bron: De Gelderlander
KRALENDIJK - De regenbui nam tropische vormen aan toen de selectie van NEC gistermorgen om 09.00 uur het kunstgrasveld van het voetbalstadion in Kralendijk betrad. Welkom op Bonaire. Het Caraïbisch eiland waar de zon altijd schijnt. Behalve vandaag dan. En morgen en overmorgen zeer waarschijnlijk ook niet.
Monotoon draaiden de voetballers hun rondjes van 200 meter. Van pion naar pion en als op de hoeken het paaltje weer opdook, baste eens in de zoveel tijd Toine van de Goolberg: "10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, PAAL", waarna de nieuwe conditietrainer in de middencirkel zijn stopwatch raadpleegde. "Als ik geen voetballer was geworden, dan het liefst marathonloper", zei Mark Otten (22), niet echt gemeend.
Een paar uur later, na een verkwikkende douche en een puike lunch, zag hij er alweer stukken beter uit. "Ik voel alleen mijn kuiten wel", sprak de verdediger. Maar belangrijker: zijn knie gaf geen enkele reactie. Aan het einde van het seizoen 2006/2007 scheurde Otten in de uitwedstrijd tegen Feyenoord zijn kruisband finaal af. Wat volgde was een revalidatieperiode waar geen einde aan leek te komen.
Hij kan zich het nog allemaal helder voor de geest halen. Hoe hij zichzelf eerst voor gek hield. Deed of er niets aan de hand was en na een korte behandeling het veld weer inkwam. Hoe fysiotherapeut Cees van der Linden een dag later wit wegtrok toen hij die knie voor het eerst serieus onderzocht. En hoe dokter Heijboer weer een maand later vlak voor de operatie zei: 'Hier ben ik niet blij mee'. Toen hij een paar uur later bijkwam uit de narcose wist Otten het al. "Ik zag en voelde het gelijk. Er was veel meer gebeurd dan even open en dicht maken."In zijn gewricht was de kruisband niet opgelost, maar achter de knieschijf gaan zitten. Het verwijderen van de band en het schoonmaken van de knie, wierp Otten - achteraf gezien - maanden terug in de revalidatie. Dagen werden weken, weken werden maanden en toen was er zomaar een jaar voorbij.
"Ik zat elke dag in Zeist. Revalideren en nog eens revalideren. Van negen tot vijf. 'Jij hebt een goede mentaliteit. De juiste discipline. Jij redt het wel', zei iedereen tegen mij. Ik heb keihard gewerkt, maar ook gemerkt dat dit niet altijd de sleutel tot succes is. Er bestaat meer dan willen en nog eens willen. Soms moet je gas terug nemen. Even die rust pakken. Moest ik leren. Misschien ben ik soms wel te snel gegaan. Heb ik te veel gedaan." Maar het ergste was dat gevoel nergens meer bij te horen. "Het verandert je in je hele zijn. Als voetballer en als mens."Op Bonaire maakt Otten een nieuwe start. Eindelijk weer een voorbereiding waar hij vanaf het begin bij is. Volwaardig. "Voetballen is als fietsen", zegt hij. "Dat verleer je niet." De zware knieblessure heeft geen ongelukkig mens van hem gemaakt. "Zo zit ik niet in elkaar", weet Otten. "Door alles dat op mijn pad komt, probeer ik mij op een positieve manier te laten beïnvloeden. De kunst is om een glas halfvol te zien en niet halfleeg.
"Die instelling heeft hij van thuis uit meegekregen. De band is hecht. "Ik heb zoveel respect voor mijn ouders. Hun onvoorwaardelijke liefde en steun hebben mij gemaakt tot wie ik ben." Zijn vader is marinier. Al zijn hele leven. "Hij is 47 jaar. Nog heel fit. Heeft ook in Irak gezeten. Cambodja, Afghanistan. Ik ben nooit bezorgd. Het is nog altijd goed gekomen."Zijn twee jaar oudere broer Rick is ook bij de mariniers. "Ik zou het er moeilijker mee hebben als hij wordt uitgezonden. Pa is gepokt en gemazeld. Rick heeft voor mij niet dat onaantastbare van mijn vader. Laatst maakte hij een fietsslot zo ongelukkig open dat het net niet op zijn tenen viel. 'Als jij nog marinier bent als er oorlog uitbreekt, sluit ik me aan bij de vijand', heb ik toen gezegd."Warme glimlach. Hij kijkt vanaf het terras van de Caribbean Club Resort waar de selectie van NEC deze dagen verblijft, uit over de Carïbische Zee. Het eiland heeft zijn hart nog niet veroverd."En al helemaal niet met dit weer", grijnst Otten.
