door Elodie Heloise
Het
begon met de installatie van de nieuwe wereldleider Donald Trump en zijn
opmerkelijke ‘America-first’-speech die als meest radicale-zelfs voor Republikeinen-
de boeken in zal gaan. Dan zijn eerste officiele persconferentie waarbij deze
keer vanuit het Witte Huis de oorlog aan de media werd verklaard. Ondersteund door het sluwe woordenspel over
aantallen die de inauguratie zouden hebben bijgewoond gevoerd door een hele
enge presidentiele rechterhand die volgens mij zelfs een hoop koeiemest nog om
kan kletsen tot een taartje.
De dag daarna volgde een protestmars van vrouwen – en mannen- die over de hele wereld bijval vond en die met leuzen, borden en opkomst ‘loud and clear’ duidelijk maakte geen enkel verworven recht in de vrije wereld in te zullen leveren. Ik vond het aanvankelijk wat overdreven, een mars lopen voor wat je al hebt.
Ernst
Maar na de eerste dagen van Trump aan het roer die met zijn presidentiële decreten en de dollar als kortzichtig uitgangspunt begonnen is, aan diezelfde verworven vrijheden beperkingen te stellen, kan ik alleen maar concluderen dat hier niks overdreven is, maar dat het heel verschrikkelijk ernst is. De Verenigde Staten gaan langzaam over naar een ‘shut-down’-mode waar wat de rest van de wereld te bieden heeft, niet meer welkom is. Een beweging die nu al gemarkeerd is met de aanstaande bouw van een muur langs de grens met Mexico.
Dan was er aan de andere kant van de oceaan een ultra rechts congres in Duitsland bijgewoond door de - in de opiniepeilingen- gedoodverfde winnaars van de volgende verkiezingen in Europa waarbij een revolutie werd afgekondigd. Met voorganger Donald Trump als inspirator en bewijs dat het tij zal keren. Het tijdperk van genoeg is genoeg, eigen volk eerst, vol is vol en weg met de buitenlanders, ligt binnen handbereik. Dat was de boodschap. Ook hier werden journalisten beschimpt en belachelijk gemaakt.
En dan denk je dat je het gehad hebt... maar nee hoor... vlak daarna komt er ineens een premier uit Nederland de hoek omzeilen die doodleuk roept dat wie niet normaal kan doen het land maar moet verlaten. In een paginagrote advertentie die in alle Nederlandse Dagbladen is gepubliceerd. Schaamteloos inspringend op de ruk naar rechts die ook in Nederland gaande is.
Stem op mij, ik bedoel hetzelfde maar ik ben minder erg dan Wilders , lijkt de huidige premier van ons Koninkrijk het electoraat te willen vertellen. Dit laatste werd dan ook direct afgestraft door de PVV-leider die de premier en de rest van Nederland via zijn eigen ‘mediakanaal’ fijntjes liet weten dat het origineel altijd beter is dan de kopie.
Fuck
Deze week vlogen de analyses, de artikelen, de voor- en tegenargumenten en de vele, vele zure grappen me via de sociale media, het internet, de radio, tv en de kranten om de oren. Ik geloof niet dat de newsfeed op Facebook of Twitter ooit een hogere snelheid heeft gemaakt dan de afgelopen week. Het leek wel alsof de halve wereld aan woorddiarree leed en veelal waren het negatieve reacties die doomscenario's verkondigden
Veel bijval of positieve berichtgeving over de ontwikkelingen van deze week kon ik niet ontdekken, maar dat kon natuurlijk ook aan mijn verzameling Facebookvrienden en mijn abonnementen op bepaalde nieuwsmedia liggen. Dat was niet afdoende om een mening te vormen, ik wilde meer weten en dus zocht ik verder.
Na een week te hebben rondgescrolld op internet om met groeiende verbazing alle voors en tegens te bekijken en te beluisteren, zette ik –geholpen door Aqualectra- mijn computer uit. Om te kunnen nadenken. En om de onverkwikkelijkheid en het groeiende gevoel van onbehagen in mij te duiden. Anders gezegd: om met een tijdens de Women’s March door de Amerikaanse tv-stations weggescrambelde Madonna te spreken: to find out what the fuck is going on.
Twee kanten
Eerst was er de afschuw met allerlei associaties die te maken hebben met fascisme, de Tweede Wereld Oorlog, dictators, tirannie en domheid. Dit werd gevoed door serieuze commentaren, artikelen en reacties van naar mijn idee weldenkende mensen zo nu en dan afgeblust met een sterk stukje satire gebracht in een cartoon, door Saturday Night Live of met een mime.
