit prachtige indrukwekkende schepsel moet een verschrikkelijke hongerdood gestorven zijn. En dat allemaal dankzij de plastic troep, die wij als mensen zonodig overal en nergens weg moeten gooien. En het Great Barrier Reef is met zijn bijna 10.000 km lengte, het grootste levende koraal rif ter wereld.
Als ik gasten uit het buitenland op bezoek krijg, laat ik hen graag de mooie plekjes van Curacao zien. Boven water en onderwater. Een favoriet en schitterend gebied is de Vlakte van Hato. Maar...iedere keer kruipt het rood mij naar de kaken, als ik vragen moet beantwoorden over al die rommel die we tegenkomen. Het begint al bij het vliegveld, met kapotte en omgetrokken hekwerken, opzij van de start- en landingsbaan. Bepaald geen betrouwbare beveiligingsfunctie. Stinkende kadavers van honden en geiten, bouwafval, ijskasten, TV’s, en plastic, heel veel plastic. Plastic zakken, restanten van plastic stoelen, dvd omhulsels, computerkasten, en croques. Geen krokodillen, maar die hippe plastic klompschoenen. En dan bezoeken wij met onze gasten enkele andere bekende lokale baaien, zoals bijvoorbeeld “plastic baai”, “rubber baai” en “houtjes baai”. En zo zijn er nog veel meer van die prachtige vuilverzamelings plekken op ons Sushi Korsou. Iedere plek is een open lucht museum op zich. Door de natuur ingericht met onze eigen weggegooide troep. En dat, ondanks de nimmer aflatende inzet van die geweldige groep hard werkende mannen van Selikor, ons nationale vuilverwerkingsbedrijf. Je ziet ze dag en nacht over het hele eiland aan het werk om onze troep op te ruimen. En helaas nemen wij geen voorbeeld aan deze fantastische sushi professionals.
Dat is dan het verhaal over onze bovenwereld. Onder water hetzelfde beeld als op de bovenwereld. Duizenden plastic flessen, bekers, bierblikjes, flessen, plastic zakken en zakjes, accu’s, banden enz.. Dankzij die weggegooide of weggewaaide plastic zakjes sterven schildpadden dezelfde gruwelijke hongerdood als de Australische krokodil die ik net noemde. Door een “bolo di plastic” van enig formaat in hun buik, kunnen deze mooie dieren niet meer eten. Maar ook vissen eten plastic en stukjes metaal, en gaan voortijdig dood door ingeslikte vishaken, nylon vislijnen, rondwervend plastic. Een ramp voor onze lokale broodvissers. Geen vis of dooie vis, betekent voor veel vissers geen brood op de plank.
15 november, afgelopen zaterdag dus, stopten de grote supermarkten met het inpakken van de boodschappen in kleine plastic zakken. Een bemoedigend initiatief. En u zult zien dat vanaf vandaag ook alle kleine winkeliers en burgers, zoals u en ik, stoppen met het overal om ons heen weggooien en dumpen van onze plastic troep in zee en op het land.
Minder rommel om ons heen, is voor de ons omringende natuur een buitengewoon blije gebeurtenis. De vissen komen terug, het koraal gaat weer groeien, en de kabrieten en schildpadden kunnen weer op een normale manier hun honger stillen. En dat, is voor onze nationale economie, heel belangrijk. Verleid door dit nieuwe visitekaartje, zullen toeristen vaker naar ons prachtige eiland willen komen om te genieten van onze schone en prachtige boven- en onderwereld. En de vissers hebben meer vis op de plank.En wij ook, want vis is lekker en heel gezond voor lijf en leden.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Reinoud van den Berkhof
Man in ruste, maar nooit in rust. Wereldwijd verleden van jongsafaan tot heden. Nederlandsch-Indie, Indonesie, Suriname en Nederland. Veel marinereizen naar het Caraibisch gebied. Ruim 10 jaar op het wereldpad voor Artsen Zonder Grenzen als coordinator/lid van het psychotraumaopvangteam van dezelfde organisatie. Altijd bezig. Fysiek en met het hoofd. Ook het hart speelt daarin zijn ritme mee. In en rondom het huis, duiken, zwemmen, lopen, lezen, luisteren, kijken, boekjes, artikelen en columns schrijven en die acteren voor de microfoon. Blijven groeien tot mijn laatste ademtocht. En genieten van ons Dushi Korsou. Van de mensen, van het klimaat en van de natuur.
Onlangs was de kleinzoon van de grote fransman Cousteau op ons prachtige eiland. Het was een kort bezoek. De “kleine” Cousteau is hard op weg om ook een groot man te worden. Net zo groot als zijn grootvader.
De grote Cousteau heeft zich, tot op zijn dood, niet alleen ingezet voor het leven boven water, maar vooral ook voor het leven onder water. Hij heeft de prachtigste onderwater films en foto’s gemaakt. Ik zit altijd aan de TV gekluisterd, wanneer, bij gebrek aan inspiratie van de televisiemakers, de zoveelste herhaling van een van zijn vele prachtige onderwaterfilms op de buis verschijnt.