KRALENDIJK - De regenbui nam tropische vormen aan toen de selectie van NEC gistermorgen om 09.00 uur het kunstgrasveld van het voetbalstadion in Kralendijk betrad. Welkom op Bonaire. Het Caraïbisch eiland waar de zon altijd schijnt. Behalve vandaag dan. En morgen en overmorgen zeer waarschijnlijk ook niet.
Monotoon draaiden de voetballers hun rondjes van 200 meter. Van pion naar pion en als op de hoeken het paaltje weer opdook, baste eens in de zoveel tijd Toine van de Goolberg: "10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, PAAL", waarna de nieuwe conditietrainer in de middencirkel zijn stopwatch raadpleegde. "Als ik geen voetballer was geworden, dan het liefst marathonloper", zei Mark Otten (22), niet echt gemeend.
Een paar uur later, na een verkwikkende douche en een puike lunch, zag hij er alweer stukken beter uit. "Ik voel alleen mijn kuiten wel", sprak de verdediger. Maar belangrijker: zijn knie gaf geen enkele reactie. Aan het einde van het seizoen 2006/2007 scheurde Otten in de uitwedstrijd tegen Feyenoord zijn kruisband finaal af. Wat volgde was een revalidatieperiode waar geen einde aan leek te komen.
Hij kan zich het nog allemaal helder voor de geest halen. Hoe hij zichzelf eerst voor gek hield. Deed of er niets aan de hand was en na een korte behandeling het veld weer inkwam. Hoe fysiotherapeut Cees van der Linden een dag later wit wegtrok toen hij die knie voor het eerst serieus onderzocht. En hoe dokter Heijboer weer een maand later vlak voor de operatie zei: 'Hier ben ik niet blij mee'. Toen hij een paar uur later bijkwam uit de narcose wist Otten het al. "Ik zag en voelde het gelijk. Er was veel meer gebeurd dan even open en dicht maken."In zijn gewricht was de kruisband niet opgelost, maar achter de knieschijf gaan zitten. Het verwijderen van de band en het schoonmaken van de knie, wierp Otten - achteraf gezien - maanden terug in de revalidatie. Dagen werden weken, weken werden maanden en toen was er zomaar een jaar voorbij.
"Ik zat elke dag in Zeist. Revalideren en nog eens revalideren. Van negen tot vijf. 'Jij hebt een goede mentaliteit. De juiste discipline. Jij redt het wel', zei iedereen tegen mij. Ik heb keihard gewerkt, maar ook gemerkt dat dit niet altijd de sleutel tot succes is. Er bestaat meer dan willen en nog eens willen. Soms moet je gas terug nemen. Even die rust pakken. Moest ik leren. Misschien ben ik soms wel te snel gegaan. Heb ik te veel gedaan." Maar het ergste was dat gevoel nergens meer bij te horen. "Het verandert je in je hele zijn. Als voetballer en als mens."Op Bonaire maakt Otten een nieuwe start. Eindelijk weer een voorbereiding waar hij vanaf het begin bij is. Volwaardig. "Voetballen is als fietsen", zegt hij. "Dat verleer je niet." De zware knieblessure heeft geen ongelukkig mens van hem gemaakt. "Zo zit ik niet in elkaar", weet Otten. "Door alles dat op mijn pad komt, probeer ik mij op een positieve manier te laten beïnvloeden. De kunst is om een glas halfvol te zien en niet halfleeg.
"Die instelling heeft hij van thuis uit meegekregen. De band is hecht. "Ik heb zoveel respect voor mijn ouders. Hun onvoorwaardelijke liefde en steun hebben mij gemaakt tot wie ik ben." Zijn vader is marinier. Al zijn hele leven. "Hij is 47 jaar. Nog heel fit. Heeft ook in Irak gezeten. Cambodja, Afghanistan. Ik ben nooit bezorgd. Het is nog altijd goed gekomen."Zijn twee jaar oudere broer Rick is ook bij de mariniers. "Ik zou het er moeilijker mee hebben als hij wordt uitgezonden. Pa is gepokt en gemazeld. Rick heeft voor mij niet dat onaantastbare van mijn vader. Laatst maakte hij een fietsslot zo ongelukkig open dat het net niet op zijn tenen viel. 'Als jij nog marinier bent als er oorlog uitbreekt, sluit ik me aan bij de vijand', heb ik toen gezegd."Warme glimlach. Hij kijkt vanaf het terras van de Caribbean Club Resort waar de selectie van NEC deze dagen verblijft, uit over de Carïbische Zee. Het eiland heeft zijn hart nog niet veroverd."En al helemaal niet met dit weer", grijnst Otten.