Daarna volgde het onderzoeken van de tegenpartij, het doorspitten van de website van Donald Trump, de nieuwe teksten op de pagina’s van de website van het Witte Huis, de vele persconferenties en tv-programma’s waarin het verhaal van deze nieuwe wereldleider kracht bij werd gezet. Voor en tegen, scherp tegen elkaar afgezet, op een ramkoers met elkaar.
De aanvankelijke afschuw maakte plaats voor het geboeid raken door al deze bewegingen, de effecten ervan en de reacties erop. Al gauw stelde ik vast dat er eigenlijk maar twee kanten waren aan dit verhaal: voor of tegen. Ik stelde ook vast dat een grote hoeveelheid mensen in de hele wereld zich in beweging zette om zich op een of andere wijze uit te spreken over de ontstane situatie en dat er daarmee een grote betrokkenheid zichtbaar werd bij het wel en wee van de mensheid.
Minderheidsgroeperingen sloegen de handen ineen voorbij hun eigen specifieke speerpunten om de vrijheid te verdedigen speerpunten te mogen hebben. Deze verdeeldheid, stelde ik vast, was eigenlijk mensen aan het verbinden met elkaar. En dat, voelde eerlijk gezegd heel goed aan. En ik maakte mijn zoektocht groter. Zoomde uit, zeg maar, naar macro-niveau.
Rechts
Op 10 december 1948 werd in Parijs de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens ondertekend door de lidstaten van de Verenigde naties. Op dat moment telde de wereldbevolking 3 miljard mensen. Anno 2017 leven er naar schatting ruim 7 miljard mensen op onze wereldbol.
Dat is meer dan een verdubbeling die logischer wijze gepaard gaat met het moeten delen met elkaar van voorzieningen, leefruimte, onderhoud, grondstoffen, voedsel, water, energie en ja ook verworven vrijheden. Dit alles staat onder druk doordat er simpelweg meer mensen zijn en de ‘hebbenden’ het niet graag met minder doen.
De ruk naar rechts in het politieke landschap van de wereld gaat helemaal niet over wie een land in mag en wie niet. Het gaat ook niet over muren optrekken, de eigen economie beschermen of terughalen wat er van je gestolen is. Dit gaat over het niet willen delen met elkaar van wat er is, omwille van de angst in te moeten leveren. Een angst die misschien op de korte termijn reëel is maar die op de lange termijn wanneer erop gehandeld en bestuurd wordt onze wereld alleen maar windeieren zal leggen.
Oorlog, conflict, schaarste en onbeschrijflijk menselijk leed zijn hiervan het gevolg. Dat heeft de geschiedenis ons bij herhaling al geleerd. De ruk naar rechts is dan ook niets meer dan de welbekende geijkte reactie op het niet willen accepteren, omgaan en dealen met een situatie die er is. En de situatie waarin de wereld nu verkeert, is zorgelijk.
Dienst
Het milieu staat onder grote druk, er is voedselgebrek, de schaarste van water dreigt al aan de horizon, en de conservatieve energiebronnen raken uitgeput. Nog even en er is niets meer voor niemand. Gelukkig zijn er steeds meer mensen die dat onderkennen en die al langer beseffen dat het hebben van enkelen de ondergang zal betekenen voor allen. Steeds meer mensen zijn bereid te delen met elkaar en willen zoeken naar oplossingen waar we allemaal wat aan hebben. En zij die daar nog niet zo over denken worden een handje geholpen door mensen zoals Trump, Wilders en Le Pen. Want hoe groter de contrasten tussen mensen die zij creëren, hoe groter de kans dat we met elkaar de mens opnieuw centraal zullen zetten voor al onze 7 miljard bewoners.
Aldus ben ik uiteindelijk toch blij met Donald Trump... “Doe je ding, zou ik zeggen, maak het zo gek als je bedenken kan...en doe er vooral nog een schepje bovenop. Je bent de wereld een grote dienst aan het bewijzen. Door jou leren we de weg weer terug vinden naar onze medemenselijkheid en verantwoordelijkheid naar elkaar toe. Trumps up dus voor elke extreme poging om af te bakenen en uit te sluiten want daardoor zullen er steeds meer mensen zich aansluiten bij een beweging die voor echte duurzame verandering staat. En dat, beste luisteraar, is normaal.