De kleine Cousteau vertelde bij zijn bezoek aan Curacao, dat de onderwaternatuur op deze aarde ten onder dreigt te gaan aan plastic. Weggegooid plastic wel te verstaan. Uit satellietfoto’s is gebleken dat in het zuiden van de Stille Oceaan enorme velden plastic drijven. Velden zo groot als Frankrijk. Deze ontdekking wordt ook bevestigd door bemanningen van schepen op weg van de Amerika’s naar Azie en omgekeerd. Frankrijk is 13 maal Nederland. En Nederland is 92 keer zo groot als Curacao. Er drijven in de Grote Oceaan dus verschillende velden plasticafval, die per veld, bijna 1200 maal groter zijn dan ons eigen eiland. En de Stille Oceaan is niet de enige oceaan waar zoveel troep rond drijft. Ook de andere wereldoceanen hebben zo hun eigen drijvende kankergezwellen.
Het zijn geen velden waar je om de meter water toevallig een plastic flesje tegenkomt. Nee, het zijn compacte velden van metersdik ingedikte plastic rommel.
In Australie, op het Great Barrier Reef, is onlangs een dode zeekrokodil gevonden van 3 ½ meter lang. In zijn maag zat een inelkaar gedraaide bal van 25 plastic vuilniszakken. Verder had het beest een plastic wijnkoeler en rubberen drijver ingeslikt. De rommel had zich in zijn maag tot een dikke bol van onverteerbaar materiaal gevormd. Het beest kon daardoor niet meer normaal eten. Dit prachtige indrukwekkende schepsel moet een verschrikkelijke hongerdood gestorven zijn. En dat allemaal dankzij de plastic troep, die wij als mensen zonodig overal en nergens weg moeten gooien. En het Great Barrier Reef is met zijn bijna 10.000 km lengte, het grootste levende koraal rif ter wereld.
Als ik gasten uit het buitenland op bezoek krijg, laat ik hen graag de mooie plekjes van Curacao zien. Boven water en onderwater. Een favoriet en schitterend gebied is de Vlakte van Hato. Maar...iedere keer kruipt het rood mij naar de kaken, als ik vragen moet beantwoorden over al die rommel die we tegenkomen. Het begint al bij het vliegveld, met kapotte en omgetrokken hekwerken, opzij van de start- en landingsbaan. Bepaald geen betrouwbare beveiligingsfunctie. Stinkende kadavers van honden en geiten, bouwafval, ijskasten, TV’s, en plastic, heel veel plastic. Plastic zakken, restanten van plastic stoelen, dvd omhulsels, computerkasten, en croques. Geen krokodillen, maar die hippe plastic klompschoenen. En dan bezoeken wij met onze gasten enkele andere bekende lokale baaien, zoals bijvoorbeeld “plastic baai”, “rubber baai” en “houtjes baai”. En zo zijn er nog veel meer van die prachtige vuilverzamelings plekken op ons Sushi Korsou. Iedere plek is een open lucht museum op zich. Door de natuur ingericht met onze eigen weggegooide troep. En dat, ondanks de nimmer aflatende inzet van die geweldige groep hard werkende mannen van Selikor, ons nationale vuilverwerkingsbedrijf. Je ziet ze dag en nacht over het hele eiland aan het werk om onze troep op te ruimen. En helaas nemen wij geen voorbeeld aan deze fantastische sushi professionals.
Dat is dan het verhaal over onze bovenwereld. Onder water hetzelfde beeld als op de bovenwereld. Duizenden plastic flessen, bekers, bierblikjes, flessen, plastic zakken en zakjes, accu’s, banden enz.. Dankzij die weggegooide of weggewaaide plastic zakjes sterven schildpadden dezelfde gruwelijke hongerdood als de Australische krokodil die ik net noemde. Door een “bolo di plastic” van enig formaat in hun buik, kunnen deze mooie dieren niet meer eten. Maar ook vissen eten plastic en stukjes metaal, en gaan voortijdig dood door ingeslikte vishaken, nylon vislijnen, rondwervend plastic. Een ramp voor onze lokale broodvissers. Geen vis of dooie vis, betekent voor veel vissers geen brood op de plank.
15 november, afgelopen zaterdag dus, stopten de grote supermarkten met het inpakken van de boodschappen in kleine plastic zakken. Een bemoedigend initiatief. En u zult zien dat vanaf vandaag ook alle kleine winkeliers en burgers, zoals u en ik, stoppen met het overal om ons heen weggooien en dumpen van onze plastic troep in zee en op het land.
Minder rommel om ons heen, is voor de ons omringende natuur een buitengewoon blije gebeurtenis. De vissen komen terug, het koraal gaat weer groeien, en de kabrieten en schildpadden kunnen weer op een normale manier hun honger stillen. En dat, is voor onze nationale economie, heel belangrijk. Verleid door dit nieuwe visitekaartje, zullen toeristen vaker naar ons prachtige eiland willen komen om te genieten van onze schone en prachtige boven- en onderwereld. En de vissers hebben meer vis op de plank.En wij ook, want vis is lekker en heel gezond voor lijf en leden.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Reinoud van den Berkhof
Man in ruste, maar nooit in rust. Wereldwijd verleden van jongsafaan tot heden. Nederlandsch-Indie, Indonesie, Suriname en Nederland. Veel marinereizen naar het Caraibisch gebied. Ruim 10 jaar op het wereldpad voor Artsen Zonder Grenzen als coordinator/lid van het psychotraumaopvangteam van dezelfde organisatie. Altijd bezig. Fysiek en met het hoofd. Ook het hart speelt daarin zijn ritme mee. In en rondom het huis, duiken, zwemmen, lopen, lezen, luisteren, kijken, boekjes, artikelen en columns schrijven en die acteren voor de microfoon. Blijven groeien tot mijn laatste ademtocht. En genieten van ons Dushi Korsou. Van de mensen, van het klimaat en van de natuur.